در جامعه‌ی بیمار سگ‌ها هم خوشحال نیستند
بارها این موضوع ذهنم را مشغول کرده بود ؛ که آیا سگ ها می توانند در کنار انسان هایی که درگیر یک جامعه ی بیمار هستند، زندگی خوشحالی داشته باشند؟
محور اصلی جامعه شناسی ، واقعیت های اجتماعی درون جامعه است. برای آگاهی از اجتماع بیمار، چندان کار دشواری نداریم ، در واقع آگاهی از بخش های سالم جامعه ست که نیاز به تحقیقات گسترده تر دارد.
این یک مسئله ای ست که بسیار جای تاسف دارد. برای آگاهی از این معضل ، کافی ست ابتدا به خود رجوع کنیم و با تفحص در خود متوجه ی بسیاری از اشکالات فردی می شویم که برخی حاصل محوریت شخصی ذهن خود ماست و برخی نیز تحت تاثیر رفتار عرف اجتماع بر ماست.
آمار رفتاری جامعه ی ما با حیوانات با توجه به گزارش هایی که در شبکه های مجازی منتشر میشود بسیار نگران کننده است. از طرفی دیگر برخی از افرادی که سگ ها را دوست دارند و از آنها نگه داری می کنند نیز ، مورد نگرانی هستند.
تکلیف آنها که فیزیک سگ ها و دیگر حیوانات را مورد شکنجه قرار می دهند، مشخص است. اما مسئله ای که بین صحنه های دلخراش گم می شود؛
دندان کروچه ی سگ هایی ست که از دید بسیاری لبخند شادمانی تعبیر می شود .سگ ها در خانه ی بسیاری از مردم ما فهمیده نمی شوند و دائم روح و روان آنها مورد شکنجه قرار می گیرد.
بسیاری این مسئله را درک نمی کنند که سگ ها نیز ویژگی های رفتاری خاص خود را دارند و افرادی که با آن ها زندگی می کنند موظف به یادگیری و کسب آگاهی نسبت به این رفتارها هستند.
نگهداری از سگ نیازمند وقت کافی ست و اگر افراد وقت کافی برای سگ ندارند ، نگهداری از سگ به آنها پیشنهاد نمی شود.
سگ ها در جامعه ی ایران وضعیت چندان خوبی ندارند.
روبه روی رفاه آنها ، موانع بسیاری وجود دارد. از باور های مذهبی که آنها را نجس خطاب می کنند ، ارگان هایی دولتی که با توجه به تاثیرات مذهبی آنها را کشتار می کنند و مانع اولیه ترین نیاز سگ سانان، پرسه زنی می شوند ، دسته ای دیگر از مردم که فاقد رحم و مهربانی هستند و سگ ها را مورد شکنجه های جسمی قرار می دهند ، دسته ای دیگر که شاید سگ را در ظاهر دوست داشته باشند اما بدون کسب دانش از آنها نگهداری می کنند و دسته ای دیگر که سگ ها را فقط یک اسکناس سبز می بینند…
ریشه ی تمام این معضلات برگرفته از جامعه ای بیمار است که همیشه می خواهد از دیگران تغییرات مثبت را آغاز کند ، اما بزرگترین تغییر زمانی آغاز می شود که ما از خود شروع کنیم و دیگران را از سر انگشت های اشاره ی خود پاک کنیم.
مهم ترین و تاثیر گذار ترین راه برای پیشرفت و رفع معضلات، افزایش سطح مطالعه در خصوص سگ سانان است. اگر هرکدام از ما سعی بر افزایش دانش خود کنیم می توانیم به صورت مستقیم بر دیگران تاثیر بگذاریم. اجتماع، فقط دیگران نیستند ما نیز جزئی از اجتماع هستیم که می توانیم با کمک کردن به خود، باعث بهبودی اوضاع شویم.
والدین حتی اگر علاقه ای به حیوانات ندارند ، طوری رفتار نکنند که فرزندان نگاه منفی نسبت به حیوانات پیدا کنند. بحث علاقه یک طرف است و بحث وجود حیوانات در کره ی زمین بحثی دیگر، آنها نیز مثل ما نفس دارند و زندگی می کنند.
با این همه، تمام این معضلات در جریان جامعه ی ما شناور هستند و واقعیت این است که بسیاری از سگ ها در جامعه ی ما علاوه براینکه خوشحال نیستند ، در عذاب جسمی و روحی قرار دارند.
جامعه ی ما آنقدر ها که به آموزش و پرورش صاحب سگ نیاز دارد به آموزش و پرورش خود سگ نیاز ندارد.
