چند شعر از زهرا طاهری
به انگیزه انتشار تازه‌ترین کتاب شاعر « دامن به خاک می‌کشد ماه»
برف در آفتاب تموز
سر به جانم می کند گاهی.
از کجا می آید
این زمزمۀ کوتاه
که می وزد
که می پاید
و مرا درد کشیدۀ فریاد می کند؟
***
با جان من چه نسبتی دارد
این حس جاری گنگ
دهلیزهای قلبم را می گشاید
و پیش از آنکه بدانم
آنجا نشسته است به سلطانی!
و من
منِ مغلوب
حتی توانِ گریه ندارم
***
کجایند
روزهای پرسه در مرصاد العباد
کجاست
تخت روان آدم بر دوش فرشتگان مقرب
کجایید
سنگابهای کهن معبدها
در روشنای زمزمۀ آب
زنگها،
آواز سکه ها
که خدایان معابد را بیدار می کنید؟
***
ایستاده است
میان میانسالیِ یک افرای کهن
و گرمای زودرس یک بهار
دست به هم می کوبد
ورد می خواند
و سکه ها را
در شکاف تخته های ضریح رها می کند
***
گرمای نیمروز
دعای هیچکس را نمی شنود
و قرعۀ فال
به نام من دیوانه می زند.[i]
***
از پله های معبد پایین می آید
کسی.
در کتانی های من راه می رود
در سایۀ افرا می نشیند
و چرخۀ آسیاب را
به شگفتی می نگرد
***
آه …!
این جنگ را
کسی برده است
و من
منِ مغلوب
حتی توانِ گریه ندارم
***
از صف دعاهای مستجاب نشده
می گذرم
و مثل برف در آفتاب تموز
گم می شوم
***
سر به جانم می کند گاهی
عشق
اندوه شرجی خرداد
چه عزیزند این تاولها
یادگار داغگاه راه،
که زیر آماس پوستشان
نبض زمان
هنوز نیش می زند
***
تاولهای کهنه
درد انبار لحظه های پرشتاب
که با بیرحمی می گذرند
بی اعتنا به جان من.
و فرصتی
حتی به برآمدن ماه
بر یک آبگیر قدیمی نمی دهند
***
دوندگان عجول
غروب را
بر یک زمین تکراری
دور می زنند
و دستی
در شگفتی یک دریچۀ بسته
در درگاه یک خندق جان باخته
در آبهای سبز تاریخی
مرا به بی سویی می کشانَد
***
چرا از ویرانی نمی ترسم
از شتاب عقربه ها هراس ندارم
چگونه سایه در سایۀ راز آمیز افراها آمیخته ام
و تقدس این تاولها را دریافته ام
که مُهر داغگاه راهند؟
***
کی دریافته ام
که مقصد
همین میانۀ راه است؟
و هم این لحظۀ خاکی
که سنگینی ده انگشت گره خورده را
بر دوش می کشد
***
دیگر
زمان نمی گذرد.
من روی نبض سکوت دراز کشیده ام
و اندوه شرجی خرداد
پیچیده دور نفسهام
***
هنوز باد
بر سایۀ برگها می گذرد
و پتک صدای پایی خسته
بر سکوت پله های مترو
می کوبد، می کوبد، می کوبد
***
چگونه دانستم
که زخمها روایت راهند؟
کی دریافته ام
که میانۀ راه همان و مقصد همان
و ورای آن، هیج.
***
هنوز روح آبگیر
در آرزوی حضور ماه
شناور است
اما
از این لحظه های سادۀ نزدیک
انگار نیم قرنی گذشته است
***
چه بی سوست جانم.
کی دریافته ام که خرد را
آخرین گذر
بر درگاهِ عشق است؟
کجای زمانم؟
کجای زمین؟
***
از اینهمه طنین و تردد
من هیچ چیز نمی دانم
جز تاولی
که بر انگشتهای پام جا مانده
تداوم یک فصل
در حضورِ مکدر غروب
سایه ها ملولند.
