نویسنده: عباس فتحی‌زاده

به زمین نگاه کن آنجا که ایستاده ای فاصله ات برای بودن همین قدر است پرنده نیستیم که پرواز کنیم ره...

بهار بود
فقط بهار بود‌، همین

شمشیر به وحشت از نیام برکشید
تا آوایی دل آویز

چشم‌ها
فریب می‌خورند
مغزها
اسیر می‌شوند