دو شعر از عابدین پاپی

یک:

«آگاهی زودتر از هر شعوری «شعر» می‌شود»
بی‌پرده بگویم
من از خانواده‌ی خِ نیستم که بی‌خیال باشم
ولی خیال نامِ دیگر من است
من از خانواده‌ی خاموشی‌ام
و فراموشی کتاب را از چموشی انقلاب آموخته‌ام
من وحدتِ همیشگی نقطه‌ام
که در مقابل هر نکته به انسجام می‌رسد
و تو
رود را دست‌کم نگیر
عمری ست که دل به دریا زده است!
حرف را دست‌به‌دست نده به دست مردم
او خانه‌ی کلمه را می‌سازد
بی لبخند به استقبالِ عشق نرو
هنوز گریه‌هایش در پستوی شادی درد می‌کشند!
با من به خیابان بیا
تا درخت را بر گونه‌ی شهر نقاشی کنیم
به کوچه
تا که شاید باران گُفتن‌هایی برای حرف دارد
من مثل «ما» نمی‌خندم
اما مثلِ «ماه» می‌خندم
و تو
صورتی آفتابی داری که روزها سخنگوی شب است!
در واپسین لحظاتِ برگ «لحظه» باش
لحظه بدونِ آگاهی از خود «خودآگاه» می‌شود
گاهی مثل ساعت به احترام دقیقه می‌نشیند
تا که ایستادگی ثانیه را تماشا کند
من نویسنده‌ای آبزوردیسم که با هر طاعونی بیگانه‌ام
نقاشی نیهیلیسم که آنارشیسم چشمانِ طبیعت را آرام می‌کند
بی‌قرارم
چنان مرگی که دستِ شمارا می‌گیرد
و در دالان‌های خاموشی عبور می‌دهد
چنان زندگی که برعلیه رنج قیام نمی‌کند
و می‌خواهد اراده‌ی هر اداره‌ای را بدبینانه اداره کند
بدبین کسی ست که خوب‌ها را بد می‌بیند
مثل شوپنهاوری که کاورِ خود را حقیقت می‌داند
من از شکاف نسل‌ها می‌آیم
چنان جوانی که پیری خودش را نقد می‌کند
و تو از بُودِ طبقاتی که نمود دارد
و باهم می‌رویم
به عبادتِ زمانی که زبان¬اش را ازدست‌داده است
می‌رویم
من و تو و این زمستانِ لجباز
باهم به خاستگاهِ هر خواستگاهی می‌رویم
و پائیز چه زیبا مهرش را بر روی فصل چتر می‌کند!
می‌شود
آری می‌شود
با شیوه‌ی ارنست بلوخ
از «کلوخ» آرمان‌شهری ساخت
و لباسِ امید بر تنِ قلم کرد
و به واژِگان اجازه داد
تا که بر بازوی خود واژه‌ی «اکسپرسیونیسم» را خالکوبی کنند
می‌شود
به شعر آموخت
آگاهی زودتر از هر شعوری «شعر» می‌شود
کافی ست کافکای شعر را رها کنید
آنگاه ست که هر صادقی به‌سوی احساس «هدایت» می‌شود!
25/۱/۱۴۰۴

دو:

