UA-28790306-1

صفحه را انتخاب کنید

مهاجرت ازکوئیل بولاغ

مهاجرت ازکوئیل بولاغ

«مهاجرت از کوئیل بولاغ» بخشی از داستان بلند «ذورنقه تجریش» است که توسط (انتشارات ناکجا) منتشر شد.

zzzz

دهکده‎ ‎همیشه‎ ‎بوی‎ ‎سوختگی‎ ‎می‌داد؛‎ ‎باید‎ ‎نیش‎ ‎پشه‌ای به‎ ‎نام‎ ‎میغمیغا‎ ‎را‎ ‎بچشی‎ ‎تا‎ ‎دلیل‎ ‎دود‎ ‎کردن‎ ‎دائمی‎ ‎کنده‌ها را‎ ‎درک‎ ‎کنی‎.‎‏ ‏دود،‎ ‎تنها‎ ‎سَمّی‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎تا‎ ‎حدودی‎ ‎حریف‎ ‎میغمیغای‎ ‎چهارفصل‎ ‎شده‎. ‎چوب‌ها‎ ‎را‎ ‎طوری‎ ‎می‌گیرانیم‎ ‎که‎ ‎نسوزد،‎ ‎فقط دود‎ ‎کند‎.‎
حتی‎ ‎آزار‎ ‎بیست‎ ‎شپش‎ ‎سرحال‎ ‎اندازهٔ‎ ‎یک‎ ‎میغمیغای‎ ‎روبه‌مرگ‎ ‎نیست‎.‎
میغمیغا‎ ‎مثل‎ ‎هر‎ ‎جانور‎ ‎دیگری‎ ‎از‎ ‎حدود‎ ‎توانایی‎ ‎خودش آگاه‎ ‎است‎.‎
میغمیغا‎ ‎آرام‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎صبور؛‎ ‎حضور‎ ‎انسان‎ ‎را‎ ‎نادیده‎ ‎می‌گیرد‎.‎
یگانه‎ ‎نقطه‌ضعفش‎ ‎این‎ ‎است‎ ‎که‎ ‎دود‎ ‎را‎ ‎درک‎ ‎نمی‌کند؛ نمی‌فهمد‎ ‎چطور‎ ‎می‌میرد‎. ‎تو‎ ‎هم‎ ‎نمی‌فهمی‎ ‎چرا‎ ‎میغمیغاها تمام‎ ‎نمی‌شوند‎!‎‏ ‏تمام‎ ‎دودهای‎ ‎جهان‎ ‎نمی‌توانند‎ ‎میغمیغاها‎ ‎را تمام‎ ‎کنند‎.‎
کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎و‎ ‎طبیعتش‎ ‎فقط‎ ‎محدود‎ ‎به‎ ‎این‎ ‎پشه‎ ‎نیست‎.‎
کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎دهکده‌ای‎ ‎است‎ ‎از‎ ‎توابع‎ ‎سراسکند (‏‎(Saraskand‎‏ از‎ ‎نزدیک‌ترین‎ ‎شهرها‎ ‎به‎ ‎مراغه‎ ‎با‎ ‎‏۲۲۰‏‎ ‎سکنه‎ ‎و‎ ‎‏۲۰‏‎ ‎باغ‎ ‎با
سیب‌های‎ ‎سفت‎.‎
«اگر‎ ‎سیب‎ ‎سرخ‎ ‎و‎ ‎دخترهای‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎را‎ ‎می‌خواهی‎ ‎باید نیش‎ ‎میغمیغا‎ ‎و‎ ‎دود‎ ‎کورکننده‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎تحمل‎ ‎کنی» این‎ ‎مَثَل‎ ‎فقط‎ ‎در‎ ‎خود‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎رایج‎ ‎است.‏‎ ‎کامیون‌هایی که‎ ‎از‎ ‎تبریز‎ ‎و‎ ‎مراغه‎ ‎برای‎ ‎خریدن‎ ‎محصولات‎ ‎کشاورزی‎ ‎به سراسکند‎ ‎می‌آیند،‎ ‎کمترین‎ ‎قیمت‎ ‎را‎ ‎بابت‎ ‎سیب‌های‎ ‎سفت می‌پردازند‎.‎
