شعر تازه‌ای از سعید جهانپولاد

دموکراسی مشورتی

 

 

ما نیامده بودیم که زود برگردیم

نیآمده بود خیابان

 این وسط

( میان من و تو و ما)

تا وسط بازی کند

نیامده بود هوا / آب / خاک / این درخت وُ

پرنده وُ گُل

که زمستان زود برود وُ برگردد

اصلا کجا داریم / برگردیم

جز همین خیابان / این میدان

که پر ازتلالو نور است وُ

  کمی شادمانی وُ شعف

و  آزادی 

که ( زیباترین سرودهاست)

و صراحتا آنجا

 پر از تله انفجاری انسانی ست

پر از لوله ها وُ خشاب وُ رگبارهایی هرچند

 و صدا ( آن آخرین صدا )

و طنین  شیون ها وُ ِفریادها

همچنان می آید وُ

           جار می کشد وُ

                         بر نمی گردد

هوا ( برهنه تر از همیشه)

همچون یال اسبی در باد

 مدام  می آید وُ مرتعش می شود وُ

                               برنمی گردد

( خیالت تخت عزیزم

از این راهی که پیش آمده / برنمی گَردَم / به گِردم

گلهای یاس می روید

یاد و هوس بهم در می آمیزد

 و ریشه های بی حال را  برمی انگیزد)

این خاک که همیشه اینجا مانده

  یله شده روی  زمین/ همین

 خیال برگشتن ندارد

                       که ندارد

خیابان

 حالا که  شلوغ برداشته  روی سرش

اینهمه هَوار وُ هُورا

خیال پا پَس کشیدن ندارد

                            که ندارد

و فوج فوج

پرنده پرنده

از آسمان که برگردد

روزی که ( زیاد هم دیر نیست )

لانه لانه در این سرزمین خواهند ساخت

اینرا همه می دانند وُ

                   هم نمی دانند.

 

#Woman_life_freedom

#Post_linguistic_poems

#Saeed_Jahanpoolad