شعری از حسن پویا آنارشیست

 

تو هم مثل من ترجیح می دهی

که گل ها را نچینم

نه از ریشه

 نه از شاخه

نه حتی از ساقه ی باریکش

شریان زندگی اش را قطع نکنیم

بعد از سال ها دوری

داشتم به پیشواز مادرم می رفتم

بین خریدن یک دسته گل

 و کاشتن نهال درختی

بنامش دودل بودم

وقتی به فروشگاه های گران شهر سرزدم

گل های ابریشمی خوش رنگی دیدم

 در بسیار

محاصره شده در پلاستیک

 و کاغذهایی رنگی

 در بند ربان

آنجا بود که ترجیح دادم

نهالی بکارم

 تا درختی شود شبیه تو مادر

غنچه ها و میوه‌های تازه بار آورد

 مثل فرزندانت

شاد

 سرزنده

 خوش بو

 خوش رو

با برگهای پهن

 شاخه های ترد انگشتانت

مارا از سوزش آفتاب و سرما محفوظ داشتی

وقتی از پستانت شیر و از رگ های

ساقه هایت سیرمان کردی

ما را همیشه بالای دست هایت نگه داشتی

میدانستم که تو هم مثل من

به شکستن و کندن هیچ گل درختی  رضایت نمی دهی

وبه کاشتن هر نهال

 فرمان زندگی می دهی