سایه‌ها
ماهرخ غلامحسین‌پور، متولد ۱۳۵۱ و اهل خوزستان است. او فارغ‌التحصیل رشته‌ی فرهنگ و ادبیات فارسی از دانشگاه چمران اهواز بوده و بیش از یک دهه است که در حوزه‌ی اجتماعی کار روزنامه‌نگاری می‌کند. پیش از این یک مجموعه قصه‌ی دو جلدی به نام «الاغی که سیب می‌فروخت» توسط انتشارات بنفشه برای نوجوانان منتشر کرده که به چندمین چاپ خود رسیده است. اخیرا مجموعه داستان‌های کوتاه او با عنوان «مرا هم با کبوترها پر بده» (نشر بوتیمار) تنها پس از گذشت پنج ماه از چاپ اول، به چاپ دوم رسیده است. این نویسنده مجموعه داستان دیگری را نیز با عنوان «زنی که دهانش گم شد» در دست انتشار دارد. او هم‌اکنون بیش از هفت سال است که در پراگ (جمهوری چک) زندگی می کند.
* * *
ﺑﻪ ﭘﺘﺮﺍ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻭﺿﻊ ﺭﻳﻪﺍﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ. ﺩﻳﮕﻪ ﻭﻗﺘﺸﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺴﺘﺮﻯ ﺷﻢ.
ﻛﻠﻤﺎﺕ ﻋﻴﻦ ﭘﺮﻭﺍنه‌های ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮﻯ هوا ﮔﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﺍﺑﺮﻭﻯ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﻰ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺑﺎﻻ. ﺭﻭﻯ ﺷﻜﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﭘﺎهاش ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺳﺎﻕ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺵ ﺗﺮﺍﺷﺶ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻪ ﻗﻨﺪ ﺳﻔﻴﺪ ﻳﺰﺩﻯ ﺗﻮﻯ ﺧﻼ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﻴﭻ ﻭﺗﺎﺏ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ. ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﺎﻝ ﺁﺑﻜﻰ ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐها ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰدهد. ﺑﺎ ﺑﻰﺣﺎﻟﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺵ. ﻳﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﻰ ﻭ ﺑﺎﺯﻡ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺕ «ﺳﺮ ﻭ ﻣﺮ ﻭ ﮔﻨﺪﻩ» ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻯ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ. ﻳﻚ ﺳﻪﺷﻨﺒﻪﻯ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻣﺜﻞ همه‌ی ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪها. ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ
ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﭼﻪ ﺳﺮﺳﺨﺖ، ﻓﺮﺳﺦ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺦ . . . . ﺳﻪﺷﻨﺒﻪ ﺧﺪﺍ ﻛﻮﻩ ﺭﺍ ﺁﻓﺮﻳﺪ.
ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ ﭘﺘﺮﺍ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﻓﺮﻕ ﻣﻰﻛﻨﻪ.
ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻠﻔﺘﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﭼﺮﺍ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﭘﺘﺮﺍ ﻋﻜﺲﺍﻟﻌﻤﻞ ﺩﻟﺴﻮﺯﺍﻧﻪﺍﻯ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪهد؟ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰدهد. ﺍﺯ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﺁﺏ ﭘﺎﻛﻰ ﺭﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺭﻭﻯ ﺩﺳﺘﻢ ﻳﻪ ﺟﻮﺭﻯ ﺩﻟﻢ ﻧﺎﺯﻙ ﺷﺪﻩ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﺷﻚ ﺳﺮﺍﺯﻳﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﭼﺸﻢهام. ﺭﻭﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﺑﻰ ﺻﺪﺍ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﻮﻧﻪهام ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻛﺎﺵ ﺍﻻﻥ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺍﻻﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻳﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺑﺒﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩ. ﺳﺎﻝها ﺑﻮﺩ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﺻﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﻡ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻰ ﺑﻮﺩﻩ؟
ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﻰ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍهم ﺑﻪ ﺯﻭﺭ هم ﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﺣﺲ همدﺭﺩﻯ ﭘﺘﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﭘﺘﺮﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﺭﻳﻪهامو ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺑﻨﺪﺍﺯﻩ. ﺷﺎﻳﺪ ﺩﻳﮕﻪ هیچ ﻭﻗﺖ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻡ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭ ﺑﻦﺑﺴﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺷﺶ ﺑﺎﺷﻢ.
ﭘﺘﺮﺍ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺗﻮﻯ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ. ﻳﻚ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺁﺏ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﻰدهد ﺩﺳﺘﻢ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺩﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﻢ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﻝهای ﺍﻭﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﻻﻥ ﭘﺘﺮﺍ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻢ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ هندﻯ ﺭﺍﻩ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻻﺑﺪ ﻣﺜﻞ ﺁﻥ ﻗﺪﻳﻢترها ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻮﻯ ﺳﻮﺯ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪﻯ ﻭﻟﺘﺎﻭﺍ ﺗﺎ ﻗﺪﻡ ﺑﺰﻧﻴﻢ. ﺩﺳﺖهاﻣﺎﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﻮﻯ هم ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﺮﺱهایم ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻣﺮگ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻢهایم ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻭ ﻣﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻥ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺮﺩﻥ همیشه ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﺮﺳﻨﺎﻙ ﺑﻮﺩﻩ. ﻓﻜﺮ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ هیچ ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ﺁﺩﻣﻰ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩﻯ همین ﻓﻜﺮ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ هیچ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ. ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻳﻚ ﻣﺮگ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﭘﻮﺷﺶﺍﺵ ﺑﺪهم ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻡ ﺑﺘﺮﺳﺪ؟ ﺑﺰﺭگﺗﺮﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﺁﺩﻣﻰ همین ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻰ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻰ ﻛﺴﻰ هست ﻛﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺮگ ﺑﺮهاﻧﺪ ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺘﻮﺍﻧﻰ ﻋﺰﻳﺰﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ همه ﺑﻰﺭﺣﻤﻰ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻰ؟ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺣﻤﻘﻰ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺣﻖ ﺍﺳﺖ؟
ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺍﺯ ﭘﺘﺮﺍ ﺑﺪﺵ ﻣﻰﺁﻣﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺯﻥ ﻓﺮﻧﮕﻰ ﻭﻓﺎ ﻭ ﺻﻔﺎ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺑﺨﺼﻮﺹ ﺍﻳﻦ ﻳﻜﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﺫﻯ ﻭ ﺁﺏ ﺯﻳﺮﻛﺎﺳﺖ. ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﭘﺘﺮﺍ ﺁﺏ ﺯﻳﺮﻛﺎﻩ ﻭ ﻣﻮﺫﻯ ﺍﺳﺖ؟ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎهش ﺭﺍ ﺩﺭﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﭼﺸﻤﺶ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺘﺮﺍ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﺻﺶ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﻥ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮﺩﻯ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ.
ﺁﻥ ﺍﻭﻝها ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎ هم ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﭘﺘﺮﺍ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﻧﺎﻙ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺁﻩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ هر ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢهای ﺗﺮﺍﺧﻤﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﻴﺪ ﺳﻔﺮ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ هم ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﻡ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﭘﺘﺮﺍ، ﺩﻛﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺮﻃﺎﻥ همه‌ی ﺭﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺟﻮﻳﺪﻩ. ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﻭ ﮔﻠﻮ. ﮔﻨﺪ ﻭ ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﻏﺪّﻩﻯ ﻟﻌﻨﺘﻰ همه‌ی ﺭﻭﺩﻩهام، ﻣﻌﺪﻩﺍﻡ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺟﮕﺮﻡ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩﻩ.
