شعری از عباس فتحی زاده

به زمین نگاه کن
آنجا که ایستاده ای
فاصله ات
برای بودن
همین قدر است
پرنده نیستیم که پرواز کنیم
ره پویانیم با دو پای استوار

برای رفتن
همواره
یک گام در حرکت است
گامی سکون و پایدار

نبودن از آنِ کسی ست
که زایشی دوباره ندارد
آنکه بذر صلح می پراکند
همذات شکوفندگی ست
به درازای هر بهار