دو شعر از آران طالبی برای غزاله چلابی و حدیث نجفی

دو شعر از آران طالبی برای غزاله چلابی و حدیث نجفی

۱

شعری برای غزاله چلابی

نترسید ثبت می کنم مرگم را 

که دوام این زندگی ثبتِ لحظه های ماست 

ما همه با هم هستیم 

بدون پیشانی های ترس

نترسید این مرگ دوام زندگی ست 

نترسید از خوشه های گلوله 

که این خوشه خوشه ی آزادی ست 

شلیک کرد

در زنی که چشم سومش بیدار است 

شلیک کرد 

در زنی که سربدار است 

زندگی به بار می نشیند 

میوه می دهد درخت رهایی 

بر ریشه های خونینی که در خاکمان عمق دارد 

شلیک کرد 

همه باهم هستیم باهم بودیم 

که راه افتادیم وقتی نترسیدیم 

راه افتادیم 

نترسید این صدای افتادن مرگ است 

وقتی خسته می شود از زندگی 

شلیک کرد 

در زنی که در میان ابروانش زندگی می خروشد 

آزادی پرواز می کند به سمت نور 

میمیرد تاریکی جان می دهد سیاهی 

شلیک کرد 

وقتی باهم هستیم همه 

فریادمان اوج می گیرد رها می شود گلو 

نترسید لحظه ای که ثبت می شوم 

دوربینم با خیال من زنده است 

شلیک کرد 

در زنی که خیابان را می فهمد 

و در کوچه هایش دل داده است 

خیابان رگ جاری زندگی ست 

که در آن همه ی انقلابها به آزادی می رسد 

شلیک کرد 

آنجا که با همیم و برای هم 

آنجا که موهایم به موهایت وصل است 

آنجا که آغوشت برای زندگی مرگ است 

نترسید برای ثبت آزادی در رگهایم

شلیک کرد 

در زنی که دوربینش میان دو ابرویش گم شد 

و فریادش پیشانی مرگ را بوسید 

اشک خون ریخت برای ثبت و درج آزادی 

نترسید این پیشانی نور بود که بر تاریکی خنجر کشید 

نترسید برای آزادی همیشه باید مُرد

همیشه باید مُرد …

شلیک کرد

نترسید ما همه باهم هستیم 

نترسید ما همه با هم هستیم …

۲

شعری برای حدیث نجفی

در مرتبه بالاتر از انسان که فرشته ست
از جمله احادیث شرف راوی زن هست

این کاوه ی شمشیر به دستی ست که مویش
پرچم شده در دست و کلامش به حق هست

در آینه دقی ست که با جور زمان است
مِن جمله حدیثی ست که فرمانده کُل هست

می رقصد و می شورد و آواز به چنگ است
زیبائیِ مرگی ست که آوازه ی شهر هست

هم شیر کرج هم، دختر ترک است
غیرت که حدیث است چه آماده ی جنگ هست

هم زاده ی میتراست چه هم خون مسیح است
زیبائی مشتی ست که بر فرقِ فقیه هست