سیاست ریاضت‌کشی: تأمین سود از نابرابری زنان
پروین اشرفی
Elsie وقتی به خانه امن در همیلتون مراجعه کرد، بازگردانده شد. Marie-Josée در زمینه بهداشت زنان بومی کار می‌کرد تا اینکه مرکز بهداشتی که او در آنجا به کار مشغول بود، بسته شد. به Ariella که یک کار دفتری دارد، نسبت به مردی که در یکی از ارگان‌های دولتی کار می‌کند، بطور جشمگیری مزد کمتری پرداخت میشود. این زنان چه وجه مشترکی دارند؟ اعمال سیاست ریاضت کشی از طریق قطع بودجه سازمان‌ها و برنامه‌هایی که از حقوق زنان حمایت می‌کردند، بطور مستقیم این سیاست بر آنها تأثیر گذاشته است. سیاست‌های ریاضت کشی، برابری زنان و رفاه آنها را در راه تأمین سود سرمایه قربانی می‌کند.
دولت هارپر ۱۲ دفتر از ۱۹ دفتر منطقه‌ای سازمان موقعیت زنان کانادا را بست. دولت همچنین کمک مالی به بیش از ۴۱ سازمان زنان را قطع کرد. این امر شامل خانه‌های امن زنان، حمایت‌های بهداشتی، قطع بودجه برنامه‌های تأمین برابری و امنیت برای زنان میشود. دولت از جمله بودجه چالش‌های قانونی برای به اجرا درآوردن منشور حقوق و آزادی‌های کانادا را نیز ملغی نمود. هارپر برای تصویب لایحه‌ای فشار آورد که اصل برابری مزد را نادیده گرفته و برنامه مراقبت از کودکان در سطح کشوری را که در سال ۲۰۰۵ آغاز شده بود، حذف نمود. و بالاخره اینکه مقامات کانادا بارها تقاضای اقدام در پاسخ به ۱۲۰۰ مورد گم و کشته شدن زنان بومی را رد کرده و قانون قدیمی فدرال در رابطه با داشتن تفنگ را از بین بردند. (در ده سال گذشته ۷۱ درصد از قتل زنانی که توسط شوهرانشان صورت گرفت، با استفاده از تفنگ بوده است – وای دابلیو سی ای ۲۰۱۱)
اثرات این کاهش های بودجه چشمگیر بوده است.
کانادا در سال ۱۹۹۶ ، در رتبه اول برابری جنسیتی در دنیا قرار داشت . در سال ۲۰۱۱ به رتبه ۱۸ سقوط کرد. کانادا در زمینه تفاوت مزد بر اساس جنسیت، در رتبه هفتم در سال ۲۰۰۴ بود، اما در سال ۲۰۰۹ به رتبه بیست و پنجم رسید. بنا بر آمار سال ۲۰۱۰، به زنان ۷۱ سنت مزد در مقابل هر دلاری که یک مرد کسب می کند، پرداخت میشود. (آمار نشان میدهد که هنوز زنان در کانادا کمتر از مردان مزد دریافت می کنند، علیرغم این واقعیت که شرکت زنان در نیروی کار دارد به پای مردان میرسد و در سطح تحصیلات هم به حد آنها رسیده اند – پارلمان کانادا ۲۰۱۰)
هنگامیکه کارفرمایان به زنان ۷۱ سنت در مقابل هر یک دلار به مردان، پرداخت می کنند، میلیاردها دلار به سود آنها از طریق بهره برداری از نابرابری افزوده میشود. این امر به دهها میلیارد دلار پرداخت سالانه به زنان بالغ میشود اگر چنانچه برابری مزد در کانادا یک واقعیت بود. (تعداد ۸ میلیون و ۷۶ هزار زن در نیروی کار کانادا هستند و متوسط حقوق آنها سالانه ۳۰ هزار دلار است. یک افزایش ۳۰ درصدی در سرتاسر کانادا به ۱۰۰ میلیارد دلار در سال خواهد رسید. بنابراین دهها میلیارد دلار هم حتی یک تخمین محافظه کارانه است)
وقت آن است دست به کار بشویم و نشان بدهیم که برای زندگی زنان و کاری که آنها می‌کنند، ارزش قائلیم. این بخشی از آن چیزی است که اتحاد در مقابله با سیاست ریاضت کشی معنا میدهد.
