روایت…
شعری که می خواستم بنویسم – پراند
قول گرفتن یک بوسه در آن سوی خط – پراند
و نیمکت؛
دو بار پر و خالی شد!
و زندگی را؛
آیفن یک جور روایت کرد و…
سامسونگ جور دیگری…
و روایت من کمی مکث کرد و سر تکان داد و بدون دلهره ی فرم و گسست ادامه داد!
داد ادامه…
و کاج های خبردار- شهر را…
روایت کردند با قارقار صبح…
و توت ریخت بر معابر سیاه …
آیا کسی هست خم بشود؟
آیا کسی هست بردارد؟
و روزنامه های رنگ و رو رفته؛
یکبار…
فقط یکبار…
تاشدند و وا شدند؛
توسط بادی که یک آن گرفت و همان آن هم نشست…
و باد و باران سالها
به قدری تازیده بود بر تیترها…
نه رنگ مانده نه بویی…
و تیترهای کنده و کاری شده با هیچ قلمی لاک نشده است!
و روز نامه فروش
چروک به چروک
از توده به خرداد آمده بود و از خرداد نمی دانست به دوم کدام کوچه برود؟
نخ به نخ سیگار می کشید و کلوچه ها را از شرجی لاهیجان در می آورد…
و من:
همین الان؛
که دارم این روایت را بدون دلهره ی فرم می نویسم
هیچ خبری از خبرها نیست!
فقط احتمال جنگ مثل بادی از بغل گوشها می گذرد و بیدها را کمی می لرزاند!
و دانشجو سالهاست از این پارک رفته است!
و دانشجو سالهاست این پارک را سپرده است به دست مادرقحبه ها و پدرسوخته ها…
و نهال این سیب!
این سیب…
این سیب…
این تکه تکه سیب!
بارها افتاده است و زیر پای عابران له شده است!
هم اینک که ماشینها و سواری ها؛
منتظراند روایت من ایست بکند!
من که دیگر سطرهایم را از هیچ قرمزی نمی ترسانم!
و ترمزم را سالهاست بخاطر یک لقمه نان بریده ام…
و دیگر هیچ خبری از حراج کتاب؛
توسط شاعران فرم گرا نیست …
انگار سیبری را تبعید کرده اند به “تسوتایوا”…
آهای فواره ی سر به هوا…
شک داری بپا خیزی یا بنشینی!؟
و من روایت ها شنیده ام…
به عناوین مختلف و …
فرم های مختلف…
سیب زمینی شده اند در رستورانها و ادای خلق در آورده اند همچنان…
ولو شده اند…
پراکنده شده اند…
وارونه و بر عکس شده اند و همچنان خلق کرده اند!
و من اینک؛
که دارم این روایت را به پایان می رسانم!
واقعا نمی دانم؛
در کارت مترو ام،
چقدر دیگر ذخیره دارم!
