دسته، دسته دسته
«به مسعود و مهسا و همه‌ی روزنامه‌نگاران عزیز و دربند»
این صدای مردمِ ایران است
اینجا تهران،
«میدان انقلاب»، رادیو صدای. . .
–
روزنامه‌هایی که از آلایندگی هوا
به سرفه افتاده‌اند خبر از
پژمردگی برگ‌ها می‌دهند
و واژه‌های ماسک‌دارِ هشداردهنده
به تنفس رگبرگ‌ها کمک نمی‌کنند
و سم دارد روزنامه‌نگاران را
گروه گروه زیر سم خود
می‌کشد
و مردم آلوده به انواع آلاینده‌هایند.
میزان بالای آلودگی از
دسته‌های کوتاه سیاست‌ورزانِ عرصه‌ی اصول و فرع و اصلاح،
آباد و خراب و انصار …
و مداحان اهلی اهلِ لطفاً . . . بلندتر ختم کنید!
(- صدا می‌پیچد: زودتر کاسه – کوزه‌‌ی گدایی‌تان را جمع کنید)
–
نفس
نفس، نفس، نفس . . .
به میدانِ نزدیکِ دست‌نیافتنی
یا دست‌یافتنی دوردست
یا دوردستِ نزدیک
یا دست
دست – دست
هی دس
دس دسی، دس دسی
–
– «آقا مستقیم!؟»
– «در بست!»
– «میدان پیروزی!؟»
– «امام می‌خوره!؟»
به انقلاب نمی‌خورد
انقلاب، سُر خورده
سرِ خود می‌خورد
– «آزادی . . .»
– «آزادی . . .»
–
تاکسی‌های فرسوده‌ای که
به هیچ راه و میدانگاهی نمی‌روند
و «میدان پیروزی»ای که
پیروز ناکامی‌است.
–
اینجا تهران است
صدای مردم ایران!
مردم شهر
دست. . .
دست در دست
دسته . . .
دسته، دسته
وداع می‌کنند «میدان انقلابِ» پیر و فرسوده را.
پای پیاده
پیِ «میدان آزادی؛ آزادی. . .»
و تیتر روزنامه‌های فردا:
مردم
پی‌ی روزی
پی، میدانِ « پـیـ … ».
