رای آری سازمان ملل به «کشور فلسطین»
شهرگان: دیروز پنجشنبه (۲۹ نوامبر)، روز رای گیری مجمع عمومی سازمان ملل در مورد به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان یک کشور عضو (عضو ناظر) سازمان ملل بود. این روز از طرف تشکیلات فلسطین درست مترادف با روزی انتخاب شده بود که مجمع عمومی سازمان ملل، درسال ۱۹۴۷، تقسیم سرزمین فلسطین را که تحت کنترل دولت انگلستان بود به دو دولت عرب و یهودی توصیه کرد. بنا به گزارش رادیو فردا؛ این طرح در میان شور و هیجان و کف زدن‌های ممتد اعضای خود، با رای موافق ۱۳۸ کشور، ۹ رای مخالف و رای ممتنع ۴۱ کشور، فلسطین را برای نخستین بار در تاریخ خود و ۶۵ سال پس از پذیرش کشور اسرائیل، به جایگاه دولت ناظر غیر عضو ارتقای مقام داد. این روز تاریخی، مقدمه استقلال کشور فلسطین تلقی می‌شود.
اگرچه واکنش‌های احزاب و به ویژه حزب حاکم کانادا را باید در هفته آینده دنبال کرد، اما مواضع دولت کانادا و احزاب مخالف دولت روز پیش از رای گیری در این زمینه چگونه بود؟
۱. استفن هارپر نخست نخست وزیر محافظه کار کانادا که با این رای گیری مخالف است، در توجیه مخالفت خود با این رای گیری و طرفدارای از اسرائیل علیرغم رای مثبت فرانسه و بسیاری از دیگر کشور‌های اروپایی چنین گفت: "ما طرفدار راه حل دو دولت در این منطقه هستیم. این راه حل در عمل به واقعیت نمی‌‌پیوندد مگر آن که تشکیلات خود گردان فلسطین به میز مذاکره باز گردد و بتواند به یک توافق جامع صلح با اسرائیل برسد".
همراه با کانادا، آمریکا و اسرائیل به شدت مخالف قطعنامه سازمان ملل هستند و دولت محافظه کار آلمان نیز اعلام کرده است که به قطعنامه رای مخالف خواهد داد. وزیر خارجه انگلستان ویلیام هیگ گفت دولت او از شرکت در رای گیری خودداری خواهد کرد.
۲. رهبر حزب ان دی پی، حزب مخالف رسمی دولت، تام موکیر این قطعنامه را درخواستی منصفانه از طرف فلسطینیان دانست و از دولت به خاطر دادن رای مخالف انتقاد کرد.
او گفت: «آنچه ما از سوی کانادا، تحت دولت محافظه کار داریم عبارت است از منفی نگری، سرزنش، حمله، و تهدید. ما خواهان آن هستیم که دولت کانادا نقش سازنده، همانند نقشی که زمانی با افتخار در صحنه جهانی داشتیم، بازی کند. تحت دولت محافظه کار اقای هارپر، ما دیگر دارای نقش سازنده نیستیم».
۳. رهبر موقت حزب لیبرال اقای باب ری گفت حزب او از این قطعنامه در سازمان ملل پشتیبانی نمی‌‌کند اما پیش بینی می‌‌کند قطعنامه تصویب شود.
«بله، البته این قطعنامه طوفانی به پا خواهد کرد،……اما صراحتا باید گفت این قطعنامه ما را به جایی نمی‌‌برد. موضوع کلیدی، نشاندن این دو طرف روبروی یکدیگر و گفتگو در مورد مذاکره است.»
لذا باید گفت در این زمینه موضع اقای ری تفاوت چندانی با نظر اقای هارپر ندارد.
اما باید پرسید مگر مذاکره برای بده و بستان به منظور رسیدن به توافق نیست؟ به راستی برای اقای محمود عباس، پس از این همه مذاکره و دادن امتیاز، دیگر چه چیزی باقی مانده است تا به عنوان امتیاز به دولت اسرائیل بدهد تا شاید در مقابل چیزی بگیرد؟ مگر او تعهد نداده است تا وقتی بر سر کار است از هر گونه انتفاضه (مقاومت در برابر اشغال گران) جلوگیری کند؟ و مگر پلیس و سازمان اطلاعات او برای این کار را دولت‌های اسرائیل و کانادا آموزش نمی‌‌دهند؟
[گزینش شده با استفاده از منبع سی بی سی]
