شعر تازه‌ای از کریم قیطانی فرد
کریم قیطانی فرد
توی همین لباس ها
توی همین تخت خواب
برای همین است
که باید از زاویه ی فصل ها گذشت
از خیال پنجره
به چراغ خاموشی که عین بودن نبود
حتی باید از خودِ ترس ترسید
از عصیان واژه ها
اولین قرار یادت هست؟
با کلمات!
با انقلاب چند روزه ی یک شاخه گل
که الان سالهاست خشکیده
حالا فقط خارهایش باقی مانده اند
و مدام در چشمانم فرو می ریزند
شاید گذشته ای نگذشته
آینده ای هم که نیامده
تا دست هایمان را به هم بفشارد
این پچ پچ قدم های توست
در چند سطر ساده
که می گویند
باید
بلند بشویم
و برویم
در بی مکانی آسمان
به فکر آزادی مردمک ها باشیم
اما وقتی پلک هایت
خود را به خواب زده باشند
خورشید باید به امید چه چیزی طلوع کند
انگار فایده ای ندارد
باید اضلاع کلمات را کوچه کوچه کوچ داد
به جایی که ضلع ها همه یکی می شوند
برای گرد شدن
با آغوش های موازی
در مرکزیت این ساعت
در غیاب زمان
باور کن این عقربه های بی احساس
به احساس ات رحم نمی کنند
– البته اگر هنوز چیزی از آن باقی مانده باشد-
بیا کمی بنشینیم
در لامکانی بوی هوا
عطر در عطر
هاله در هاله
بدن در بدن
آه
گندش بزنند!
چرا بیدارم می کنید!؟
با یکی شدن سایه ها
تازه دیوارها رفته بودند
از توی همین لباس ها.
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
عبدالکریم قیطانی فرد، متولد ۱۳۶۶ شاعر، نویسنده، پژوهشگر و مخترع ساکن خوزستان شهرستان دزفول است. او صاحب دو مجموعه شعر، دو اختراع و ده‌ها مقاله است که در آخرین تحقیقات خود مفهوم آنتروپی را وارد علوم انسانی – ادبیات و شعر کرده تا شاید از این طریق پنجره ای نو رو به آسیب شناسی، نقد و بررسی ادبیات و شعر امروز گشوده شود.
