دو شعر از سیاوش شعبانپور

سیاوش شعبانپور دانش‌آموخته‌‌ی رشته‌ی حقوق در دانشکده‌‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و فارغ‌التحصیل رشته‌‌ی تئاتر از دانشگاه یورک کاناداست.

«عشقیزوفرنی» نخستین مجموعه از اشعار اوست که اخیرا توسط انتشارات بوتیمار در ایران منتشر شده است.

مرگی‎ ‎که‎ ‎بالای‎ ‎سر‎ ‎است

به‎ ‎آن‎ ‎نگاه‎ ‎همیشه‎ ‎نگرانش ‎)‎لیمو‎(‎

——————

نگران‎ ‎نباش

حتمن‎ ‎مرا‎ ‎از‎ ‎افسانه‌هایشان‎ ‎شنیده‎ ‎است

می‌گفت‎ ‎روی‎ ‎دستانم‎ ‎عمارت‎ ‎مخوفی‌ست

و‎ ‎روی‎ ‎زبانم‎ ‎شیطان‎ ‎ترانه‎ ‎می‌خواند

نگران‎ ‎نباش

حتمن‎ ‎مرا‎ ‎از‎ ‎افسانه‌هایشان‎ ‎شنیده‎ ‎است

با‎ ‎چشمانم‎ ‎که‎ ‎سگ‎ ‎نداشت

و‎ ‎چشمانم‎ ‎که‎ ‎سگ‎ ‎نداشت‎ ‎      خسته‎ ‎بود‎                ‎ترک‎ ‎ترک

و‎ ‎تنهایی‎ ‎صورتی‎ ‎از‎ ‎کلاه‎ ‎و‎ ‎عینک‎ ‎بود‎ ‎    خسته‎       ‎ترک‎ ‎ترک

حالا‎ ‎بیا

نگران‎ ‎نباش

بخند‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎دو‎ ‎تیله‌ی‎ ‎خندان‎ ‎در‎ ‎چشمانت‎ ‎   که‎ ‎جهان‎ ‎را‎ ‎رویا

می‌بینند‎    ‎قلِ‎ ‎قلِ‎      ‎قلِ‎ ‎قلِ

از‎ ‎من‎ ‎گذشته‎ ‎است‎ ‎لیمو

سایه‎ ‎سرم‎ ‎مرگی‌ست،‎ ‎که‎ ‎دیر‎ ‎و‎ ‎زود‎ ‎دارد

سوخت‎ ‎و‎ ‎سوز‎ ‎اما‎…‎

نگران‎ ‎نباش

بخند‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎طره‎ ‎طره‎ ‎از‎ ‎حماسه‎ ‎و‎ ‎رویا

و‎ ‎کشاله‌ای‎ ‎که‎ ‎بر‎ ‎آن‎ ‎راه‎ ‎راه‎ ‎صندلی‎ ‎مانده‎ ‎است

بخند

نگران‎ ‎نباش‎ ‎لیمو

این‎ ‎روزها‎ ‎عجیب‎ ‎اسماعیل‎* ‎می‌خوانم

و‎ ‎فکر‎ ‎می‌کنم‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎هر‎ ‎سه‎ ‎بر‎ ‎دوش‎ ‎ابوالهولی‎ ‎نشسته‌ایم

