چهار شعر از آفاق شوهانی
چهار شعر از آفاق شوهانی، برگرفته از کتاب «اصلن چرا ابدن»:
آفاق شوهانی متولد ۱۳۴۶ در ایلام و از چهره‌های جریان موسوم به شعر دهه‌ی هفتاد به شمار می‌آید. او حدود ۱۷ سالسردبیری برنامه‌های ادبی رادیو را نیز عهده دار بوده است.
نام کتاب‌ها:
۱. تنهاتر از آغاز (مجموعه‌ى شعر) تهران: نشانه،۱۳۷۶
۲. در این نه در سیزده (مجموعه‌ى شعر) تهران: نیم نگاه،۱۳۸۰
۳. من در این شعر آفاق شوهانى تویى (مجموعه‌ى شعر) شیراز: داستان‌سرا،۱۳۸۲
۴. ویرگول ها به کنار! آمدنم آمده «تو» ببیند (مجموعه‌ى شعر) شیراز: داستان‌سرا،۱۳۸۸
باز نشر: نشر الکترونیکی سپنج،۱۳۸۸
۵. اصلن چرا ابدن (مجموعه‌ى شعر) مشهد: بوتیمار، ۱۳۹۲
۶. سایه‌یی در باغستان (مجموعه‌ى داستان) تهران: نصیرا، ۱۳۹۳
۱
ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺳﻰ ﺩﻯ ﻧﮕﺬﺍﺭ
ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﻦ ﺭﻳﺰ ﻟﻌﻨﺘﻰ
ﻧﺮﻡ ﺍﻓﺰﺍﺭ، ﮔﻮﻧﻪ ﻳﻰ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺭﻳﺨﺘﻪ
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ
ﺳﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻍ ﺁﻗﺎﻳﺎﻥ ﺳﺮﻙ ﻧﻜﺶ
ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﻟﻰ ﺑﻤﺒﺌﻰ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ
ﻗﻴﭽﻰ ﻣﻰ ﺷﻮﻡ ﺭﻭﻯ ﺯﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﻡ ﻧﻤﻰ ﺑﺮﺩ
نگاهﺍﺕ ﺭﺍ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰ ﺷﻮﻳَم
ﺍﻫﻞ ﻛﺠﺎﻯ ﺗﻦ ﺍﺕ ﻫﺴﺘﻢ؟
ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ؟
ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ؟
ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻰ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﻡ ﺭﺍ ﻛﭙﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﺑﺮﻕ ﻣﻰ ﺍﻧﺪﺍﺯﻡ ﻛﻠﻤﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﭘﻴﺴﺖ ﺷﺪﻩ
ﺁﻻﭼﻴﻖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﻯ ﺳﮓ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺭ
ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ
ﻭ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺷﺮﺍﻛﺖ ﻏﻀﺮﻭﻑ ﻫﺎﻳﺘﺎﻥ
ﺷﻦ ﻫﺎﻯ ﻟﻌﻨﺘﻰ ! ﺑﻮﻯ ﻧﺎ ﻣﻰ ﺩﻫﻴﺪ
ﺗﻒ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﺗﺎﻥ
ﻭ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ.
۲
ﭼﺎﺭﻩ ﻯ ﺍﻳﻦ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﻯ ﻣﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟
ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﻰ ﺁﻳﺪ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻃﺎﻗﻪ ﻃﺎﻗﻪ ﻯ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ
ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺑﻪ ﻯ ﻛﺮﻣﻰ ﺧﻮﻧﻰ ﺍﻡ
ﻫﺮﮔﺰ !ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺧﺎﻧﻢ !ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﻴﺎ!
