۳ شعر از ندا مقدم (ویلا)
۱
نکبت ۲۰۲۰
جاده
خاکستری تر از همیشه
مجنون و بیقرار
سر به کوه و دشت گذاشت
رودها را پل ودریا ها را دور میزد
ودر پی خاطرات گذشته
بهر کوی و برزن سر می کوبید
*
پرندگان
قیل و قال کنان
بر سیم های برق نو ک میزدند
ومیل به مدیریت برق رسانی
با جهشی خوش خیم
در سیم لخت و باور ذهن
گهگاه
جرقه میزد
*
خرسی حیران
عموزاده ای مظلوم
در شهر کپک زده گشت میزد
ودر این تور مدنی
با پیشکش عسل
مردم تلخ درون قفس را
به شیرینی
دعوت میکرد
*
آتنا (Athena)
نیز
باشک بر اصالت خرد در اخلاف خود
وطنین ناقوس مرگ در زنجیره حیات
نفس گرم و آغوش عشق را
تا اطلاع ثانوی
منتفی دانست
*
انسان
نادم
از انهدام طبیعت مشاع
ونژند
از آخرین دادخواست
(مباشرت در انقراض گونه خویش)
ذره
ذره
در اسید انزوا
می خزید و
می پوسید
۲
# نه – به -جمهوری – اسلامی
قطار سوت کشان
بر سینه سخت زمین می کوفت و
واز چارسوی یخ و شب می گذشت
از کودک پیر وپژمرده کار
تهی از طراوت دنیای کودکی
مرد سر خورده
مسخ در سودای پوچ بالندگی
زن افسرده
در انقیاد عنکبوتهای مکتبی
بزرگداشت نکبت
فریاد رسای نفرین ونفرت
نه دیگر
خانه در خون و طغیان است
شیخ موذی بنیان این سازه کهن را
تا گلوگاه جویده
و زمان
بی تفاوت
به نظاره
ایستاده
سرما زده سوز این زمستانم
آه…دنیا
بگذار بگذرد
۳
چنین نیز نخواهد ماند
پنهان مکن
خشم فرو خفته ات را
آتش روزی زبانه میکشد
نهان مدار
سر نهفته ات را
جنین در زهدان مادر قد میکشد
راه مبند
شعور شکفته ات را
دانه از بطن زمین ره میکشد
درخود مبار
ابر چشمانت را
از پیوند توده های ابر
آسمان نعره میکشد
رمزی در میانه بگذار
تاهمگان
آتش عنان بگشایند
