اعتصاب غذای چیف ترسا اسپنس و جنبش «بی‌تحرکی دیگر کافیست»
شهرگان: در روزهای پایانی سال ۲۰۱۲ جنبش «بی‌تحرکی دیگر کافیست» (idle no more) و اعتصاب غذای چیف ترسا اسپنس، رئیس قبیله بومی اتاواپیسکات در اعتراض به وضعیت بحرانی زندگی قبیله خود و عدم پذیرش استفان هارپر برای ملاقات و شنیدن خواسته‌های او، عنوان‌های عمده خبری در رسانه‌های گروهی کانادا، از جمله سی بی سی، گلوب اند میل، ونکوور سان، و به‌ویژه رسانه‌های اجتماعی در فضای مجازی را به خود اختصاص داد.
دومین موج جنبش «بی‌تحرکی دیگر کافیسته» روز جمعه ۲۱ دسامبر، کمتر از دو هفته پس از ظهور این جنبش در صحنه سیاسی، سراسر کانادا را فرا گرفته و در آمریکا، اروپا و نیوزیلند نیز حمایت‌هایی را بر انگیخت. فعالان بومی از غرب تا شرق کشور، با استفاده از رسانه‌های اجتماعی، به سازماندهی رقص‌های بومیان، ایجاد راه بندان در اتوبان ها، اعتراضات و مراسم خاص بومیان پرداختند، در حالی که چیف ترسا اسپنس دهمین روز اعتصاب غذای خود را سپری می‌‌کرد. اعتصاب غذایی که او وعده داد تا پایان ادامه خواهد داد و تا پای مرگ بر آن ایستاده است.
هزاران نفر در بی سی، آلبرتا، ساسکچوان، انتاریو، و جاهای دیگر، به دعوت سازمان دهندگان رسانه‌های اجتماعی، به صورت گردهم آیی‌های خود جوش در مراکز خرید و مکان‌های عمومی گرد آمده و به طرح سی -۴۵ کمک‌های بودجه دولت، که هفته گذشته تصویب شده و به صورت قانون درآمد و نیز به شرایط گسترده‌تر زندگی و حقوق بومیان اعتراض کردند.
پاملا پالمیتر، استاد دانشگاه خودگردانی بومیان ریرسن، که در راهپیمایی ۴۰۰۰ نفری پارلیمنت هیل، بزرگترین راهپیمائی رویداد "بی‌تحرکی دیگر کافیست"، شرکت کرده بود چنین گفت:
«بودن در راهپیمایی اتاوا، در میان هزاران نفر دیگر از برادران و خواهرانمان از بومیان سراسر کانادا، رقصیدن، آواز خواندن، و طبل زدن، برای من لحظه‌ای روحیه بخش بود. می‌توانستم غرور را در میان مردمم، که شانه به شانه، برای نسل‌های آینده ایستادگی می‌‌کردند، احساس کنم… با وجود سرما، برف و باد، آتشی که در درون مردم ما بازدمیده است به اندازه کافی گرما دارد تا جنبش توده‌ای ما را به راه طولانی بازسازی ببرد».
در ونکوور نیز همین حرارت و جوشش بر پا بود.
اما چیف ترسا اسپنس، که تا روز چهارشنبه این هفته نزدیک به دو هفته از اعتصاب غذای اعتراضی خود را سپری می‌‌کرد، توجه اپوزیسیون رسمی دولت را به خود جلب کرده است.
