در سوگ رضا؛ از بغض و اشک و آه به خشم و کینه و فریاد
چطور می توان شاهد این همه درد و رنج و فلاکت و فروپاشی اجتماعی بود و بر اساس آموزش ها و ارزش های فرهنگی و اجتماعی نئولیبرالی، چوخ بختیارانه فقط به “خود” و خانواده “خود” و فرزند “خود” اندیشید و “خود” را همچنان “موفق” یافت و به “موفقیت” خود “افتخار” کرد و بعد هم امیدوار بود که این سبک از زندگی “موفق” را به فرزندان خود آموخت و …؟!
در جامعه ای که در آن واگذاری همه چیز از نان و آب و انرژی و بهداشت و دارو و درمان و آموزش و مسکن و ایاب و ذهاب و …. به بازار و دستان نامرئی بی رحم آن سپرده می شود و وقیحانه با ژست علمی در محافل آکادمیک و اجتماعی و قانون گذاری، سیاست گذاری و مدیریت اجرایی ادعا می شود که دست های نامرئی بازار به تخصیص بهینه منابع می انجامد و با ایجاد تعادل بین عرضه و تقاضا ، سازوکار قیمت ها را ساماندهی می کند و … و ده ها و صدها اراجیف دیگر از این نوع به جامعه تحویل داده می شود، در حالی که بر اساس پژوهش های معتبر بین المللی اعتبار این گونه ادعاها به صورت گسترده رد شده است، رضاها دیده نمی شوند. در این جامعه کسانی که به نام استاد دانشگاه ، هدایت و نظارت بر فعالیت های اقتصادی از سوی دولت ها را با نام “اقتصاد دستوری” مورد سرزنش قرار می دهند و با ترویج مفاهیمی چون خصوصی سازی، مقررات زدایی، آزادسازی بازارها و … این فاجعه را در کشور ایجاد کرده اند، متهمین به قتل رضا و فلاکت و محرومیت میلیون ها رضا در جامعه ما هستند.
مسئولیت درد و رنج ، فقر و محرومیت، بغض و نا امیدی و افسردگی و خودکشی و همه گرفتاری های میلیون ها رضای جامعه ما تحت عنوان کودکان کار و کودکان و بزرگسالان محروم ، با آنهایی است که در محافل آکادمیک برنامه های نئولیبرالی را برای کشور تجویز می کنند، در نهادهای بالادستی و قانون گذاری این گونه برنامه های مخرب اجتماعی را تهیه و تدوین و تصویب می کنند، در نهادهای اجرایی آن را به اجرا می گذارند، در نهادهای قضایی اجرای آن را مراقبت نموده و پاس می دارند، در نهادهای فرهنگی و آموزشی آن را ترویج و تبلیغ می کنند و …..همه آن ها با هم مسئول این درجه از فقر و محرومیت و فلاکت محرومان و فاصله عظیم طبقاتی در جامعه اند. همه آنها که این درد و رنج و فقر و فلاکت و محرومیت فزاینده را می بینند و عافیت طلبانه همچنان به خوشبختی فردی خود و خانواده و فرزندان خود می اندیشند و گامی برای تغییر این وضعیت برنمی دارند، نیز در این رابطه متهم اند.
رضا زمانی نه چندان دور مهمان احسان علیخانی در برنامه “ماه عسل” بود که در پاسخ به پرسش آرزویت چیست ، گفت وقت نکرده ام که به آن فکر کنم. البته برنامه “ماه عسل” مسئله رضا و کودکان کار را پیگیری کرد و خدماتی نیز به آنها رساند. اما حقیقت آن است که در سیستمی که به صورت انبوه، رضاها را تولید می کند، با کار خیریه و … نمی توان این معضل اجتماعی را حل کرد. در هیچ جای دنیا نیز چنین چیزی تجربه نشده است.
رضاها قربانی همان سیستمی هستند که به امثال احسان علیخانی مجری سانتی مانتال برنامه “ماه عسل” و رامبد جوان و … فرصت های گسترده برای رشد مالی، اجتماعی، موقعیتی، شهرت و … و به نمایش گذاشتن این سانتی مانتالیسم نخ نما را می دهد!
رویکردی که در بهترین حالت به انجمن های خیریه ای می انجامد که گرچه ممکن است مرهمی بر زخم های معدودی از قربانیان فقر و محرومیت بگذارد، اما در عمل مانع از تعمیق آگاهی اجتماعی و طبقاتی آن ها و شکل گیری یک رادیکالیسم اجتماعی اثربخش برای تغییر بنیانی سیستم اقتصادی و اجتماعی زاینده فقر و محرومیت می گردد.
تردید نباید کرد که تنها سوسیالیسم می تواند با تامین امکانات رشد و توسعه انسانی و محرومیت زدایی ، و با ایجاد امید به زندگی و آینده ، نجات بخش همه کودکان کار همچون رضای این قصه غم انگیز باشد.
کودک کار محصول خانواده بیکار، فروپاشیده و فقیر و درمانده است. سوسیالیسم با تضمین کار ، آموزش، بهداشت و درمان و مسکن به عنوان حقوق اساسی همه شهروندان یک جامعه ، زمینه اجتماعی پدیده ای به نام کودک کار را از بین می برد.
سوسیالیسم برای آن ها نه تنها هوا و تنفس و شرایط بقا و امنیت ، بلکه شرایط رشد و پیشرفت فراهم می کند. مخالفان سوسیالیسم در واقع مدافعان وضعیت موجودند با همه زشتی ها و پلیدی های آن. هیچ گزینه سومی وجود ندارد.
از یادداشت و مصاحبه و اشک و آه و اندوه و … کاری برنمی آید . باید اندوه مرگ رضا را به خشم و کینه و فریاد برای برچیدن برنامه های نئولیبرالی تبدیل کرد و با اراده و آگاهی و در اقدامی همگانی ، آن را با کنش گری اجتماعی و سیاسی به نیرویی مادی برای تغییر وضعیت موجود فرا رویاند. رضا یک نفر نیست. او نمادی از محرومیت میلیون ها کودک کار و نمادی از فرزندان همه خانواده های محروم جامعه ماست.
[برگرفته از صفحه فیسبوک نویسنده]
