UA-28790306-1

صفحه را انتخاب کنید

میثاق جمعی ۳۰ نوجوان در ونکوور برای خودکشی‌‏

میثاق جمعی ۳۰ نوجوان در ونکوور برای خودکشی‌‏

در اعماق جامعه چه می‌‌گذارد؟

شهرگان / محسن صفاری: در خبر‌ همین صفحه آمده است که ونکوور باز هم به عنوان پنجمین شهر برتر دنیا از نظر کیفیت ‏زندگی‌ شناخته شد. از جمله معیارهای انتخاب شهرهای برتر جهان، دسترسی‌ به خدمات بهداشتی و درمانی، آموزش، شرایط ‏اجتماعی – اقتصادی، و شرایط فرهنگی‌ و سیاسی اشاره شده است. طبعاً مراد از دسترسی‌، برابری در دسترسی‌ نیست، و این ‏عوامل به صورت میانگین و نسبی‌ در نظر گرفته می‌‌شوند. و همانگونه که در گزارش آمده بود یکی‌ از کاربردهای این رده بندی ‏تعیین حقوق و مزایای کارمندان اعزامی شرکت‌های چند ملیتی به نقاط مختلف دنیا است. ‏

اما سوال این است که در این ارقام میانگین و نسبی‌، خیل بی‌ خانمان ها، معتادان، و بیماران روانی‌ رها شده به حال خود، به ویژه ‏در شرق ونکوور، چه جایگاهی‌ دارند؟ آیا آنان را مانند دوران برگزاری بازیهای المپیک زمستانی از انظار پنهان داشته‌اند؟ آیا ‏پیمان خودکشی‌ دسته جمعی‌ ۳۰ جوان بومی هیچ نسبتی با این رده بندی دارد؟ گزارش را به نقل از روزنامه پراوینس چاپ ‏ونکوور، در زیر می‌‌خوانیم:‏

اندروز ویلیامز، در سنّ پانزده سالگی، زمانی‌ تصمیم گرفت اختیار زندگی‌‌اش را در دست خود بگیرد که تا آن هنگام در ۱۵ خانه ‏گروهی در منطقه کامرشیال زندگی‌ کرده بود. اکنون اندروز، یک رهبر ۲۴ ساله بومی جوانان می‌گوید، علت تصمیم ۱۰ سال ‏پیش او آن بود که خدمات رفاهی‌ پر ازدحام و از هم گسیخته کودکان بی‌‌سی‌ نمی‌‌توانست برای او کاری انجام دهد. ‏
ویلیامز می‌‌گوید شوک میثاق خودکشی‌ ۳۰ نوجوان بین ۱۲ تا ۱۵ ساله نشان می‌‌دهد که این سیستم هنوز از انجام وظیفه خود ‏ناتوان است.‏
ویلیامز در مصاحبه‌ای در کامرشیال درایو می‌‌گوید: «از این که این همه نوجوان آماده خودکشی‌ می‌‌توانند از چشم سیستم پوشیده ‏بمانند تا آن که خبر از طریق فیس بوک پخش شود، واقعا شوکه شدم. در خانه‌های نگهداری از کودکان بی‌ سرپرست، احساس یأس ‏و استیصال بر نوجوانان غلبه دارد، احساس می‌‌کنید که تنها یک شماره هستید. حجم عظیمی‌ از کار بر سر مددکاران ریخته ‏است.»‏
سه‌ شنبه ۲۷ نوامبر ویلیامز و رهبران جوامع بومی به خبرنگاران گفتند، از زمان کشف و جلوگیری از خودکشی‌ این نوجوانان ‏در منطقه کامرشیال درایو در سپتامر گذشته تاکنون، پنج جوان دست به خودکشی‌ زده‌اند.‏
کلارک، از رهبران بومیان می‌‌گوید خبر فیس بوک چند روز پیش از اقدام این نوجوانان به خودکشی‌ پخش شد. پس از آن تعداد ‏‏۲۴ نفر از آنان برای جلوگیری از اقدام به خودکشی‌ در بیمارستان بستری شدند. اما این جوانان باز هم به رفتار‌های ریسک آمیز، ‏خشونت، و افراط در مشروب خواری روی آوردند و مددکاران، دیگر کاری به کار آنها ندارند.‏
کلارک می‌‌گوید برای رسیدن به علل ریشه‌ای گرایش به خودکشی،‌ خدمات اجتماعی برای بومیان شهری باید یک پارچه شود. در ‏حال حاضر به علت مسائل مربوط به بودجه و لیست‌های انتظار طولانی، جوانان بومی را از جامعه خود جدا کرده و برای ‏شرکت در برنامه‌هایی‌ که صرفا برای بومیان تدارک شده است، آنان را به نقاط دور دست می‌‌فرستند. به گفته او در تدارک این ‏برنامه هر هدف خوبی‌ که منظور شده باشد، اما مددکاران نسبت به نتایج آن هیچ تعهدی ندارند. از آن گذشته، فرستادن بومیان ‏نوجوان به میان جوانان بزرگسال‌تر موجب تاثیرات منفی‌ آنان بر این نوجوانان شده‌است.‏
در مصاحبه‌ای در کامرشیال درایو، یک مادر بومی به نام کارول مارتین می‌‌گوید، او برخی‌ از نوجوانان مشکل داری را که ‏پیرامون مرکز اجتماعی بریتانیا تجمع می‌‌کنند، می‌‌شناسد. آنان هنوز هم در مورد خود کشی حرف می‌‌زنند. او می‌‌گوید دختر ۱۳ ‏ساله او تلاش می‌‌کند به این به اصطلاح "بچه‌های بریت" کمک کند. یکی‌ از آنان گفته است که میخواهد خود را از پل به پایین ‏پرتاب کند.‏
متاسفانه مدیر این مرکز اجتماعی به تلفن‌های ما برای گفت‌وگو در این زمینه پاسخ نداد.‏
‏[منبع: روزنامه پراوینس
 

آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:

>> واپسین نوشته‌ها

تازه‌ترین نسخه دیجیتال شهرگان

ویدیویی

شهرگان در شبکه‌های اجتماعی

آرشیو شهرگان

دسته‌بندی مطالب

پیوندها: