بنیاد پریا در تورنتوی کانادا، مأوای مهاجرین فارسی زبان

داستان غم‌‌‏انگیز یک پدر سرآغازی برای تأسیس بنیاد پریا، یکی از بزرگترین موسسات فرهنگی دور از وطن بود. احمدرضا تبریزی، مهندس شیمی- فیزیک که ۳۵ سال پیش از ایران خارج شد و اکنون سال‌‏هاست که در کانادا مستقر است، جزو مهاجرین خوش‌‏شانسی بود که پدرش نیز به او در کشور جدید ملحق شد. اما در سال‌‏های آخر عمر، پدر به علت نبود مراکز و اماکن فرهنگی برای فارسی‌‏زبانان با افسردگی دست و پنجه نرم می‌‏کرد. تبریزی می‌‏گوید: « پس از فوت پدرم به فکر تأسیس چنین مکانی افتادم و یک‌‌‏سال به دنبال آن بودم تا عاقبت در سال ۲۰۰۲ موفق به تأسیس آن در تورنتو تحت عنوان یک خیریه شدم.»

دلیل اولیه پیدایش بنیاد پریا، محرومیت‌زدایی بسیاری از ایرانی- کانادایی‌هایی بود که والدین مسن خود را به ‌علت نبود خدمات و فعالیت‎ها به زبان فارسی، هر روز بیش از پیش تنها و منزوی می‌دیدند. سالمندان ایرانی به دلایل مختلف از جمله موانع زبانی، عدم توانایی فیزیکی و غیره قادر به تطبیق خود با شرایط زندگی کانادایی نیستند و این مهم به‌‌‏وجود آورنده خلأهایی است که بنیاد پریا در صدد پاسخ‌‌‏گویی به آنهاست.

از ۵ تا ۱۰۷ سال

از آن موقع فعالیت‌‏های این بنیاد غیر انتفاعی گسترش یافت که بر حوزه‌‌‏های آموزشی، اجتماعی، فرهنگی، هنری و تفریحی متمرکز است. از جمله این فعالیت‌‌‏ها می‌‌‏توان به برگزاری کنفرانس‌‌‏‌‌‏های پزشکی، مالی و حقوقی، مشاوره و روان‌‌‏درمانی، کلاس‌‌‏های آموزش زبان و کامپیوتر، برگزاری برنامه‌‌‏های ورزشی چون تور اسکی، مسابقات شطرنج، شب شعر و ادبیات، کلاس‌‌‏های رقص و آواز و در نهایت تورهای تفریحی و بازدید از مکان‌‏های دیدنی اشاره کرد. خدمات این مرکز در درجه اول به جامعه فارسی‌‌‏زبانان و سپس به کامیونیتی‌‌‏های دیگر در تورنتو ارائه می‌‌‏شود.

از آنجاییکه بودجه دولتی آن به منظور سازماندهی فعالیت‌‏ها برای سالمندان اعطا می‌‌‏شود، بیشتر فعالیت‌‌‏های بنیاد پریا متمرکز بر مخاطبین سالمند است، هرچند در کنار آن کلاس‌‌‏هایی را نیز برای جوانان و تازه‌‌‏واردین به کانادا برگزار می‌‌‏کند و مخاطبینی ۵ ساله تا ۱۰۷ ساله را داراست.

خانم حوریه ۶۴ ساله که در یکی از کنفرانس پزشکی شرکت کرده بود، بر مفید بودن آن تأکید کرد. وی گفت:« یک دکتر روان‌‌‏شناس و یک متخصص کایروپرکتیک در کنفرانس سخنرانی کردند که بسیار آموزنده بود. محیط بسیار گرمی دارند و پذیرا هستند. با افراد زیادی آشنا شدم. ناهار بسیار خوب با قیمتی مناسب دارد و در مجموع اوقات خوبی را در بنیاد پریا گذراندم.»

آقای محمد ۷۶ ساله نیز طی مصاحبه‌‌‏ای تلفنی به اپک‌‌‏تایمز گفت: «سرگرمی‌‌‏های خوب، آشنایی با افراد جدید، آموزش توسط متخصین و… این مکان برای ایرانیانی که اوقات فراغت بیشتری داشته و دور از وطن هستند، در مجموع فوق‌‌‏العاده است.»

از جمله اهداف این بنیاد کمک به تقویت جامعه فارسی‌‌‏زبان در آشنایی آنها با فرهنگ مهاجرت و تطبیق‌‌‏دادن آن‌‌‏ها با جامعه کانادایی است. همچنین شناساندن فرهنگ ایرانی و توانمندی‌‌‏های ایرانیان به کشور کانادا و مردم آن از زمره اهداف این مجموعه می‌‌‏باشد.

این بنیاد در محلی اجاره‌‌‏ای به مدت ۳ سال فعالیت خود را ادامه داد و پس از آن به محل کنونی آن که ساختمانی متعلق به خود این بنیاد می‌‌‏باشد نقل مکان کرد. بنای آن دارای حدودا ۵۵۰۰ مترمربع زمین و ۹۰۰ مترمربع ساختمان در دوطبقه می‌‌‏باشد. از جمله فضاهای این ساختمان می‌‌‏توان به سالن اجتماعات با گنجایش ۲۰۰ نفر برای برگزاری مراسم سخنرانی، گردهمایی، مهمانی و یادبود اشاره کرد. همچنین این مکان مجهز به کافه تریا، کتابخانه با ۴۵۰۰ نسخه کتاب فارسی شامل انواع دایره‌‌‏المعارف‌‌‏های ایرانیکا و بریتانیکا و لغت‌‌‏نامه دهخداست که همگی از طرف خیرین به این مجموعه اهدا شده‌‌‏اند.