نسیمی
از سر بی میلی
ملالی
تن پوشِ زمین
***
بر شانۀ استوار داربست
شاخه های تاک
چُرت می زنند
از سر دلتنگی
و انگوردانه های به جا مانده
در شیرۀ جانشان
می خشکند
***
روزها را ورق می زنم
حیرانم که
در کدام برج زمین نشسته ام
این گردبادِ سر از پا نشناخته
طومار فصول را
در هم پیچیده
و من
تمامِ گاهشمارهای مکتوب را
دربدر
در پی دی ماه گشته ام
و دلهرۀ گنجشکان را
از پوست نترکانیدن انار
دریافته ام
گویا
پاییز پاس خود به زمستان نمی دهد
***
حضور مکدر غروب در ایوان
گلدانهای بی حوصلۀ سفالی
جارویی
تکیه داده به نرده های لال
***
موهایم را می بافم
بوسه هایم را
بر بند بند انگشتان تو
مُهر می کنم
وسوسۀ روفتن چیزی در دلم می جوشد.
دوست داشتن را
از یاد میبرم
چندین هزاره شیدایی اوشیدر ماه
بدن به آب سپردم
در قحط سال عشق.
که آتشی
قلبم را از نطفه های شفاف انباشت
و از پشت عاشقان زمین
یک دانه نور
در زهدان من پیله بست
***
هامون
تپش زمین بود
که نبض مرا
از گوشهای به زنگ نشستۀ سلاخان
می نهفت
سینه هایم به هیأت شاخه های انگور
بار گرفته از آب و نور
***
ماه
بر درگاه شب آه کشید
و من ندانستم.
***
پنداشتم:
” زنبیلی از نیشکر
بر نیل، بر جیحون
بر نهر کوچکی
که از قاب دریچه گذر دارد
دریغ!
***
اهریمنانم
به نبرد مهلتی دادند
صباحی چند
خوشه های نور ترک می خورد
که یال فرشتۀ باران را
بریدند
و بر حس گستردۀ ماه
که بر من گذر می کرد
دست یاختند
***
بر زمینی ناهنجار
زانوانم را به دو صخرۀ سرگردان
چفت می کنند
کمرگاهم را می شکافند
و نور را
از سینه هایم می دوشند
با تعجیل و خشم
***
تندیس کاغذی بی بُعدم
به انتطار ماه
که خواهد آمد
و زیر بالش من
هق هق را سر خواهد داد
آنگاه که در ظلمت
اهریمنان به تخم ریزی سرخوشند
***
کار عشق را ساخته اند.
به تمامی
هزارۀ سوم
به چشمه فرو شد
و کوهان بلور آب
از رستنگاه گیسوان پریشش
گذشت
در خشکی وادی نیمروز
صد قافله زانو زد
و ناز لیلا را
به نیم نگاهی از سر مهر
طلب کرد
تا زمین
شِکوِۀ نازایی فرو بَرَد
***
به چشمه فرو شد
به تمامی قامت
و نور هزار سالۀ یک نطفۀ کهن
از روح آب گذشت
و تُندَری
حضور باد و باران و آب و آتش را
در لحظۀ تپیدن یک قلب دیگر
به گره بست
***
به چشمه فرو شد
بار گرفت
در هزارۀ آخرین
که لاشۀ زمین
نام باران را
از واپسین تلقین حتی
در یاد نمی جُست
و ریشه های نازپروردِ تاک
دربِدَرِ ترنم باران بودند
و نام قدیمی عشق
در جدار حروف بیرحم سنگی، سربی، میخی
فرسوده بود
***
چون دانه ای ورم کرده
در رطوبت خاک،
از چشمه برآمد
و آبگینه ای
در کوشک سینۀ خاک
با نور مهر برابر آمد
از چشمه بر شد
و از خویشتن به در
***
باز
دامن به خاک می کشد
ماه
و زمین
سبز سبز سبز
آه
ای عطوفت گمشدۀ عشق!
طرح
کوچۀ بی عبور را
پشت بلندی این پنجره
حک کرده اند
و پنجره
به دنبال عابری
تمام پسکوچه های خاطر خود را
کاویده است
***
صبح
تن به رحمت باران
سپرده است
و خانه
تن به رحمت صبح.
دیوارهای بی مفهوم کوچه
در بهت خوابند
هنوز
***
دست نگاهی
گیسوان خیس صبح را
شانه می زند
رها در باد
————————–
[i] حافظ
#زهرا طاهری
