شعری از سپیده جدیری
تقدیم به مصطفی عزیزیِ نویسنده، که “رؤیای بازگشت به تهران”ام با هشت سال حکم حبس‌اش تاخت زده شد.
مصطفی عزیزی
بعد
به سنگ‌ترین جای روی دیوار فکر می‌کنم
و می‌روم.
قلب
قلب
قلب
قلبِ تهران است فقط
و شکل به جای این‌که قرمز باشد
تمام‌اش به درد می‌خورَد
و بعد که مثل خوابی بزرگ به صدایت گوش می‌دهم
و مثل خوابی بزرگ به صدایم گوش می‌دهی
قلب
قلب
قلب
قلبِ تهران است فقط
صدای حرف‌هایت کم است
بی رنگ و رو به شمار می‌آیم
که به یاد می‌آورَد
که به یاد می‌آورَد
قلب
قلب
قلب
قلبِ تهران است فقط
شهری‌ست شهری‌ست در دوردستِ غم
تک به تک، روزهایت را می‌خوانم و می‌فهمم.
_____
پانوشت: دو سطر آخر را نه به صورت شعر، که به صورت آواز بخوانید.
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
سپیده جدیری؛ شاعر، مترجم، روزنامه‌نگار و بنیانگذار جایزه‌ی شعر زنان ایران (خورشید) است. نخستین کتابش، مجموعه شعر «خوابِ دختر دوزیست» است. دومین مجموعه از اشعار جدیری با عنوان «صورتی مایل به خون من» به چاپ رسید و «دختر خوبی که شاعر است» مجموعه شعر دیگر اوست. تازه‌ترین کتاب منتشر شده‌اش در ایران مجموعه شعر«وغیره . . .» است.
از سپیده جدیری همچنین مجموعه‌ی «منطقی» که داستان‌های کوتاه او را در بر می‌گیرد به چاپ رسیده است. او دو ترجمه از اشعار ادگار آلن پو و خورخه لوئیس بورخس را نیز زیرچاپ برده‌است.