« غم چند قدم جلوتر از قله ها ایستاده است»
با زمزمه‌ی اندوه¬ها
شادی را در حضور فرا متن جشن می‌گیرم
و می‌نویسیم
نبشته¬های خود را بر گونه‌ی درخت
می‌نویسیم
گُل را بر تارکِ خود
تو را و تمامِ بارش برف را
شاید فصلی شدیم که کتاب¬اش را گُم‌کرده است
گُم…
شبیه فصلی ست که مادرش را گُم‌کرده است
شبیه همین روزها که لباسِ تاریکی را بر تنِ شب می‌کنند!
وقتی ابر، از چشمِ باران اشک می‌گیرد
نوروزِ کلمات نامِ مستعارِ اردی بهشتی¬ست
که بهشت خود را از زمستان سطرها دریافته است
دریافته است
چه کسی دردمندی این‌همه اشک را دریافته
چه کسی به‌جای باران خدا را با موسیقی دل می‌نوازد؟
می‌نوازد
این روزها خون در تن دیوار جاودانه می‌رقصد
و می‌نوازد
ریشه‌ها و پیشه‌های غمگنانه‌ی عشق را
عشق را
کلماتی داغدار می‌نوازند
و با همین سکوتِ شهر می‌توان
تمامِ فریادهای عزادار را شناسنامه‌دار کرد!
با همین غروب که اذانِ مغرب¬اش بی طلوع صبح می‌شود!
می‌شود آیا می‌شود
برگردیم به مهربانی مادرِ پیری که قصه‌هایش جوان است
جوان است
تابش این ماه که برنشسته¬های آفتاب ایستاده است
ایستاده است
غم چند قدم جلوتر از قله‌ها ایستاده است
و دیگر حوصله‌ی هیچ برگشتی را ندارد
در تعجب این هم کالم که رسیده به مقصد می‌رسند!
در تعجبِ این‌همه شکوهمندی که سر بهار را سرگرم می‌کنند
روزگار که سرما می‌خورد
تمامِ ماه‌های سال به سرفه می‌افتند
و تقویمِ ویرگول‌ها، گولِ گریه‌ای را می‌خورد
که¬ هرگز لبخند نشد!
حالا هی خودت را به واقعیتِ دروغ نزدیک کن
مطمئن باش هیچ صادقی را به راهِ راست هدایت نمی‌کنی!
بادها که وزشِ خود را می‌وزند
برگ‌های درد را بهتر می‌شنویم
من رنگِ سبز را دوست دارم
آنگاه‌که بر تن پائیز می‌نشیند
و تو شکلِ کاغذ را
وقتی خودکار برای تن¬اش آبی‌های آب را می‌دوزد
سبدی پُر از عشق آورده‌ام
از هزاره‌های شاخه
که شاخه به شاخه تا ملاقاتِ خدا هجرت می‌کنند
با همین رنگِ بی‌رنگی‌ام
برای تمامِ نقطه‌ویرگول‌ها /سطرها و حروف‌ها
لباسی به رنگ دریا آورده‌ام
هدیه‌ی من سه رکعت آزادی است
که حروف¬اش آزادانه در کنار ِهم‌زیست می‌کنند!
13/۱/۱۴۰۴

• درباره نویسنده:
• از همین نویسنده:

عابدین پاپی

عابدین پاپی متخلص به آرام (زاده‌ی ۱ خرداد۱۳۵۰- خرم آباد)، شاعر، نویسنده، نظریه‌پرداز و منتقد ایرانی است. این نویسنده، فعالیت فرهنگی و ادبی و روزنامه‌نگاری خود را ابتدا در شهرستان کرج آغاز نمود و بعد از آن در دو حوزه‌ی گفت‌وگو و مقاله‌نویسی فعالیت خود را با روزنامه‌های مردم‌سالاری، عزت، زمان، اطلاعات، آرمان، شهروند و… تا به امروز ادامه داده است.

او نوشتارهای زیادی را به رشته‌ی تحریر درآورده که می‌توان در دایره‌ی نظر و اندیشه‌ی ادبی و اجتماعی اشاره ­نمود. پاپی شاعری معناگرا با رویکردی اومانیسم است واعتقاد دارد که گفتمان شعر با تکرار معنا مواجه شده و نوشتارهای نثر آن بیشتر رئالیسم و ذهنیت گرایی است.

از عابدین پاپی تاکنون نوشتارهای زیادی در رسانه‌های خارجی و رسانه‌های مجازی ایران به‌چاپ رسیده است. شمار نوشتارهای این نویسنده در حوزه‌ی علوم انسانی به بیش از ۵۰۰ مقاله می‌رسد. فعالیت‌های این منتقد ادبی و شاعر در ۶ حوزه‌ی: گفتار‌نویسی- طنز- دیالوگ- ژورنالیستی- نثر و شعر و سخنرانی می‌باشد که تاکنون ۶۰ سخنرانی تصویری وصوتی ازاین نویسنده منتشرشده است.

عابدین پاپی نزدیک به ۳۰ عنوان کتاب شعر و شعر منتشر‌شده دارد. آثار نثر او نیز به ۲۵ عنوان کتاب و یادداشت می‌رسد.

آثاری از او مثل: «گفتاورد قلم »، «تا اندازه‌ی واژه‌ها می‌نویسم»، «نویسش‌هایی در لابه لای پیاده‌رو»‌، «گفته‌ها و گُفت‌وگوها»‌، «کلمات بدون نقطه حرف می زنند» و «فکرها» تجدید چاپ می‌شوند.

• دو شعر از عابدین پاپی
• اگزیستانسیالیسم فکرآوردی فلسفی-ادبی
• «تجاربِ زیسته برمحور طبیعت و جامعه»