در‎ ‎اَرشَن‎ ‎آباد،‎ ‎قره‎ ‎کلک،‎ ‎آلمالی،‎ ‎باتمان‎ ‎قلینج،‎ ‎باغچه‎ ‎جیق، تاقچه‎ ‎جیق،‎ ‎توپ‎ ‎آغاج،‎ ‎خراجو‎ ‎و‎ ‎روستاهای‎ ‎مجاور‎ ‎این‎ ‎مثل ‏مشهور‎ ‎است‎:‎
«برای‎ ‎چه‎ ‎بروم‎ ‎از‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎زن‎ ‎بگیرم؟‎ ‎میغمیغا،‎ ‎دود کورکننده‎ ‎یا‎ ‎سیب‌های‎ ‎سفتش؟»‏
غیر‎ ‎از‎ ‎دود‎ ‎و‎ ‎میغمیغا،‎ ‎خلق‌وخوی‎ ‎تهاجمی‎ ‎اهالی نیز‎ ‎مانع‎ ‎بزرگی‎ ‎در‎ ‎ورود‎ ‎خواستگار‎ ‎از‎ ‎بقیه‎ ‎دهات‎ ‎بوده‎.‎‏ کوئیل‎ ‎بولاغی‌ها‎ ‎سال‌هاست‎ ‎فقط‎ ‎بین‎ ‎خودشان‎ ‎وصلت می‌کنند‎.‎
عزب‎ ‎اوغلی‌ها‎ ‎که‎ ‎نصف‎ ‎روز،‎ ‎سختی‎ ‎راه‎ ‎ناهموار‎ ‎و‎ ‎کوهستانی را‎ ‎می‌کوبند‎ ‎تا‎ ‎میکدهٔ‎ ‎مراغه،‎ ‎ازشان‎ ‎بپرسند‎ ‎کجایی‎ ‎هستید، ‏پاسخ‎ ‎دقیقی‎ ‎نمی‌دهند‎. ‎میگویند‎ ‎سراسکندی‎ ‎هستیم‎. ‎اهل طرف‌های‎ ‎سهندیم‎. ‎در‎ ‎مجاورت‎ ‎رودخانه‎ ‎قرّانقو‎ ‎اقامت
داریم‎. ‎سیبستان‎ ‎قره‎ ‎کلک‎ ‎را‎ ‎بلدی‎ ‎که؟‎ ‎مال‎ ‎آن‎ ‎دور‎ ‎و‎ ‎برهاییم‎.‎
هر طور‎ ‎شده‎ ‎طفره‎ ‎می‌روند‎ ‎از‎ ‎آوردن‎ ‎نام‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎.‎
از‎ ‎دریچهٔ‎ ‎قانون،‎ ‎پدرم‎ ‎هفت‌ساله‎ ‎بود‎ ‎که‎ ‎به‎ ‎مادر‎ ‎سیزده‌ساله‌ام تجاوز‎ ‎کرد؛‎ ‎زیرا‎ ‎پدربزرگم‎ ‎شناسنامهٔ‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎ده‌سالگی گرفته ‏بود،‎ ‎با‎ ‎این‎ ‎خیال‎ ‎که‎ ‎وقتی‎ ‎زمان‎ ‎سربازی‎ ‎فرابرسد،‎ ‎به‎ ‎خاطر داشتن‎ ‎زن‎ ‎و‎ ‎فرزند‎ ‎معاف‎ ‎خواهد‎ ‎شد‎.‎
مادرم‎ ‎‏۱۳‏‎ ‎ساله‎ ‎و‎ ‎خاله‌ام‎ ‎‏۱۴‏‎ ‎ساله؛‎ ‎هرروز‎ ‎از‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ خارج‎ ‎می‌شدند،‎ ‎از‎ ‎عرض‎ ‎رودخانهٔ‎ ‎قرّانقو‎ ‎می‌گذشتند‎ ‎تا‎ ‎به باغ‎ ‎سیبشان‎ ‎بروند‎. ‎پشت‎ ‎تلمبهٔ‎ ‎بادی‎ ‎چاه،‎ ‎دامن‌های‎ ‎گشاد و‎ ‎گل‌دار‎ ‎را‎ ‎درآورند،‎ ‎بگذارند‎ ‎روی‎ ‎سبدهای‎ ‎بزرگ‎ ‎حصیری‎.‎