ﺍﺑﺮﻭﻯ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﻛﻤﻰ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﻔﻬﻤﻰ ﻧﻔﻬﻤﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﺑﺎﻻ. ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﻧﻮﻉ ﻻﻗﻴﺪﻯ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻣﻰدهد ﻛﻪ: ﺗﻮ همیشه همهﭼﻰﺭﻭ ﺁﻧﮕﺮﺍﺩﻳﺴﻤﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﻰ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻭﺿﻌﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻰﻛﻨﻰ. ﺗﻮ ﻛﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮﺭﺍﻛﺖ ﺧﻮﺑﻪ. ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﺕ ﺧﻮﺑﻪ. ﺍﮔﻪ ﻭﺿﻌﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﺩﻯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻰ ﺍﻻﻥ ﻧﺎ ﻧﺪﺍﺷﺘﻰ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻯ. ﺧﻮﺩﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺎ ﺩﻛﺘﺮﺕ ﺣﺮﻑ ﻣﻰﺯﻧﻢ ﻭ ﺗﻪ ﻭ ﺗﻮﻯ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﺭﻡ.
ﺑﻠﺒﻠﺖ ﺗﻮﻯ ﻗﻔﺲ ﻛﺪﺍﻡ ﻟﻨﺪهور ﭼﻜﻰ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺑﻮﻋﻄﺎ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﭘﺘﺮﺍ؟
ﻧﺎﻣﻪﻯ ﺩﻛﺘﺮ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﻰﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻛِﺮچ. ﺑﻮﻯ ﻛﻬﻨﮕﻰ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﻣﻰدهد ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺭﻭﺡ ﺁﺩﻡهای ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻏﺒﺎﺭﺁﻟﻮﺩ ﺩﻡ ﻏﺮﻭﺑﺶ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ، ﺑﺎ هم ﻣﺮﺍﻭﺩﻩ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖها، ﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻍ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺮﻳﺾهای ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺰﺭگ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﻛﺠﺎ؟ ﺩﻛﺘﺮهاﻯ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﮔﺬﺭﻯ ﺣﻴﺎﻁ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻛﻬﻨﻪﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰﺍﻧﺪ. ﻋﻠﻒها ﺍﺯ ﺍﻳﻦ همه ﺳﻜﻮﺕ ﻋﺎﺻﻰ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﺭﻭﻯ ﻛﻮﻝ هم. همه ﺟﺎﻯ ﭘﺎﺭﻛﻴﻨﮓ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺧﺎﻟﻰ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻰ ﭼﻬﺎﺭ، ﺟﻠﻮﻯ ﺑﺨﺶ ﺭﻳﻪ ﭘﺎﺭﻙ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻳﻚ ﺳﺎﻙ ﻛﻮﭼﻚ هم ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻡ. ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺁﻥ همه ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺧﻨﺮﺯ ﭘﻨﺰﺭهاﻯ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ، ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺮﺕ ﻭ ﭘﺮﺕ ﺑﻰ ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺑﻤﻴﺮﻡ.
ﻳﻚ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﻭ ﻓﺸﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﻳﻚ ﺑﻠﻮﺯ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻧﺨﻰ ﻧﺎﺯﻙ ﻣﻰدهد ﺩﺳﺘﻢ. ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻨﺎﺭﻯ. ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﺭﻭﻯ ﺗﺨﺘﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺑﻢ. ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺟﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﮔﻴﺮﻩﻯ ﺭﻧﮕﻰ. ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻭﺻﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺭﻭﻯ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﻭ هواکش‌هایش ﺭﺍ ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ. ﭘﺮﻳﻨﺘﺮﺵ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻛﺎﻏﺬ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﺭﻧﮕﻰ ﺍﺯ ﺷﻜﺎﻑ ﭘﺮﻳﻨﺘﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺎ ﺧﻂهاﻯ ﻛﺞ ﻭ ﻣﻌﻮﺝ.
ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺗﻪ ﺭﺍهرﻭ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪﺵ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻭﻳﻠﭽﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻻﺯﻡ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﻡ. ﺑﺎ هم ﻣﻰﺭﻭﻳﻢ ﻃﺒﻘﻪﻯ ﭘﺎﻳﻴﻦ همان ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻰ ﭼﻬﺎﺭ. ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﻛﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺍﺯ ﺭﻳﻪ ﻭ ﻗﻠﺐ ﻭ ﻛﺒﺪﻡ ﺍﺳﻜﻦ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ.
ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻮ هوﻳﺠﻰ ﺑﺎ ﺭﻭﭘﻮﺵ ﺳﻔﻴﺪ هرﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﻢ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻧﻮﺑﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﺳﻤﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﺗﻼﺵ ﺯﻳﺎﺩ ﺻﺪﺍ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ. ﺭﻭﻯ ﺳﻴﻨﻪﺍﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ » ﺩﻛﺘﺮ ﺳﻮﺯﺍﻧﺎ ﻣﻴﻠﻴﺸﻮﺍ «ﺧﺎﻧﻢ ﺩﻛﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻔﺖ ﺍﺳﺖ. ﻳﻪ ﻛﻢ ﺑﻠﻮﺭﻯﺗﺮ ﻭ ﺑﻰﻧﻤﻚﺗﺮ، ﺑﺎ ﻳﻚ هیکل ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺎﻟﻪ ﻋﻔﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺷﻴﺮﺑﺮﻧﺞ. ﺑﺎ ﻣﻮهاﻳﻰ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﻣﻮهاﻯ ﺁﻥ ﺷﺮﻟﻰ. ﺑﻰ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻧﻪ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻭﺭ ﻣﻰﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﻰﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺳﺮﻃﺎﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻪ، ﺭﻳﻪها ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﻓﺖ ﺑﺪﺧﻴﻢ ﭼﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺭﻳﻪﺍﺕ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪ.
ﻣﻰﺩﺍﻧﺴﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺍﻃﻼﻉدهی ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﻰﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ. ﺯﻭﺭﻛﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﻳﻮﺍﺵﺗﺮ. ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﭼﻜﺸﻰ ﺍﻻﻥ ﻭﺍ ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺻﺎﻑ ﺗﻮﻯ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺭﻭﺭﺍﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻀﻢ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ. ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭﻳﻪ ﺑﺎ ﻳﺎﺧﺘﻪهای ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺪﺍﻡهای ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺭﻳﻪ ﺭﺍ ﺍِﺷﻐﺎﻝ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﻴﺘﻰ هستی ﺗﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻓﻴﺰﻳﻮﻟﻮژﻳﻜﺖ هماهنگ ﻛﻨﻰ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺕ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ. ﺍﻛﺴﻨﺖ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻰﺍﺵ ﺍﻓﺘﻀﺎﺡ ﺍﺳﺖ، ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ هندی‌ها ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. ﻣﺜﻞ ﭘﺘﺮﺍ ﺍﺑﺮﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﻟﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻟﻨﮕﻪ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﺑﻰﻟﻮﻧﺪﻯ ﻭ ﺑﻮﻳﻰ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻧﮕﻰ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻳﺎ ﺗﻌﺎﺭﻓﻰ ﺻﺎﻑ ﺗﻮ ﭼﺸﻢهاﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰﻣﻴﺮﻡ. هیچ ﻇﺮﺍﻓﺘﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻰ ﺧﻮﺍهد ﺧﺒﺮ ﺑﺪهد ﻛﻪ همین هفته ﺣﺮﺍﺝ ﻣﺎﻧﮕﻮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮﺍهم ﺳﺮﻯ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﺍﺟﻰ ﺑﺰﻧﻢ ﻭ ﻳﻚ ﺩﻣﭙﺎﻳﻰ ﺭﻭﻓﺮﺷﻰ ﭘﺸﻤﻰ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﺨﺮﻡ ﻳﺎ ﻧﻪ؟
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺗﻮ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺭﻳﻪ ﺩﺍﺭﻯ. ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻰﻛﺸﻰ؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ. ﻣﺮﺍ ﻣﻰ ﻓﻬﻤﻰ؟
ﺍﻧﻮ؟
ﺍﻧﻮ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭼﻜﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻠﻪ؟ ﺭﻭﻯ ﻛﻠﻤﻪﻯ ﻛﺎﻧﺴﺮ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺄﻛﻴﺪﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻣﻰﻛﺸﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮﺍهد ﺑﮕﻮﻳﺪ «ﻛﺎﻧﺴﺮ» ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻗﺎﺷﻖ ﺭﻭﻯ ﻓﻠﺰ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ.
ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﺷﻠﻮﺍﺭﻡ ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ. ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺍﻧﻮ. ﺁﺭﻩ ﻣﻰﻓﻬﻤﻢ. ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﻡ؟
ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻰﺩهد: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﺮﺗﻮ ﺩﺭﻣﺎﻧﻰ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻴﻮﻟﻮژﻳﻚ، ﺍﻳﻤﻮﻧﻮﻟﻮژﻳﻚ ﻭ ﺣﺘﻰ ﻟﻴﺰﺭﺗﺮﺍﭘﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺷﻤﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﻰﺩهد. ﺑﺮﺍﻯ هر ﺍﻗﺪﺍﻣﻰ ﺩﻳﺮ ﺷﺪﻩ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﻭﻗﺖ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ همه ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﻨﻴﺪ. همینﺟﺎ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ. ﻛﺘﺎﺏ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ. ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﺪ. ﺑﺮﺍﻯ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ. ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺍهید ﺩﺍﺷﺖ. ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺭﻳﻠﻜﺲ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺮﺍﻯﺗﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ.
ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪهد؟ ﺟﺮﻣﻦ؟ ﻓﺮﻧﭻ؟ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩﺍﻡ؟
ﺑﻬﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﺍﻯ ﺍﺳﭙﻴﻚ ﺍﻭﻧﻠﻰ ﭘﺮﺷﻦ ﺍﻧﺪ ﺍﻧﮕﻠﻴﺶ. ﻳﺲ. ﺁﻯ ﺍﻧﺪﺭﺳﺖ ﻳﻮ. ﺁﻯ ﻧﻮ ﺍﻭﺭﻯ ﺗﻴﻨﮓ….
ﺩﻝ ﺿﻌﻔﻪ ﺩﺍﺭﻡ. ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ ﺭﻭﻯ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﺟﻠﻮﻯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻰ ﭼﻬﺎﺭ. هماﻥ ﺟﺎ ﺗﻮﻯ ﻇﻞ ﺁﻓﺘﺎﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﻣﻢ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ، ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺭﻭﻯ ﻭﻳﻠﭽﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻳﻚ ﺁﺩﻡ ﮔﻨﺪﻩﻯ ﻟﻨﺪهوﺭ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﻳﻠﭽﺮﺵ ﺭﺍ هل ﻣﻰﺩهد. ﻣﺮﺩ ﭼﺎﻕ ﻭ هیکلﺩﺍﺭ، ﺻﺎﻑ ﻭﻳﻠﭽﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﺪ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻯ ﻣﻦ.
ﺯﻳﺒﺎﺳﺖ. ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮﻯ ﻭ ﺍﺛﻴﺮﻯ. ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺘﻰ ﻭ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻟﻤﺲ ﻛﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﻯ ﻣﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﻣﺜﻼ ﺍﺯ ﺑﺮﺯﺥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ هالهﻯ ﻧﻮﺭ ﺍﺛﻴﺮﻯ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻧﻴﺎﻳﻰ هم ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺩﻩ، ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺭﺳﺪ، ﺑﺎ ﻣﻮهاﻳﻰ ﺷﻼﻝ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻳﻰ ﮔﻴﺮﺍ. ﺍﻣﺎ لپ‌هاش ﺯﺭﺩ ﺯﺭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺷﺒﻴﻪ ﺩﻭﻣﻴﻨﻴﻜﻦ ﺗﻮﻯ ﻓﻴﻠﻢ ﻟﻮﻟﻴﺘﺎﺳﺖ، ﻓﻘﻂ ﻗﻴﺎﻓﻪﺍﺵ ﻧﻪ ﻟﻮﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ هرﻩ ﻛﺮﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻋﻴﻦ ﺳﻨﮓ. ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻬﻢ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﻣﺎﺕ ﺑﻮﺩﻥ ﻧﮕﺎهش ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻬﺘﺎﺑﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ. ﺑﻪ هیچ ﻧﻘﻄﻪﺍﻯ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ. ﻣﺎﺕِ ﻣﺎﺕ ﻋﻴﻦ ﺳﻨﮓ. ﻭﺍﻣﺎﻧﺪﻩ ﺭﻭﻯ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺎﺹ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺣﻮﺍﺱ ﭘﻨﭽﮕﺎﻧﻪﺍﺵ ﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ همه ﺣﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻧﺶ.
ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ هنوز هم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺘﺮﺍ هستم. ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﻛﻢ ﻧﻴﺴﺖ. همه ﭼﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻗﺎﺏ ﻋﻜﺲ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺯهوﺍﺭ ﺩﺭﺭﻓﺘﻪﻯ ﺧﺎﻙ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﻰﺁﻳﺪ ﺻﺎﻑ ﺟﻠﻮﻯ ﻧﻈﺮﻡ.
ﺭﻭﺯهاﻯ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻯ، ﺭﻭﺯهاﻳﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻭﻋﺪﻩ ﻏﺬﺍﻯ ﻛﺎﻓﻰ هم ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻴﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥهای ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪﻩﻯ ﻣﻬﺎﺟﺮﺍﻥ ﺷﺮﻗﻰ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪﻡ ﻭ ﻛﻒ ﺗﺴﻜﻮ ﺭﺍ ﺗﻰ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻡ، ﺭﻭﺯهاﻯ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻋﺎﺷﻘﻰهاﻯ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ. ﺭﻭﺯهاﻯ ﺟﻮﺍﻧﻰ. ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺭهاﻳﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻟﻢ ﻧﻤﻰ ﺳﻮﺯﺩ ﺍﻣﺎ.
ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ۲۰ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍﻡ ﻳﻌﻨﻰ ﺣﺲ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﻭ ﻣﻴﻞ ﻭ ﺧﻮﺍهش ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﺍﻳﻰهاﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺧﺎﻧﻪﻯ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻏﭽﻪﻯ ﺷﻤﻴﺮﺍﻧﻢ ﺭﺍ هم ﻣﻰﻓﺮﻭﺷﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺘﺮﺍ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺎﺯ هم ﺷﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻳﻚ ﭼﻴﺰهاﻳﻰ ﻋﺎﺭﻳﺘﻰ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﻮﻗﺘﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ هم ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻳﻚ ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻛﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ، ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﺳﺮ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ﺳﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭﺍﻗﻌﻰﺍﺵ. ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺍﺳﺖ. ﺟﺎ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﺩ. ﻧﻤﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ﺗﻮﻯ ﭼﻬﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭﻯ ﺫهن ﻣﻦ. ﻳﻚ ﺟﻮﺭﻯ ﻧﺎهماهنگ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻟﻜﻨﺘﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ. ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻣﻰﺷﺪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻰﺧﺮﻡ. ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭ ﻗﺮﺽ ﻭ ﻗﺴﻂ ﻭ ﺑﺪهکاﺭﻯ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰﺍﺵ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﻤﻰﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﺯ هم ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺣﺎﻝ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺎﺯ هم همان ﻛﺮﺧﺘﻰ ﻭ هماﻥ ﺑﻰ ﺣﺎﻟﻰ.
ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺗﻮﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺗﻤﻴﺰ ﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﻳﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﻮﻧﻴﺘﻮﺭﻳﻨﮓ ﻛﻪ ﺗﻨﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻤﺪ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﺗﺨﺖ. ﻳﻚ ﻣﻴﺰ ﻧﻬﺎﺭﺧﻮﺭﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﺩﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﻯ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﺩﻟﮕﺸﺎﻯ ﭼﻮﺑﻰ. ﭘﻨﺠﺮﻩها ﺑﺎﺯ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺗﻮﻯ ﻳﻚ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺧﺸﺘﻰ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ همه‌ی ﺍﺗﺎﻕها ﺭﺍ ﺭﺩﻳﻒ ﺑﻪ ﺭﺩﻳﻒ ﭘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﮔﻠﺪﺍﻥهای ﺷﻤﻌﺪﻭﻧﻰ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺗﺎﻗﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻭ ﺑﻬﺎﺭﺧﻮﺍﺏ ﺑﺰﺭگ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺭﺩ. ﺁﻥهاﻯ ﺩﻳﮕﺮ هیچ ﻛﺪﺍﻡﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺭﺍﻩ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﻓﻘﻂ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺭ ﺑﺰﺭگ ﭼﻮﺑﻰ ﺷﻴﺸﻪﺍﻯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺰﺭگ ﻭ ﻣﻔﺼﻞ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﻯ همین هم هست ﻛﻪ هر ﻭﻗﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖﭼﻰ ﺑﺨﺶ ﻣﻰﺧﻮﺍهد ﻣﻼﻓﻪها ﻭ ﻟﺒﺎﺱها ﺭﺍ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺪهد، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻛﻨﺪ. ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺁﻥ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺰﺭگ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻰهاﻯ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻭ ﻗﺮﻣﺰ ﻭ گلبهی هستم. ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺗﺎﻕهای ﺭﺩﻳﻒ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﻰ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﻳﺪ ﺑﺰﻧﺪ.
ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻢ ﺭﻭﻯ ﺗﺨﺖ ﻛﻬﻨﻪﻯ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﺑﺎﻟﻜﻦ. ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻣﻰﺳﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﻧﻪﺍﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰ «ﺗﻮﻯ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺭﻭﻳﺎ ﺍﻯ ﺳﻮﺍﺭ ﺍﺳﺐ ﺍﺑﻠﻖ / ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻛﺪﻭﻡ ﻣﺴﻴﺮﻯ ﺗﻮﻯ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻣﻄﻠﻖ/ ﺍﻯ ﺑﻪ ﺭﻭﻳﺎ ﺳﺮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﺍﻯ همه ﺧﻮﺑﻰ/ ﺭﺍهی ﻛﺪﻭﻡ ﺩﻳﺎﺭﻯ ﺁﺧﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺐ ﭼﻮﺑﻰ؟»
ﺩﺭﺳﺖ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪﻯ ﺻﺪ ﻣﺘﺮ ﺁﻥ ﻭﺭﺗﺮ ﻳﻚ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﺰﺭگ ﮔﺮﺩ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩﻯ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﻮ. ﺟﺎﻳﻰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﻛﻪ همین ﺟﺎ، ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻛﺮچ ﻛﻪ هم ﻣﻘﺮ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰها ﻭ هم ﻣﻘﺮ ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﺖها ﺗﻮﻯ ﭘﺮﺍگ ﺑﻮﺩﻩ، ﻣﺮﺩﻡ ﺯﻳﺎﺩﻯ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﺯﻳﺮ ﺁﻥ ﺧﺸﺖهای ﻗﺪﻳﻤﻰ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩهاﻳﻰ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ؟ ﭼﻪ ﺩﻝهاﻳﻰ ﺷﻜﺴﺘﻪ؟ ﭼﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ هوﺍ؟ ﭼﻪ هرﺍﺱهاﻯ ﻧﮕﻔﺘﻪﺍﻯ ﻛﻪ ﺗﻦ ﻭ ﺑﺪﻥ ﻧﺤﻴﻒ ﺁﺩﻡهاﻯ ﺗﺮﺱ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺭﺍ ﺩﻡ ﺁﺧﺮ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪﻩ. ﺧﺪﺍ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ هاﻳﺪﺭﻳﺦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﻼﺩ ﭘﺮﺍگ هم ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺯﻥ ﻭ ﻣﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﻳﻬﻮﺩﻯ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﻣﻐﺰﺷﺎﻥ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﻳﻪهاﺷﺎﻥ، ﺳﺎﻳﻪﻯ ﺁﻥ ﻣﺮﺩﻩها، ﺩﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻨﺪ ﺯﻳﺮ ﺩﺭﺧﺖها ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﺳﺎﻳﻪهاﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ. ﺷﺎﻳﺪ هم ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺤﻞ ﻓﺮﻭﺩ هیلیکوپترها ﻳﺎ هواﺍﭘﻴﻤﺎﻯ ﺷﺨﺼﻰ هیتلر ﻭ ﮔﻮﺑﻠﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ هاﻳﺪﺭﻳﺦ ﻣﻰﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝﺷﺎﻥ. ﺩﺭﺳﺖ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﻛﻒ ﺳﻴﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺍﺯ ﻻﺑﻼﺵ ﮔﻞهای ﺯﺭﺩ ﻛﻮﭼﻜﻰ ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺮﻛﺰ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺁﺩﻡ ﺑﻮﺩﻩ. ﺷﺎﻳﺪ هم ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﻤﺪﺍﻧﻰها ﻋﻴﻦ ﺯﮔﻴﻞ ﺭﻭﻯ ﻣﺦ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺁﺩﻡ ﺩﻡ ﻣﺮگ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﮔﻮﺑﻠﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهی ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡ ﺁﻥ ۸۲ ﺑﭽﻪﻯ ﺑﻰﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﺩﺍﺩﻩ ﺗﻮﻯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻯ ﻟﻴﺪﻳﺘﺴﻪ. ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﻯ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺯﻳﺒﺎ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ۱۷ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﺮﺍگ ﺩﻭﺭ ﺍﺳﺖ.
هماﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻡ ﺭﺩﻳﻒ ﺑﻪ ﺭﺩﻳﻒ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺑﻬﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﻯ. ﺑﺰﺭگ ﺗﺮها ﺩﺳﺖ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪها ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻟﻪها ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺳﻔﺖ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﻯ ﺷﺎﻳﺪ.
ﭘﺘﺮﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﺎﺑﻠﻮﻯ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﺠﺴﻤﻪها ﺑﺮﺍﻳﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﺒﻴﻦ ﻭﻗﺘﻰ هاﻳﺪﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﺮﻭهاﻯ ﭘﺎﺭﺗﻴﺰﺍﻥ ﭼﻜﻰ ﺗﺮﻭﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻋﺎﻣﻠﻴﻦ ﺗﺮﻭﺭﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ، هیتلر ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻧﺪ.
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪﻯ ﺁﻥ ﺑﭽﻪها. ﻟﺒﺎﺱهاﻯ ژﻧﺪﻩﺷﺎﻥ ﻭ ﺧﻄﻮﻁ د‌ست‌هاشان. ﻧﮕﺎﻩ همه‌شان ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺍﻯ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺍﻓﻖ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩ.
هر ﺩﻭﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩﻳﻢ. ﭘﺘﺮﺍ ﺗﺎﺑﻠﻮها ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪها ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻜﺲ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺯ ﺑﭽﻪها ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ. ﻻﺑﺪ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩهاﻯ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ هم ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ ﺗﻮﻯ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﻻﺑﻪ ﻻﻯ همین ﺩﺭﺧﺖها ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﺭﻭﺯها هم ﻋﻴﻦ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﻳﻦ همه آهو ﻻﺑﻪﻻﻯ ﺩﺭﺧﺖهاﺵ ﻣﻰﭼﺮﻳﺪﻧﺪ؟ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻓﻀﺎﻯ ﺍﺑﺰﻭﺭﺩﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻌﻤﺪﺍﻧﻰها ﻭ ﺁهوها ﻭ ﺍﻳﻦ همه ﻣﺮگ…. ﻻﺑﺪ.
ﺗﻪ ﺟﻴﺒﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﻚ ﻧﺦ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻰﮔﺮﺩﻡ. ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ ﺩﻛﺘﺮ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﭼﻴﺰﻯ ﻛﻪ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻛﻨﺎﺭ.
ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ. ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﺳﻴﮕﺎﺭﻯ ﻗﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻪﻃﻮﺭ ﻳﻚ ﺷﺒﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻣﺶ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﺨﺶ ﺭﻳﻪ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭﭼﺸﻤﻰ ﻣﻰﭘﺎﻳﻨﺪ. ﮔﺎهی ﻭﻗﺖها ﻋﺼﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻻﻥ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻳﻚ ﭘﻚ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺮ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﻓﻀﻮﻝ ﭼﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﻢ ﺯﻳﺮ ﺁﺏ.
ﺑﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﻭﻗﺘﻰ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮﻡ، ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻻﺍﻗﻞ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺑﻤﻴﺮﻡ؟ ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍهد ﻳﻪ ﺩﻝ ﺳﻴﺮ ﺳﻴﮕﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺑﻤﻴﺮﻡ.
ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﻗﻮﺍﻧﻴﻨﻰ ﺳﻨﮕﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﺯ ﻛﻼﻓﮕﻰ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﻮﻯ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻭ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﺪﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺮﻳﺾهای ﺩﻳﮕﺮ.
ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﭼﺎﻕ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺳﻨﮕﻰ ﺩﻳﺮﻭﺯﻯ، ﻭﻳﻠﭽﺮ همان ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺍﺛﻴﺮﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﻯ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﺩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﻰﺑﺮﺩﺵ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻨﺎﺭﻯ. ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻣﻰﺷﻮﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻳﻚ ﺁﺷﻨﺎﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩﻯ ﻣﺸﺘﺮﻙ ﺩﺍﺭﻡ. ﭘﺲ ﺍﻭ هم ﻣﺸﻜﻞ ﺭﻳﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﻯ همین هم ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ همه ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩﺍﺵ ﺯﺭﺩ ﻭ ﭘﻼﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﭘﺘﺮﺍ ﺯﻧﮓ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻴﺰﻯ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺭﻡ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﭼﻴﺰﻯ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺘﻢ؟ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻧﮕﺎﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﻬﺶ ﻣﻰﺧﻨﺪﻡ. ﻣﻄﻠﻘﺎ ﻣﺤﻞ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺻﺎﻑ ﺗﻮﻯ ﭼﺸﻢهام ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻻﺑﺪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﻰﻛﺲﻭﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ. ﺑﺮﺍﻯ همین ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﭼﺎﻕ ﺑﻰﺭﻳﺨﺖ هی ﺍﻳﻦ ﻭﺭ ﻭ ﺍﻭﻥ ﻭﺭ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪﺵ. ﺷﺎﻳﺪ هم ﺍﺯ ﻳﺘﻴﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﻝ ﺑﭽﻪهای ﺑﻰﻛﺲ ﻭﻛﺎﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻰﺩﻳﺪﻡ. ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﭘﻴﺶ هم ﻛﻪ ۱۵ﺭﻭﺯ ﺗﻮﻯ ﺑﺨﺶ ﺭﻳﻪﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﺗﻮﻝ ﺑﺴﺘﺮﻯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻳﻚ ﺑﭽﻪﻯ هفت هشت ﺳﺎﻟﻪﻯ ﻻﻏﺮ ﺯﺭﺩﺍﻧﺒﻮﻯ ﻭﻳﺘﻨﺎﻣﻰ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕها ﻣﻰﭘﻠﻜﻴﺪ. ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻈﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ، هر ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻭﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﻮﺩ همه ﺟﺎ ﺳﺮ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﻭﻗﺖ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻰﺗﺎﺏ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺁﺷﻜﺎﺭﻯ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﺁﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﻭﻭﻝ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻛﻨﻨﺪﻩها ﺭﺍ ﻣﻰﭘﺎﻳﻴﺪ.
ﺑﻌﺪﺵ ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﺭﻳﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﻣﻰﺁﻣﺪ ﺳُر ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ، ﺑﻰﺻﺪﺍ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ. ﺯُﻝ ﻣﻰﺯﺩ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻛﺎﻧﺎﻝ ﺑﻰﺭﺑﻂ. ﻣﻦ هم ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺳﻮﺧﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﺜﻼ ﺩﺍﺭﺩ ﻳﻚ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻯ ﺑﻰﺭﺑﻂ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻣﺜﻼ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﻰ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻛﻮﺍﻧﺘﻮﻡ. ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻯ ﻛﻮﺩﻙ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖها ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭﻯ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ. هی ﻣﻦ ﺍﺯﺵ ﺳئوﺍﻝ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ ﺑﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﻋﻠﻰ هستم. ﺗﻮ ﻛﻰ هستی؟ ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﺭﻳﺰ ﻣﻰﮔﻔﺖ «ﺟﺎﻧﻰ ﺗﺴﺖ» ﻭ ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺍﺯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪﻡ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﻢ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻛﺎﺭﺗﻮﻧﻰ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩﻩ.
ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺑﺨﺶ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻛﻨﺠﻜﺎﻭی‌های ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺟﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﻧﺪﻩﺍﺵ ﺗﻮ ﺭﻳﻪﺍﺵ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻩ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪﺵ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻭ ﻭﻳﺰﻳﺘﺶ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻛﻞ هزﻳﻨﻪﻯ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺣﺴﺎﺑﺪﺍﺭﻯ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺯ هماﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻏﻴﺐﺷﺎﻥ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﻧﻪ ﺁﺩﺭﺱ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﻣﻰﺩهند ﻭ ﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﺍﻯ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ. ﭘﻠﻴﺲ هم ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺎﻧﻰهایی ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺩﻩ، ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ. ﺍﻻﻥ هشت ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺶ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﺗﻮﻝ ﭘﻼﺱ ﺍﺳﺖ، ﺩﺳﺘﺶ ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ هیچ ﻛﺠﺎ ﺑﺮﻭﺩ، ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺑﻬﺰﻳﺴﺘﻰ ﺁﻣﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ هفته ﺑﺮﺩﻧﺶ ﺍﻣﺎ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻏﺬﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ هم ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ. ﺑﭽﻪﻯ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ هماﻥ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻛﺲ ﻭﻛﺎﺭﺵ …
ﻻﺑﺪ ﭘﺘﺮﺍ ﺍﻻﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﭘﻴﺘﺰﺍﻯ ﻣﺎﺭﮔﺮﻳﺘﺎ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﺑﺎ ﭘﻨﻴﺮ ﮔﻮﺩﺍ ﻭ ﭼﺪﺍﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﺳﺮﻳﺎﻝ ﺗﺮﻛﻰ ﺩﺭﭘﻴﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻣﻦ هم ﺩﻟﻢ هوﺍﻯ ﻳﻚ ﻏﺬﺍﻯ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺧﺎﻧﮕﻰ ﻛﺮﺩﻩ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺳﺮﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻳﻚ ﻇﺮﻑ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻯ ﻋﺎﻳﻖﺩﺍﺭ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ، ﻣﺜﻞ ﻇﺮﻑ ﻏﺬﺍﻳﻰ ﺁﺩﻡ ﻓﻀﺎﻳﻰها ﻣﻰﺁﻭﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﺳﻴﺐ ﺯﻣﻴﻨﻰ ﻟﻪ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﻮﺵ ﺯﻳﺮ ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﻻﺑﺪ ﺍﮔﺮ ﻗﺪﻳﻢها ﺑﻮﺩ ﭘﺘﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﮔﻮﻻﺵ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﺖ ﺯﻳﺎﺩ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺳﻔﻴﺪ.
ﺩﻛﺘﺮ ﺻﺎﻑ ﻭﺳﺎﺩﻩ ﺗﻮﻯ ﭼﺸﻢهام ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻰهیچ ﺣﺲ ﻭﺣﺎﻝ ﻭ ﺗﻌﺎﺭﻓﻰ ﮔﻔﺖ «ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ» ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻠﻤﺎﺕ ﺗﻮﻯ هوا ﻣﻰﺭﻗﺼﻴﺪﻧﺪ. ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﻰﻣﺮﺩﻡ ﻭﻟﻰ هیچ ﺣﺴﻰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺩﺍﺷﺖ ﺳﺎﻳﻪﻯ ﭘﺘﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻮﺳﻴﺪ. ﭘﺘﺮﺍ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻯ ﻳﻚ ﺗﺨﺖ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﻮﺭﻩﻯ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺧﺎﻙ ﺭﻭﻳﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺳﻴﻨﻪهاﻯ ﺳﻔﺖ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪهاﻡ ﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﻮهاﻡ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﻣﻰﻛﺮﺩ.
ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻍ. هماﻥ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻯ ﻧﺸﺴﺘﻦ هیلیکوپترهاﻯ ﺍﺭﺗﺶ ﻧﺎﺯﻯ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﻳﻨﻬﺎﺭﺩ هاﻳﺪﺭﻳﺶ ﺁﻥ ﺟﺎ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﻣﻰﺷﺪﻩ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻓﺴﺮ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﻮ ﺑﻮﺭ ﺑﻠﻨﺪﭘﺎﻳﻪﻯ ﭼﻜﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﺵ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﻣﻰﭘﺮﻳﺪﻩ ﻭﺳﻂ ﻭ ﻳﻚ «های هیتلر» ﻏﺮﺍ ﻣﻰﮔﻔﺘﻪ، ﺗﺨﻴﻠﻢ ﻛﻢﻛﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻰ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ هیتلر هم ﻻﺑﺪ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺳﻔﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎ ﺍِﻭﺍ ﺑﺮﺍﻭﻥ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎ هم ﻳﻚ ﻣﻐﺎﺯﻟﻪﻯ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﻪﻯ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪﻯ ﭘﺘﺮﺍ ﻣﻌﺎﺷﻘﻪ ﻣﻰﻛﺮﺩ هر ﺷﺐ. ﺍﻣﺎ ﺑﻌﺪﺵ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺬﻳﺮﺍﻳﻰ ﺍﺯ هیتلر ﻭ ﺍِﻭﺍ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﺤﻘﺮ ﺑﻮﺩﻩ. ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﺎﺭ ﻳﺎ ﺑﺎﺯﺟﻮﻳﻰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻻﺑﺪ ﮔﺮﻡﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺪﻩ ﭘﻨﺠﺮﻩﻯ ﭼﻮﺑﻰ ﺩﻭ ﺩﺭﻩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺑﺘﻜﺎﺭ ﺩﻭ ﺟﺪﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥ ﻗﺪﻳﻢها ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺗﺎ هوﺍﻯ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﮕﻰ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺮﻗﺼﺪ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﺎﻕ.
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﻢ. همان ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﭼﺎﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺳﻤﺖ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ. ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ ﺑﺨﺶ ﻧﻪ ﻛﻠﻤﻪﻯ ﻣﻮژﻯ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﻪ ژﻧﻰ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪﻳﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ. ﻳﻚ ﺣﺴﻰ ﻣﺮﺍ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ ﺩﺍﺧﻞ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ.
ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﭼﺎﻕ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻰ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺳﺘﺸﻮﻳﻰ، ﺑﻬﺶ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻰﺯﻧﻢ. ﺑﺎﺯ هم ﻣﺤﻠﻢ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﺩ. ﻻﺑﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺪﻝ ﺑﭽﻪهاﻳﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺯﻣﺎﻧﻰ ﺗﻮﻯ ﺑﻴﺒﻰ ﺑﺎﻛﺲ ﻭﻟﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺟﻌﺒﻪهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥهاﻯ ﺍﺻﻠﻰ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﭽﻪهاﻯ ﺳﺮﺭﺍهی. ﻳﻚ ﺯﻧﮓ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻌﺒﻪها ﻭﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺍﻭﺭژﺍﻧﺲ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻮﺗﻮﻝ ﻭ هرﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍهد ﺑﭽﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ، ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩﺵ ﺗﻮﻯ ﺍﻳﻦ ﻗﻔﺲ ﺁهنی ﻭ ﺯﻧﮓ ﺭﺍ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻻﺑﻪ ﻻﻯ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﻢ ﻭﮔﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﺣﺴﺶ ﺭﺍ ﻛﺠﺎ ﮔﻢ ﻭﮔﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ؟ ﺟﺎﻳﻰ هست ﻛﻪ ﺁﺩﻣﻰ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺣﺴﺶ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﻨﺪ؟
ﻻﺑﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺑﭽﻪﻯ ﺳﺮﺭﺍهی ﺯﻳﺮ هوﺍﻯ ۲۰ﺩﺭﺟﻪ ﺩﺳﺎﻣﺒﺮ ﭘﺮﺍگ ﻳﺦ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﺮ ﺑﻴﺒﻰ ﺑﺎﻛﺲ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺯﺩﻩ.