روز سه شنبه تاماس مولکر، رهبر ان دی پی، حزب رسمی اپوزیسیون در نامه‌ای به استفان هارپر نخست وزیر کانادا چنین نوشت:
«همان گونه که می‌‌دانید چیف ترسا اسپنس رئیس قبیله بومی اتاواپیسکات اعتصاب غذا کرده است، در حالی که در یک چادر سنتی بومیان در سرزمین سنتی انیشینیب واقع در جزیره ویکتوریا در رودخانه اوتاوا، در فاصله تقریبا یک کیلومتری پارلمان، سکنی گزیده است. من از شما خواهش می‌‌کنم لطفا برای جلوگیری از وقوع یک تراژدی برای چیف ترسا به سرعت اقدام کنید… از ساحل تا ساحل ما موج بی سابقه‌ای از حرکت توده‌ها جوامع بومی ما را در بر گرفته است. وقتی کمتر از یک سال پیش شما با رهبران بومیان کشور ملاقات کردید، دولت خود را متعهد کردید تا با بومیان کانادائی کار مشترک انجام دهد. اعتراضات بی‌تحرکی دیگر کافیست، گواهی بر این واقعیت اند که بومیان کشور می‌‌خواهند شما وفاداری به این تعهد رسمی را در عمل نشان دهید».
هفته گذشته «اتحادیه کارکنان پست کانادا» نیز از آخرین اتحادیه‌های کارگری‌ای بود که همبستگی خود را با اعتصاب غذای چیف ترسا اسپنس اعلام کرد:
«اتحادیه کارکنان پست کانادا به چیف ترسا اسپنس به خاطر ایستادگی شجاعانه در دفاع از سرزمین خود در برابر ورشکستگی اخلاقی دولت احترام می‌‌گذارد… ما تاریخ نژادپرستانه و نسل‌کشی کانادا را می‌‌شناسیم و به این واقعیت آگاهیم که تلاش‌ها برای همانندسازی و خفه کردن صدای بومیان فراوان و همراه با سوء استفاده و شکست بوده است. دزدی ادامه دار سرزمین بومیان، و امتناع از پایبندی به موافقت نامه‌هایی که به نام ملکه به‌عمل آمده، آشکار کننده عدم صداقتی دلسرد کننده و روابطی غیر قابل دفاع است…».
در این زمینه نوامی کلاین نویسنده بزرگ و فعال کانادایی در مقاله‌ای تحت عنوان «با گرسنگی کشیدن چیف اسپنس، کانادایی‌ها از خواب بی تحرکی بیدار می‌‌شوند و ریشه‌های خود را به یاد می‌‌آورند» به زیبایی به این موضوع پرداخته است که در خاتمه این گزارش بریده‌ای از مقاله او را می‌خوانیم:
«… پایداری نهفته در گرسنگی‌اش، رادیکال بودن انتخاب این مقطع از سال – دهان‌های پر، بوقلمون‌ها، مواد غذایی انباشته در کیسه‌های کریسمس – برای گفتن این که؛ من گرسنه هستم، مردمم گرسنه اند، بسیاری از مردم گرسنه و بی خانمان اند. قوانین جدید شما تنها منجر به افزایش این فلاکت می‌‌شود. آیا می‌‌توانیم مانند دو انسان در این باره گفت و شنید کنیم؟
دراز کشیده در بسترم، اراده دیگری را در نظر می‌آوردم – اراده نخست وزیر هارپر که می‌‌گوید؛ من با او ملاقات نخواهم کرد، در مقابل او کوتاه نخواهم آمد، کسی نمی‌‌تواند مرا مجبور به انجام کاری کند.
آقای هارپر ممکن است به خاطر ترس از عواقب سیاسی مرگ احتمالی این رهبر بزرگ، نرم شود. صمیمانه امیدوارم چنین شود. دلم می‌‌خواهد چیف اسپنس غذا بخورد. اما این برخورد بین دو نوع اراده کاملا متفاوت را به زودی فراموش نخواهم کرد. یکی کاملا مهر و موم شده در بیرون و بسته در درون؛ و دیگری کاملا باز، کانالی گسترده برای عبور درد یک جهان».
منابع:
سی بی سی، گلوب اند میل، و سایت‌های: Rabble.ca و Indian Country Today Media
I’m impressed by your writing. Are you a professional or just very knedwolgeable?