چرا این کار مهم است؟
دولت هارپر بطور مشخص سازمان‌هایی را که از حقوق زنان حمایت می‌کنند مورد هدف قرار داده است. این حملات، بخشی از دیدگاه راست‌گرایان است که زنان را به صورت کسانی می‌بینند که بیشتر کار بی‌مزد، یا کار با مزد کم، و کار پاره وقت می‌کنند.
این امر همچنین بخشی از سیاست ریاضت کشی است که سودهای سرمایه را با تحمیل هزینه به افراد دیگر، افزایش میدهد. زنانی که به خدمات مراقبت از کودک، خانه‌های امن و دیگر حمایت‌ها دسترسی ندارند، بیشتر محتمل است که کاهش مزد یا ماندن در یک رابطه آزار دهنده را بپذیرند تا از غرق شدن بیشتر خود در فقر خودداری کنند.
نابرابری جنسیتی و کارهای خطرناک برای زنان، باعث ایجاد فشار کاهش دستمزد برای همه میشود. این هم بخشی است که نشان میدهد چرا سودهای سرمایه مداوما بالا می‌روند، در حالیکه دستمزد اکثر کارگران راکد مانده است. (نرخ دستمزدها از زمان آخرین بحران اقتصادی، رشد تندی را نشان نمی‌دهد، بلکه یکی از راکدترین دوران را برای اکثریت کارگران کانادا به نمایش می‌گذارد. یعنی دقیقا برای ۸۳ درصد از کارگرانی که خارج از استان‌هایی که رونق نفتی دارند، کار می‌کنند – مایکل رزورسکی ۲۰۱۵)
مزد کمتر برای زنان همچنین بطور نامتناسبی بر روی کودکان تأثیر می‌گذارد: ۲۱ درصد از مادران مجرد در فقر بسر می‌برند. کودکانی که در خانواده‌های فقیر زندگی می کنند، بیشتر احتمال دارد که با مشکلات سلامت جسمی و روانی روبرو بشوند و کمتر هم احتمال دارد که دانش و مهارت خود را توسعه بدهند و بطور کلی کارهایشان در مدرسه بدتر است. (۸۰ درصد از خانواده های تک والد توسط زنان سرپرستی میشود. این رقم به یک میلیون خانواده میرسد و آنها از جمله فقیرترین خانواده ها در کشور هستند. درآمد مادران مجرد تقریبا ۱۷ هزار دلار در سال است در حالیکه درآمد پدران مجرد به حدود ۸۰ هزار دلار در سال هم میرسد- بنیاد زنان کانادا ۲۰۱۲)
زنان رنگین پوست و زنان بومی، در مقابل زنان کانادایی بطور عموم، دوبرابر بیشتر احتمال دارد که در فقر زندگی کنند. زنان بومی همچنین مورد هدف حملات به حقوق بومیان و مقررات زیست محیطی نیز قرار دارند و زنان مهاجر در معرض قوانین استثمارگرایانه مهاجرت.
در حالیکه سود صنایع تسلیحات کانادا با هزینه کشورهای عمدتا مسلمان‌نشین تأمین میشود، زنان مسلمان دلالان ترس و تبلیغات جنگ را تحمل می‌کنند. آنها در معرض تبعیض عمیقی در جامعه کانادا هستند و کاملا یک سوم کمتر از زنان کانادا بطور عموم درآمد دارند.
این حملات و نابرابری ناشی از آن در یکی از ثروتمند‌ترین کشورهای دنیا کاملا غیر ضروری است. اما برای آنکه به سمت عدالت و برابری حرکت کنیم، ما باید با یکدیگر دست بکار بشویم.
منبع:
