دو شعر از سیاوش خسروی

۱

لالایی (در مایه دشتستانی)

لالالالا خواهرم خوابه
لالا چشماش برق مهتابه
لالا این غم گوشه قلبم
یه چشمم خون، اون یکی آبه!

لالالالا، لای لالا لای لای

لالایی غنچه ی آتیش
ز تفت سینه ی سوختت
کنم مویه، دلم را ریش!

لالالالا، لای لالا لای لای

لالایی ای گل پونه
عزیزت تو خیابونه
بجای بوسه رو لبهاش
گل لاله پریشونه!

لالالالا، لای لالا لای لای

لالایی ای گل نازم
ز زلفت پرچمی سازم
ز دیو مست تاریکی
پری قصه ها سازم!

لالالالا، لای لالا لای لای

۲

سرود سیاوش

چنین به قصه گفته اند
سیاوشی بکشته اند
که از روان سرخ او
گلی شکفته کو به کو!

کنون به کوچه ها نگر
که از پس برادرم
ز هر کجا و هر طرف
سیاوشی روانه است!

به مادرش بگو که من
برادر سیاوشم
به کین خون پاک او
زمین پر است ز آتشم!

زنان و خواهران ما
شنو که نعره بر زنند
و از ستیز و خشم شان
حریف صد تهمتن اند!