ﻣﻦ ﻣﻮﺵ ﺁﺑﻜﺶ ﻫﺎﻯ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻯ ﻋﻴﺎﻟﻮﺍﺭﻡ
ﻓﺼﻞ ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﻛﺎﻫﻮ
ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﻮﺳﺖ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ
ﺑﺎ ﺭﺷﺘﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﻯ ﺗﻦ ﺍﺕ
ﺍﺷﺘﻬﺎﻯ مردمُرﺩﮔﻰ ﻫﺎﻡ
ﻣﻴﺪﺍﻥ ﮔﻤﺮﻙ ﻫﺮﺯ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ
ﻣﺤﻤﺪﻳﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻣﻰ ﺯﻧﺪ
ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ
ﻓﻘﻂ ﻛﺎﺭﺗﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻨﺪ
ﺣﺮﻑ ﺍﻭﻝ ﭼﻬﺎﺭﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎﻡ
ﭼﻚ ﻫﺎﻯ ﺑﻰ ﻣﺤﻞ ﻛﻮﭼﻪ ﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩ
ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﭼﻨﺪﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ
ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺍﻡ ﻟﻮ ﺭﻓﺖ ﺭﻭﻯ ﻃﻨﺎﺏ ﺗﺎﻥ
ﻣﻦ ﻣﺮﺯ ﺭﺍ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ
ﻫﺮﺯ ﻧﻤﻰ ﺭﻓﺘﻢ ﻫﺮﮔﺰ
ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ
ﻟﺐ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻟﻐﺰﻳﺪ
ﺍﺑﺪﻥ، ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﺟﻪ ﺧﺎﻧﻢ!
ﺟﻤﻌﻪ!؟
ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺷﻤﺎ!
ﺟﻤﻌﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞِ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺍﻡ .
۳
ﭼﻴﺰﻯ ﺍﺯ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺕ ﺳﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ
ﺷﺎﻡ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ
ﺭﻓﺘﻪ ﺻﻮﺭﺗﻰ ﻛﻪ ﺷﻴﺮ ﻭﻟﺮﻡ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻯ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ
ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺕ ﻓﻴﻞ ﺍﺯ ﭘﺎ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﻩ
ﺗﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﻮﻯ ﺟﻤﻠﻪ ﻫﺎﻳﻢ
ﭘﺎﺭﻭ ﺑﻜﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻑ ﻫﺎ
ﻛﻪ ﺍﺯ ﻭﻟﻨﺠﻚ ﺗﺎ ﺍﻓﺴﺮﻳﻪ
ﺍﺯ ﺑﻮﻯ ﮔﻨﺪ ﺧﺮﻫﺎ ﺳﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ
ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﻯ ﻓﺮﻭﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﺳﺮ ﭘﺎﺭﻙ ﻭﻯ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﺪ
ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻯ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ
ﺧﻴﺲ ﻛﺮﺩﻩ «ﺭ» ﺍﺵ
ﻣﻰ ﻟﺮﺯﺩ ﺍﺯ ﺑﺮﻑ
ﺑﻪ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﺍﺯ ﻛﻨﺎﺭﻡ ﮔﺬﺷﺘﻢ
ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺻﺮﻑ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ
ﻣﻦ ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺣﺮﻑ ﺑﺎﺷﺪ
۴
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ
ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﺳﺖ
ﻣﻰ ﻏﻠﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻙِ ﻣﺘﻦ
ﺩﺍﻝﻫﺎ ﻧﻴﺶ ﺍﻡ ﻣﻰ ﺯﻧﻨﺪ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺎﻻ
ﺑﺮﺍﻯ ﻋﻄﺶ ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﻰ ﺍﺕ ﻣﺪﻟﻮﻝ ﻣﻰ ﭼﻴﻨﻢ، ِ
ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺯﻥ ﺑﺎﺭﻩﮔﻰ ﺍﺕ.
ﺷﻴﺮ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﻭﺯ ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺍﻡ
ﺷﻜﻠﻰ ﺍﺯ ﺩﺍﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻡ ﻣﻰ ﭘﻴﭽﺪ
ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ درّهﮔﻰ ﻫﺎﻳﺶ
ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ
ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﺸﻢ
ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻛﺮﻡ ﻣﻰ ﻟﻮﻟﻢ
ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻣﻰ ﺭﻳﺰﻡ
ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ
ﭘﺎﺭﻭﺯﻧﺎﻥ ﺗﺎ ﺗﻮ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﻰ ﺁﻳﻢ ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺎﻻ
ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺳﻰ
ﻣﻰ ﺭﻭﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻰ
ﺩﺍﻝ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰ ﻛُشی ﻗﺮﻣﺰ، ﺳﻴﺎﻩ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺭﺍﻩات
ﻣﻦ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻡ
ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺭﺍ ﺧﻂ ﻧﺰﻥ