با‎ ‎موهای‎ ‎سرخ‎ ‎و‎ ‎ریش‎ ‎سپید‎ ‎و‎ ‎کلاهی‎ ‎عجیب‎ ‎بر‎ ‎سر

در‎ ‎اتاقی‎ ‎از‎ ‎آینه‌ها‎ ‎ایستاده‎ ‎بی‌تصویر‎ ‎با‎ ‎هزار‎ ‎افسانه‎ ‎در‎ ‎سر

نگران‎ ‎نباش

حتمن‎ ‎مرا‎ ‎از‎ ‎افسانه‌هایشان‎ ‎شنیده‎ ‎است

‎ – ‎سخت‎ ‎می‌گیری‎ ‎عمو

من‎ ‎عموی‎ ‎شما‎ ‎نیستم‎ . فقط‎ ‎لطفن‎ ‎هوا‎ ‎را‎ ‎کمی‎ ‎برای‎ ‎شعر‎ ‎جدیدی‎ ‎که

داشت‎ ‎می‌آید،‎ ‎خاکستری‎ ‎کنید

در‎ ‎اتاقی‎ ‎از‎ ‎آینه‌های‎ ‎بی‌تصویر‎ ‎ایستاد‎ه‌ام

با‎ ‎هزار‎ ‎افسانه‎ ‎روی‎ ‎دستم‎ ‎باد‎ ‎کرده‎ ‎است

درگیرم

درگیر‎ ‎با‎ ‎دو‎ ‎تناقض‎ ‎موزون

درگیر‎ ‎با‎ ‎دو‎ ‎اتفاق‎ ‎موازی

و‎ ‎توی‎ ‎سینه‌ام‎ ‎انگار

هزار‎ ‎قبیله‌ی‎ ‎گم‌نام‎ ‎طبل‎ می‌کوبند

در‎ ‎خود‎ ‎فرو‎ ‎شده‎      ‎بیرون‎ ‎نم‎ ‎یزنم

هوای‎ ‎سرم‎ ‎ابر‎ی‌ست

و‎ ‎روز‎ ‎هر‎ ‎روز‎ ‎از‎ ‎دنده‌ی‎ ‎چپم‎ ‎آغاز‎ ‎می‌شود

نگران‎ ‎نباش‎ ‎که‎ ‎این‎ ‎روزها‎ ‎عجیب‎ ‎اسماعیل‎ ‎می‌خوانم

احساس‎ ‎می‌کنم‎ ‎که‎ ‎ما‎ ‎هر‎ ‎سه‎ ‎بر‎ ‎دوش‎ ‎ابوالهولی‎ ‎نشسته‌ایم

تحکم‎ ‎که‎ ‎می‌کنم‎ ‎قلم‎ ‎نمی‌خواند‎ ‎زور‎ ‎که‎ ‎می‌زنم‎ ‎قلم‎ ‎نمی‌خواند‎ ‎زور

که‎ ‎می‌زنم‎ ‎قلم‎ …‎

دلم‎ ‎برای‎ ‎خودم‎ ‎تنگ‎ ‎است

‎- ‎سخت‌ می‌گیری‎ ‎عمو

گفتم‎ ‎من‎ ‎عموی‎ ‎شما‎ ‎نیستم‎.  لطفن‎ ‎برای‎ ‎شعر‎ ‎جدیدم‎ ‎کمی‎ ‎چای‎ ‎و

آینه‎ ‎بیاورید

می‌دانم‎ ‎که‎ ‎کافه‎ ‎و‎ ‎عینک‌ها‎ ‎خواهند‎ ‎گفت   ‎ ‎افت‎ ‎کرده‎ ‎است

می‌دانم    ‎افت‎ ‎کرد‎‎ه‌ام

درگیرم‎ ‎با‎ ‎دو‎ ‎اتفاق‎ ‎موازی

درگیر‎ ‎با‎ ‎افسانه‌ای‎ ‎که‎ ‎من‎ ‎نبودم            ‎ ‎نیست

و‎ ‎زیر‎ ‎خودنویسم‎ ‎مرگی‌ست

که‎ ‎بالای‎ ‎سرم

مرداد‎ ‎‏۹۲‏‎ – ‎تورنتو

————

ضحاک‎ ‎می دیدمش

به‎ ‎هما‎ ‎بذرافشان‎ ‎و‎ ‎رنگ‌هایش‎ ‎که‎ ‎ساده‎ ‎ می‌خندند

—————–

ضحاک‎ ‎می‌دیدمش

که‎ ‎می‌رقصید‎ ‎با‎ ‎دو‎ ‎بازوی‎ ‎از‎ ‎شانه‎ ‎گرسنه‎ ‎به‎ ‎شعر

چشمک‎ ‎به‎ ‎جمجه‌هام‎ ‎زد

خنده‎ ‎توی‎ ‎مردمک‌ش‎ ‎خندیده‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎دید‎ ‎پاهام‎ ‎‎میلرزید‎ ‎بر‎ ‎نیمکتی

