
یک شعر از شهین راکی

با همین لکنت کلام
بر تنش و
تقدیر زمان
عشق را مقدر میگردانی
تا این مجمر خاموش
این جوهر دان خشکیده
تُک تشنهی پرنده را
از عطش برهاند
و از خمود و خاکستری ی
این ابرهای عقیم
سر برون آوَرَد
تا کی ، تا کجا ، تا چه وقت
مرامنامهی رویا
پایدار میماند ؟
سرشار از قصهها
به رشد و
بودن خود
جهت داده ای
به سو هایی
که میخواهی
که باشی
که بمانی
#شهین_راکی
۳ خرداد ۱۴۰۴