لخت‎ ‎شوند،‎ ‎در‎ ‎آغوش‎ ‎هم‌نفس‌هایشان‎ ‎بیامیزد‎ ‎با‎ ‎نسیم؛ بچسبند‎ ‎به‎ ‎هم‎ ‎طَبَق‎ ‎بزنند. امروز‎ ‎پدرم‎ ‎برای‎ ‎درآوردن‎ ‎حرص مادرم‎ ‎متلک‎ ‎می‌اندازد‎:‎‏ مانند‎ ‎جفت‌گیری‎ ‎قمچه‎ ‎مارهای‎ ‎شبستر‎!‎
مادرم‎ ‎می‌گوید‎ ‎مار‎ ‎داشت‎ ‎کشیک‎ ‎می‌داد؛‎ ‎مار‎ ‎کسی‎ ‎بود‎ ‎که از‎ ‎لای‎ ‎سنگ‌ها‎ ‎خزید،‎ ‎نیش‎ ‎زد‎ ‎و‎ ‎زهرش‎ ‎را‎ ‎ریخت‎.‎
پدرم‎ ‎جواب‎ ‎می‌دهد‎:‎‏ باز‎ ‎من‎ ‎یکی‎ ‎گفتم،‎ ‎دو‎ ‎تا‎ ‎شنیدم‎.‎
از‎ ‎مسافتی‎ ‎نه‎ ‎بسیار‎ ‎دور،‎ ‎صدای‎ ‎جریان‎ ‎قرّانقو‎ ‎می‌آمد‎.‎
اینجا‎ ‎وزوز‎ ‎زنبورهای‎ ‎سوار‎ ‎بر‎ ‎نسیم‎ ‎ضعیف‎ ‎تابستانی‎ ‎با نیش‌هایی‎ ‎نه‎ ‎به‎ ‎افراختگی‎ ‎میغمیغاها،‎ ‎در‎ ‎ارتفاع‎ ‎کم‎ ‎جست می‌زنند،‎ ‎هی‎ ‎با‎ ‎گل‌ها‎ ‎درمی‌آمیزند‎.‎
روی‎ ‎زمین،‎ ‎سایش‎ ‎ماهیچه‌های‎ ‎لخت‎ ‎دو‎ ‎دختر‎ ‎نوجوان‎.‎
زیراندازشان‎ ‎کیسه‌های‎ ‎میوه‌چینی‎ ‎است‎ ‎و‎ ‎روی‎ ‎سرشان،‎ ‎سایهٔ سیب‌ها‎ ‎با‎ ‎آواز‎ ‎شهوانیِ‎ ‎سهره‎ ‎صورتی‌ها‎ ‎و‎ ‎میناهای‎ ‎شکم‎ ‎زرد‎.‎
پدرم‎ ‎در‎ ‎گوشه‎ ‎دیگری‎ ‎از‎ ‎باغ،‎ ‎از‎ ‎بین‎ ‎سنگچین‎ ‎و‎ ‎پشتهٔ تنه‌های‎ ‎خشکیده‎ ‎نگاه‎ ‎می‌کرد‎ ‎و‎ ‎جلق‎ ‎می‌زد‎.‎‏ بادِ‎ ‎بازیگوش، عطر‎ ‎پوستِ‎ ‎دو‎ ‎خواهر‎ ‎را‎ ‎از‎ ‎میان‎ ‎شاخ‎ ‎و‎ ‎برگ‎ ‎درختان‎ ‎سیب به‎ ‎دماغ‎ ‎او‎ ‎می‌رساند، سمباده‎ ‎می‌کشید‎ ‎روی‎ ‎صورتش‎.‎
پدر‎ ‎هفتهٔ‎ ‎بعد‎ ‎با‎ ‎الاغ‎ ‎سفیدی‎ ‎در‎ ‎باغ‎ ‎منتظر‎ ‎بود‎ ‎تا‎ ‎ضمن تماشای‎ ‎دزدکی‎ ‎اصطکاکِ‎ ‎سیب‌های‎ ‎سفت‎ ‎و‎ ‎کال،‎ ‎خیار رسیده‌اش‎ ‎را‎ ‎فرو‎ ‎سپوزد‎ ‎به‎ ‎الاغ‎ ‎مادینه‎.‎
شکمو‎ ‎بود‎.‎‏ بقچه‌اش‎ ‎را‎ ‎هم‎ ‎آورد‎ ‎تا‎ ‎اگر‎ ‎خواهران‎ ‎دیر‎ ‎آمدند، گرسنگی‎ ‎نکشد‎.‎
نان‎ ‎و‎ ‎سبزی،‎ ‎کُس‎ ‎الاغ‎ ‎و‎ ‎تصویر‎ ‎نورانی‎ ‎دو‎ ‎دختر‎ ‎برهنه‎ ‎از بیست‎ ‎قدم‎ ‎فاصله؛‎ ‎اوج‎ ‎بزم‎ ‎یک‎ ‎جوان‎ ‎رشید‎ ‎در‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ، قبل‎ ‎از‎ ‎رفتن‎ ‎به‎ ‎خدمت‎ ‎سربازی‎.‎
نیمروز‎ ‎نفس‌گیری‎ ‎بود؛‎ ‎جِرم‎ ‎می‌ریخت‎ ‎از‎ ‎تاج‎ ‎خورشید‎.‎
