پنج شعر از مصطفی کوهستانی

مصطفی کوهستانی متولد سال ۱۳۶۸  شهر چالوس و دانش آموخته‌ی دانشگاه آزاد زنجان و تنکابن است. دارای مدرک کارشناسی ارشد رشته مهندسی عمران-طراحی سازه های دریایی ست. در سال های ۸۶ و ۸۷ در انجمن شعر اشراق زنجان فعالیت داشت و در سال های ۸۸ و ۸۹ دبیر انجمن شعر مهرا در دانشگاه آزاد زنجان بود.او از اعضای تحریریه مجلهء پیوند ایرانیان است.

۱

کمانِ آه

جدالِ پنجه  و  نرمه ى نور

 

وقتى عروس در پرده مى لغزد

با بوىِ بابونه

و انعطاف نحیف در رفتارِ سنگ

با تپشِ مظلوم

پیچیده در لحاف

کشاله ى  گلو

بازوى فک

 

رفتِ مکرر

 

پهلو به پهلو

ساق به ساق

آرنج به زانو

با ردِ مردد

مدِ مردود

 

۲

آهِسته تر

ساقی

شب پر است از ، و تواصو ُ بِالصبر

و ساعتِ سَم می خندد

و پهلویِ چپِ بیمار

پاشنه ی مار، مست

در

کسی به بسترش نمی خمد امشب

کسی به بَسترش امشب جز ماه

جز ساقه های آویخته بر از موهات

 

آرام تر ساقی

تعجیل در، وقتِ یاد برده را

در حجره های شراب

در وصلِ لب

در وقتِ قافیه

و قتی ستاره بیاویزد بر

در حلِ سطر ها ، ستون ها

در حلِ تن

در وقتِ تمَرُد

تمرگیدنِ زانو

شبِ مرگیدن.

 

۳

هیچ کجاى جهان خانه ندارم

تا باد

همسفرى مهیا باشد

در ماهیّت جان

جناغ شکستیم و برادر نشدیم

آواره اى در قطعه اى دیگر

و در قطعه هاى او کم.

 

۴

در صورتِ فلکى ش

با چشم بسته دویدم

در مدارِ منحصرِ سایه

چشم که باز کردم

گلِ جالیز در وسیع، نشسته بود

اتاق را در نفس

جان دادم

چشم اطلسى ش اینبار پریده است

و خابِ کودک و شمع

تا خاموش

جارى ست.

 

۵

با نور معلق

درجستجوى التهاب روشن

کسى نیامد.

کسى نیامد و از ساقه ى گیاه

تصویرِ دورِ صورتَ ت

دورترم کرد.

معناى خنده

در وصف تو از جهان

جهات مختلف را بر رود نور باز  مى تابد

نفسِ ِخشک

در دره ى درخت هاى مجنون

و وزشِ موهاى عصر تو

بى خاب از سفر گریخت

سایه نور گرفت و نطفه شد

دورِ دورِ دور

در هزار شفقِ نیلى

و در هزار دسته ى بنفش ، گل داد

طمع صبح

در لحظه ى حضور تو از ساعت

با تلخى ابدى

پوسید در دستهاى نارنج

و دشت با آواز

جنگل را

در دام حلقه هاى سبز سوزاند

فکر از تو تا ماه،به گیاه ایوان رسید

و نور سفید

نیمِ من را بخاب برد.