ﺩﻭﺭﻩ ﻛﻮﺗﺎهی ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺘﺮﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺩﺧﺘﺮﻯ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ. ﻣﺴﺖ ﻭ ﻣﺪهوﺵ ﺁﻥ همه ﺯﻳﺒﺎﻳﻰ ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺘﺮﺍ ﺭﺍ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻛﻨﻢ. ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻮهاﻯ ﺷﻼﻝ ﻭ ﭼﺸﻢهاﻯ ﺁﺑﻰ ﮔﻴﺮﺍ، ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻟﻮﻧﺪﻯ ﻣﺎﺩﺭﺵ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﺑﺎﻳﻰ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺪﺍﻡ ﻣﺰﻩ ﻣﻰﺭﻳﺨﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﻟﺖ ﻳﻜﻬﻮ هرﻯ ﻣﻰﺭﻳﺨﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﻭﻗﺘﻰ ﻣﮋﻩ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﻰﺗﻜﺎﻧﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ: ﺍﺳﻢ ﻣﻦ ﻋﻠﻴﻪ. ﺍﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﻴﻪ؟
ﻣﺎﺕ ﻧﮕﺎهم ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ هیچ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ.
ﺑﺎﺯهم ﺑﺎ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻡ ﺭﻭ ﻗﻔﺴﻪﻯ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻯ ﺍﻡ ﻋﻠﻰ؟ هو ﺍﻳﺰ ﻳﻮ؟ ﻭﺍﺕ ﺍﻳﺰ ﻳﻮﺭ ﻧﻴﻢ؟
ﺣﺘﻰ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﻮﻯ هم ﻧﻤﻰﺯﻧﺪ. هیچ ﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻋﻀﻠﻪهاﻯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺗﻜﺎﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﻭﺳﻂ ﺳﻴﻨﻪﺍﺵ. ﺷﻼﻝ ﻣﻮهاﺵ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﻡ ﻭ ﺁﻩ ﻣﻰﻛﺸﻢ. همان ﺟﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﻣﻮهاﻯ ﭘﺘﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪﻡ ﻭ ﺍﻭ ﻋﻴﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻮﻯ ﺩﺳﺖهاﻡ ﻟﻴﺰ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ ﺯﻣﻴﻦ، ﺷﻞ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﻭﻟﻮ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺗﻮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺪﺍﺭﻯ؟ ﻛﺲ ﻭﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻯ؟ ﭼﺮﺍ ﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﻧﺖ؟
ﺟﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﻧﻤﻰدهد. ﺣﺘﻰ ﻟﺐهاﺵ ﺭﺍ ﻭﺭﻧﻤﻰﭼﻴﻨﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﻯ ﺑﻰﻭﺯﻧﻰ ﻭ ﺑﻰهوﺍﻳﻰ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﻳﻪﻯ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ همان ﺑﭽﻪهاﻯ ﺩﻩ ﻟﻴﺪﻳﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﺎﻡﺷﺎﻥ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺯ ﺭﻭ ﻣﻰﺭﻭﻡ، ﻭﻟﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻭ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ. ﻋﺼﺮﺵ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﻮﻯ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻗﺪﻡ ﻣﻰﺯﺩﻡ. ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺘﺮﺍ ﺑﻮﺩ. ﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﺗﻮﻯ ﺗﻬﺮﺍﻥ. ﺣﺘﻰ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪﻯ ﻛﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﻭ ﺩﻭﺭ ﺑﺎهاﺵ ﺑﺰﻧﻢ. ﺩﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﺒﻮﺩ ﻛﻪ ﻧﮕﺮﺍﻧﺶ ﺑﺎﺷﻢ. ﺍﺟﺎﻗﻢ هم ﻛﻪ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ. ﻻﺑﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﻢ ﭘﺘﺮﺍ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻣﺮﺩ ﭼﻜﻰ، ﺍﺯ ﺁﻥهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺍﺋﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺷﺎﻥ ﺍﺱ ﺍﻡ ﺍﺱ ﻣﻰﺯﺩ ﻳﺎ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﻮﺑﻮﺱ ﻭ ﻣﺘﺮﻭ ﻭ ﺭﺳﺘﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﻛﺎﻓﻪ، ﺟﻮﻙهاﻯ ﺷﺮﻡﺁﻭﺭ ﺑﺮﺍﻯﺷﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺟﻮﺭ ﺧﺎﺹ ﺑﺎهاﺷﺎﻥ ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺪﻝ ﺧﻨﺪﻩهاﻳﻰ ﻛﻪ هیچ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻰﺧﻨﺪﻳﺪ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻨﺪﻩهاﻳﻰ ﻛﻪ ﮔﻤﺮﻙ ﻭ ﻣﺮﺯ ﻳﺎ ﻓﺮﻕ ﻣﻠﻴﺖ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻳﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﺣﻮﺻﻠﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ. هرﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺻﺪﻗﻪﺍﺵ ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﻣﻰﺷﺪ ﻭ ﻣﻦ هی ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﻣﻰﺷﺪﻡ. ﺍﻣﺎ ﻻﺑﺪ ﻭﻗﺘﺶ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮﻭﺩ. ﭼﻴﺰﻯ هم ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﺑﺘﺶ ﻣﺎﻧﺪﻩ. ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺪﺕها ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺗﻮ ﭼﺸﻢهاﻡ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭﻛﻦ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻳﻚ ﺟﻮﺭﻯ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻡ. ﺳﺎﻳﻪهاﻣﺎﻥ ﺑﺎ هم ﻣﻰﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ. ﺑﺎ هم ﺩﻋﻮﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻭﺍﻗﻌﻰ ﺑﻴﻦﻣﺎﻥ ﺁﺗﺶﺑﺲ ﺑﻮﺩ، ﻳﻌﻨﻰ ﺳﻜﻮﺕ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺑﻮﺩ. هرﻛﺴﻰ ﺷﺐ ﻣﻰﺭﻓﺖ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﺵ. ﻧﺼﻒ ﺷﺐها ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺷﺪ. ﻧﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺘﺮﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ﺍﺗﺎﻕ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺻﺪﺍﻯ ﻧﻔﺲهاﻳﺶ ﺭﺍ هم ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻡ، ﺑﺮﺍﻯ ﭘﺘﺮﺍﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺎﻝها ﮔﻤﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺗﻮﻯ ﺧﻴﺎﻟﻢ ﺑﺎهاﺵ ﺩﻋﻮﺍ ﻣﻰﻛﺮﺩﻡ. ﺧﻴﻠﻰ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻋﻮﺍ ﻧﻤﻰﺑﻮﺳﻴﺪﻣﺶ. ﺩﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺩﻋﻮﺍها ﺭﺍ هوﺍﺭ ﺑﻜﺸﻢ ﻭ ﺑﻨﺪﺍﺯﻣﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ. ﻣﻰﺭﻓﺖ ﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪ. ﻣﻦ هم ﻣﻰﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻰﺁﻣﺪﻡ. ﺍﻣﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻳﻪهاﻣﺎﻥ هم ﺩﻳﮕﺮ همدﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺩﻳﺪﻧﺪ.
ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺷﺎﺧﻪﻯ ﮔﻞ ﺷﻤﻌﺪﺍﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻰ ﺩهم. ﻳﻚ ﻇﺮﻑ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ. ﻭﻟﻰ ﻧﮕﺎهش ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻋﺮﻭﺳﻚ ﻛﻬﻨﻪﻯ ﻗﻬﻮﻩﺍﻯ ﺭﻧﮓﻭﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪﺍﻯ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻮﻯ ﺑﻐﻠﺶ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎﺕ ﻭ ﺑﻰﺣﺮﻛﺘﺶ ﭼﺮﺧﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ. ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮕﺎﻩهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﻔﺖ ﻧﮕﺎﻩ. ﺗﺨﻢ ﭼﺸﻢهاﺵ ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ. ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻨﺪﺩ. هیچ ﻭﺍﻛﻨﺸﻰ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰﺩهد. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻣﻮﻋﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻛﻠﻰ ﻣﺮﺍ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﺪ.
