مهری غزال تیز پا
محمد حسن نجاریان (کوهنورد)
مهری
یعنی همون جعفری خانم
از نادر کسانی بود که خیلی چیزاش با هم جور شده بود.
تو طبیعت بسان پرنده‌ی عاشق بال می‌گشود. بال می‌گشود و لذت می‌برد. لذت می‌برد و عشق به اطرافیان می‌داد.
حین صعود دیواره بیستون یه بز کوهی جلوی ما رَمید. آروم و بی صدا جیغ بنفش می‌زد، چِشاش برق می‌زد و پُر عشق بود و هم شادی “بگیر، عکسش گرفتی” وای خدای من، بعد این صحنه علیرغم خستگی صعود قلل سبلان و هِرم کسره شده بود غزال تیز پا.
عده‌ای راهزن با تفنگ راه را نزدیک قله بر ما بسته بودند. بر اساس مهارت آموخته شده در این زیست بوم گریختیم.
وقتی پایین رسیدیم، دید دارم از محلی‌ها پرس و جو می‌کنم، گفت “حسن دنبال چی هستی؟” گفتم آدرسی، نامی یا نشانی از آنها.
گفت “بیا بریم عمو در این کلاف سر در گم بیکاری و فقر اونم دنبال لقمه نانی‌ست گر چه آلوده، البته از نظر ما شاید آلوده و از نظر ایشان نه”.
مهری و مهری‌ها حیف بودند بیش از این نظر؛ که می‌شد به آنها تکیه کرد. می‌شد بوی خوش زندگی واقعی را با آنها مزید. وقتی کتاب بر فراز خورشیدم که مجموعه عکسی‌ست از هیمالیا به دو زبانه هدیه شده به بیماران مبتلا به سرطان چاپ شد، زنگ زد.
“حسن تو هدیه صعود اورست، فری سلو و همه‌ی هشت هزار متری‌هایت را به بهترین شکل خرج کردی”.
مهری رفت تا نهال مهر، دوستی و عقلانیت و پاکی جان‌بگیرد تا قانون بقا را درست بیاموزیم.
درود به روح پاکش
و سلام بر یاران سبزش
محمد حسن نجاریان
۶سپتامبر ۲۰۲۱
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