حمایت از بنیاد

بخشی از مسائل مالی این بنیاد از طریق کمک‌‌‏های مردمی و بخشی نیز از طریق کمک‌‌‏های دولتی تأمین می‌‌‏شود. احمدرضا تبریزی در خصوص منبع مالی خرید ساختمان بیان کرد:« بیشترین میزان این کمک‌‌‏‌‌‏ها مبلغ ۵۰۰ هزار دلار در سال ۲۰۱۰ بود که تبدیل به منبع اصلی خرید ساختمان این موسسه شد. قیمت ملک در آن‌‌‏زمان حدود ۲ میلیون دلار بود که پس از دریافت بودجه‌‌‏ای به مبلغ حدود ۴۵۰ هزار دلار بابت بازسازی ساختمان از دولت و کمک‌‌‏های دیگر مردمی موفق به خرید ملک و بازسازی آن به شکل کنونی شدیم». وی در ادامه افزود: « ماهانه ۱۰ هزار دلار هزینه قسط این ساختمان از طریق جمع‌‌‏آوری کمک‌‌‏های مردمی پرداخت می‌‌‏شود.»

براساس گفته‌‏های تبریزی، این موسسه نه تنها از حمایت جامعه ایرانی برخوردار است، بلکه توجه سیاستمداران کانادایی و دولت کانادا را نیز جلب کرده است. از دید آنها اینکه یک مرکز ایرانی در کانادا توانسته با کمک‌‌‏های خیریه کامیونیتی خود به این نقطه برسد، نشان از بلوغ جامعه ایرانی در کانادا را دارد. آن‌‌‏ها متوجه می‌‌‏شوند که جامعه ایرانی شکل و فرم زندگی کانادایی را به خود گرفته و حالا زمان آنست‌‌‏که چنین مراکزی برای این کامیونیتی تأسیس شده و از آنها پشتیبانی شود.

تبریزی می‌‏گوید: « ما باری از روی دوش دولت برمی‌‌‏داریم وگرنه دولت خود باید چنین فضاهایی را برای مردم اختصاص دهد و این خدمات را به مردم ارائه بدهد. کلاس‌‌‏های زبان در سطوح مختلف و کلاس‌‌‏های آموزش تاریخ، جغرافیا و سیاست کانادا که در اینجا تشکیل می‌‌‏شود از جمله مثال‌‌‏هایی هستند که خود دولت باید برای ارائه آنها هزینه کند. هزینه کامیونیتی سنترها و مراکز مشابه ما در شهرداری‌‌‏ها برای دولت حدودا ۲۰ برابر هزینه ماست. هزینه آنها از طریق مالیات مردم تأمین شده ولی هزینه ما از طریق کمک‌‌‏های مردمی خیرین ایرانی تأمین می‌‌‏شود که درنتیجه باری از دوش دولت برخواهد داشت.»

چالش‌‏ها

هرچند این موسسه مشکلات بسیاری را برای کامیونیتی ایرانی و دولت کانادا حل می‌‏کند، ولی برای اداره خود با مشکلات مختلفی روبرو است. مشکلاتی که این موسسه و بنیانگذار آن با آنها دست به گریبان بوده و هستند بیشتر ریشه‌‌‏های فکری و فرهنگی دارند ازجمله اینکه توانایی همدلی ایرانیان هنگام وجود عقاید سیاسی، مذهبی مختلف بسیار پایین است.

تبریزی در این‌‏باره به خبرنگار اپک‌‏تایمز می‌‏گوید: «متأسفانه ایرانیان به تفکرات سیاسی خود در خصوص ایران بیش از اندازه حساسند و از جمع‌‌‏شدن در جایی که امکان این باشد افرادی مخالف موضع‌‌‏گیری سیاسی آنها نیز حضور داشته باشند، گریزانند. در حالی‌‌‏که اکنون که ما در کشوری جدید زندگی می‌‌‏کنیم، آنچه که باید برایش اهمیت بیشتری قائل شویم، سیاست کشور کانادا و آشنایی با آن است. به‌‌‏علاوه، سیاست تنها بخش کوچکی از زندگی انسان را تشکیل می‌‌‏دهد و پس از مهاجرت و در مملکت جدید مشکلات زیادی داریم که باید به خاطر آن جدای از دیدگاههای سیاسی مختلف درباره ایران، فقط به هم کمک کنیم.»

البته علاوه بر موضوع فوق، بحث تامین هزینه‌‏های مالی نیز از دیگر خوان‌‏های سخت اداره بنیاد پریاست. اهدا کردن پول در کانادا برای مصارف بشردوستانه و خیریه چون کمک به بیماران، احداث مدارس و حمایت از حیوانات و محیط زیست بسیار رایج است. اما به نقل از تبریزی این کار هنوز در اجتماع ایرانیان یک فرهنگ جاافتاده نیست. وی در این‌‌‏باره می‌‌‏گوید چون فرهنگ اهدای پول برای این مصارف هنوز در اجتماع ایرانیان جای خود را باز نکرده، لذا جمع‌‌‏آوری کمک مالی از دیگر مشکلات اداره بنیاد بوده و هست.

پس از گذر ۱۳ سال و طی مسیری سخت و دشوار در محیطی بیگانه می‌‌‏شود گفت بنیاد پریا در شهر تورنتوی کانادا، هم‌‌‏اکنون یکی از بزرگترین کامیونیتی سنترها و بنیادهای فرهنگی در نوع خود در خارج از ایران است که ساختمانی متعلق به خود دارد و می‌‌‏تواند الگوی مراکزی مشابه در سایر نقاط دنیا باشد.

[اپک تایمز فارسی]