ﺗﻮﻯ ﺑﺨﺶ ﺑﻴﻤﺎﺭﺍﻥ ﺭﻳﻪ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ هستیم ﻛﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ. ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻯ ﻣﺮﻳﺾها ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ هشت ﺻﺒﺢ ﺗﺎ هشت ﺷﺐ ﺑﺸﻴﻨﻨﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺷﺎﻥ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻭ ﻧﻪ ﻏﺬﺍﻯ ﺧﺎﻧﮕﻰ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮﻯ ﺁﺑﺪﺍﺭﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻣﺶ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻧﻪ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕﻣﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻭﻝ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ ﺗﻮﻯ ﺧﻼ.
ﻇﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﺻﺎﺣﺒﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﺩﻡها ﺗﻮﻯ ﺑﺨﺶ ﺟﻰ ﺩﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺷﻮﺭ ﻭ ﻭﻻﻳﻰ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﺗﻮﻯ ﺑﺨﺶ. هرﻛﺴﻰ ﻳﻚ ﻇﺮﻑ ﻏﺬﺍﻯ ﺧﺎﻧﮕﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﺩﺳﺘﺶ ﻭ ﺑﻮﻯ ﭘﺎﺳﺘﺎﻯ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻰ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻭﻭﻝ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ ﺗﻮﻯ ﻛﻞ ﻓﻀﺎﻯ ﺑﺨﺶ ﻭ هوﺵ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺁﺩﻡ ﻣﻰﺑﺮﺩ.
ﻳﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﭘﺘﺮﺍ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﻯ ﻟﺦ ﻟﺦ ﺩﻣﭙﺎﻳﻰهاﺵ ﺗﻮﻯ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻮﻧﺎﻣﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﻳﻪ ﻻﻓﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻦ ﺳﻮﺯﻧﺎﻛﻰ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪﻯ ﭼﻜﻰ ﺷﺪﻩ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪﺵ. ﺣﺮﻛﺖ ﭘﺎهاﻯ ﻟﺨﺖ ﻭ ﺧﻮﺷﺘﺮﺍﺵ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﻰﺍﺵ ﺭﻭﻯ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﻯ ﻣﻴﺨﻚ ﻭ ﺟﻮﺯ هندی ﻗﺎﺗﻰ ﭘﺎﺗﻰ ﺷﺪﻩ ﺗﻪ ذهنم.
هنوز ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ. ﺧﻴﻠﻰ ﺯﻭﺩ ﺍﺳﺖ. ﻣﻰﺧﻮﺍهم ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻢ. ﻓﻜﺮ ﻣﺮگ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ. ﺑﻪ ﺭﻳﺸﻪهاﻳﻢ. ﻣﻐﺰﻡ ﺳﻮﺕ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﺭﺳﺪ. ﻭﺍﻣﻰﺭﻭﺩ ﺗﻮﻯ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﻢ. ﻣﻰﺧﻮﺍهم ﻛﻠﻪ ﻛﻨﻢ، ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﻮﻡ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺧﻴﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﻧﻜﻦ. ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ، ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺭﻳﺰﺭﻳﺰ ﺁﺏ ﻣﻰﺷﻮﻯ، ﻣﻰﺭﻳﺰﻯ ﺗﻮﻯ ﺭﺧﻮﺗﺶ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺸﻮﻯ. ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺁﻥ ﻛﺮﻡهاﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺍﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﻭ ﺭﻧﺪﻩﺍﺕ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ؟ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﺾ ﺑﺮﻕ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺳﻄﻞ ﺁﺷﻐﺎﻝ ﺭﺍ ﺯﻳﺮﻭﺭﻭ ﻛﺮﺩﻡ. ﻳﻚ ﺗﻜﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﻭﻥ ﻣﺮﻍ ﺗﻪ ﺁﺷﻐﺎﻝها ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﻛﺮﻡ ﺗﻮﻯ ﺳﻮﺭﺍﺧﺶ ﻭﻭﻝ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩﻧﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ همین ﺩﺳﺖهاﻡ ﺑﺸﻮﻧﺪ ﻻﻧﻪﻯ هزﺍﺭ ﻛﺮﻡ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺩﺭﺷﺖ ﺻﻮﺭﺗﻰ. ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻰ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺧﻔﺖ ﺑﺎﺭ ﮔﻮﺷﻪﻯ ﻳﻚ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻋﻬﺪ ﻛﻤﻮﻥ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻰﻣﻴﺮﻡ. ﺑﻰﺁﻥ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻣﺮﺩﻧﻢ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﺎﺑﻠﻮﻯ ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮﻡ ﻳﻚ ﻋﻜﺲ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﺭﻧﮓ ﻭﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺎﺩﺑﺎﺩﻛﺶ ﺭﺍ هوﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻋﻜﺲ ﻣﻰﮔﺬﺭﺩ. ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﺗﻨﻬﺎﺗﺮﻡ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﺻﻼ همه ﭼﻴﺰ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪﺍﻧﺪ ﺑﺮﺍﻯ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩﺍﻧﺪ. همه ﭼﻴﺰﺵ ﻛﻬﻨﻪ ﻭ ﻗﺪﻳﻤﻰ ﻭ ﺭﻧﮓ ﻭﺭﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺍُﺧﺮﺍﻳﻰ ﺭﻧﮓ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﻰ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﻯ ﭘﻴﺞ ﻓﻴﺲ ﺑﻮﻛﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ «ﺷﺴﺘﺶ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﻏﺮﻳﻖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺗﻮﻯ ﺭﺅﻳﺎهاﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺯﺍﻧﻮﺵ هم ﻧﻤﻰﺭﺳﻴﺪﻩ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻩ.»
ﺩﻟﻢ ﻳﻜﺒﺎﺭﻩ هوای ﭘﺘﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺭﻭﺯها ﻛﺸﺪﺍﺭ ﻭ ﻛﺴﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭﻧﺪ. ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻴﺮﺍﻧﻢ. ﺷﺴﺘﻢ ﺭﺍ هم ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﻮﺍﻟﻪﻯ ﻧﺠﺎﺕ ﻏﺮﻳﻖ ﻛﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﻮﻯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻣﺮگ. ﭘﺲ ﻣﻰﺭﻭﻡ ﺗﻮﻯ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺬﺍﻳﻰ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻢ.
ﺩﻳﺮﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ هنوﺯ هم ﭼﺮﺍﻍ ﻛﻢ ﻧﻮﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺳﺖ. ﺩﺧﺘﺮﻙ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ ﺭﻭﺗﺨﺖ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯ. ﻳﻚ ﻣﻼﻓﻪ هم ﻛﺸﻴﺪﻩﺍﻧﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺮ ﺗﺎ هیکلش. ﻳﻚ ﺷﻤﻊ هم ﺑﺎﻻﻯ ﺳﺮﺵ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻧﺤﻴﻒﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﭘﻮﺳﺖ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺑﻰ ﺣﺮﻛﺖ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ. ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺳﺎﻳﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻰﺯﻧﺪ.