که‎ ‎لخت‎ ‎در‎ ‎برابرش

من‎ ‎از‎ ‎سه‎ ‎گوش‎ ‎خاطره‎ ‎هی‎ ‎جیغ‎ ‎ می‌کشید

و‎ ‎سایه‌ام‎ ‎گواه‎ ‎ندانم‎ ‎بود

چه‎ ‎تصویر‎ ‎غریبی‌ست

از‎ ‎دیده‎ ‎دزدید‎ه‌ام‎ ‎از‎ ‎خواب‎ ‎به‎ ‎خوانده‎ ‎شدن

می‌بینی؟

اصلن‎ ‎وجود‎ ‎خارجی‌ش‎ ‎زیر‎ ‎سوال‎ ‎است،‎ ‎این،‎ ‎همیشه‎ ‎که‎ ‎می‌خندید

وقتی‎ ‎که‎ ‎پرده‎ ‎تماشای‎ ‎شهرمیکرد‎ ‎لجوج‎ ‎و‎ ‎دود‎ ‎بود‎ ‎با‎ ‎آن‎ ‎ستون‎ ‎بلند

و‎ ‎کلاهش‎ ‎که‎ ‎سرکش‎ ‎از‎ ‎میان‎ ‎هیاهو

تا‎ ‎انتهاش‎ ‎خاکستری‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎دود‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎رد‎ ‎قرمزی‎ ‎از‎ ‎نور

تا‎ ‎چشم‎ ‎کار‎ ‎می‌کند‎ ‎هی‎ ‎بوق‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎بوق‎ ‎بود‎ ‎و‎ ‎بوق

هی‎ ‎سیلی‎ ‎از‎ ‎دوقلوهای‎ ‎زرد‎ ‎روبه‌رو

دوقلو

زرد

روبه‌رو

از‎ ‎آب‎ ‎گذشته‎ ‎بوی‎ ‎خمپار‎ه‌اش‎ ‎نرفته‎ ‎بود‎ ‎پلاک‎ ‎که‎ ‎تاب‎ ‎می‌خورد‎ ‎بر

آینه‌اش‎ ‎بی‌تاب

از‎ ‎انگشترش‎ ‎که‎ ‎سبز،‎ ‎صدای‎ ‎اما‎مزاده‎ ‎اسماعیل‎ ‎می‌آمد

کشید‎ ‎زیر‎ ‎ترمز‎ ‎و‎ ‎خط،‎ ‎پیش‎ ‎پای‎ ‎مانتواش‎ ‎از‎ ‎تنگ‎ ‎بود‎ ‎جیغ

ناخن‎ ‎پراند‎ ‎توی‎ ‎خاطر‎ه‌ام‎ ‎قرمز

خیال‎ ‎کردمش

رد‎ ‎شد

از‎ ‎دور‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎می‌دیدم‎ ‎آن‎ ‎چرا‎غ‌های‎ ‎متصل‎ ‎از‎ ‎بیخواب‎ ‎را‎ ‎که‎ ‎تمام

نوجوانی‎ ‎من‎ ‎بودند

صدای‎ ‎پشت‎ ‎بام‎ ‎می‌آمد

کشیده‎ ‎توی‎ ‎گوش‎ ‎خاطره‎ ‎هی‎ ‎سنج

در‎ ‎کشف‎ ‎ناگزیر‎ ‎دلم‎ ‎تنگ

در‎ ‎کافه‎ ‎کافه‎ ‎کافه‌ی‎ ‎آن‎ ‎گرگ‎ ‎و‎ ‎میش‎ ‎صمیمی‎…‎

خندید‎ ‎و‎ ‎چاقو‎ ‎به‎ ‎دست‎ ‎گفت‎:‎

مجنون‎ ‎بر‎ ‎دست‌های‎ ‎لاالله‎ ‎الاالله‎ ‎ست‎ ‎که‎ ‎می‌رود‎ ‎این‎ ‎شعر

و‎ ‎دست‌هاش‎ ‎توی‎ ‎هوا‎ ‎چرخید

فیششش‎ ‎فیششششش

ضحاک‎ ‎می‌دیدمش

اسفند‎ ‎‏۸۹‏‎ –‎تورنتو