میغمیغاها‎ ‎درون‎ ‎روستا‎ ‎اندام‎ ‎را‎ ‎می‌چشیدند‎ ‎و‎ ‎می‌خراشیدند، دو‎ ‎خواهر‎ ‎نیز‎ ‎خارج‎ ‎از‎ ‎روستا‎.‎
اهالی‎ ‎در‎ ‎باغات،‎ ‎هنگام‎ ‎آبیاری،‎ ‎عرق‎ ‎پیشانی‌شان‎ ‎را‎ ‎نیز می‌چکاندند‎ ‎پای‎ ‎درختانی‎ ‎که‎ ‎گذر‎ ‎دهه‌ها‎ ‎از‎ ‎سفتی‎ ‎سیب‌های سرخش‎ ‎نکاسته‎.‎
پوست‎ ‎خواهران‎ ‎به‎ ‎قرمزی‎ ‎آفتاب‎ ‎بالای‎ ‎باغ؛‎ ‎از‎ ‎زاویه‌های مختلف،‎ ‎برآمدگی‌ها‎ ‎را‎ ‎می‌سایند‎ ‎و‎ ‎فرورفتگی‌ها‎ ‎را‎ ‎به‌هم می‌رسانند‎.‎
سوزن‌های‎ ‎شهوت‎ ‎افزای‎ ‎خورشید‎ ‎با‎ ‎سماجت‎ ‎می‌گذرند‎ ‎از برگ‌های‎ ‎میان‎ ‎سیب‌های‎ ‎نورس،‎ ‎تاول‎ ‎می‌اندازند‎ ‎روی‎ ‎اندام نورس‎ ‎خواهران‎.‎
خورشید‎ ‎با‎ ‎شراره‌هایش،‎ ‎شکوه‎ ‎و‎ ‎رسمیت‎ ‎غریبی‎ ‎داشت ظهر‎ ‎آن‎ ‎روز‎. ‎انگار‎ ‎دستور‎ ‎مسقیم‎ ‎از‎ ‎استانداری‎ ‎آذربایجان گرفته بود‎ ‎تا‎ ‎بین‎ ‎تمام‎ ‎روستاهای‎ ‎سراسکند،‎ ‎گدازه‌های‎ ‎بیشتری بپاشد‎ ‎روی‎ ‎صورت‎ ‎سوختهٔ‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎.‎
وقتی‎ ‎خواهرها‎ ‎به‎ ‎هم‎ ‎می‌چسبند،‎ ‎پستان‌ها‎ ‎و‎ ‎پرتوهای آفتاب‎ ‎محو‎ ‎می‌شوند. تا‎ ‎از‎ ‎هم‎ ‎فاصله‎ ‎می‌گیرند،‎ ‎چهار‎ ‎پستان پیدا می‌شود‎ ‎و‎ ‎خط‎ ‎تیزی‎ ‎از‎ ‎نور‎ ‎از‎ ‎بالای‎ ‎سیب‌های‎ ‎نورس، شکاف‎ ‎می‌اندازد‎ ‎بینشان‎.‎
برای‎ ‎پس‎ ‎زدن‎ ‎تیغهٔ‎ ‎نور‎ ‎به‎ ‎هم‎ ‎می‌خورند‎ ‎و‎ ‎پس‎ ‎می‌آیند، مثل‎ ‎موج‌های‎ ‎ظریف‎ ‎قرّانقو‎.‎
نور‎ ‎که‎ ‎می‌رود،‎ ‎پستان‌ها‎ ‎چهار‎ ‎قلوه‌سنگ‎ ‎خیس‎ ‎هستند، رهاشده‎ ‎در‎ ‎انحنای‎ ‎قرّانقو. نور‎ ‎که‎ ‎می‌آید،‎ ‎چهار‎ ‎ماهی سفید‎ ‎و‎ ‎لجوج‎ ‎می‌شوند‎ ‎در‎ ‎انحنای‎ ‎نهر‎.‎
دست‌های‎ ‎مادر‎ ‎دور‎ ‎کمر‎ ‎خاله‌ام‎ ‎قلاب‎ ‎شده‎. ‎خاله‎ ‎خودش را‎ ‎فرومی‌کند‎ ‎توی‎ ‎مادر. نور‎ ‎رفته‎.‎‏ تیغ‎ ‎تیز‎ ‎و‎ ‎گداختهٔ‎ ‎نور که‎ ‎سال‌ها‎ ‎نتوانسته‎ ‎سیب‌های‎ ‎سفت‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎را‎ ‎شل‎ ‎کند، می‌تواند‎ ‎از‎ ‎سفتی‎ ‎این‎ ‎سنگ‌ها‎ ‎بکاهد؟
جیغ‎ ‎شهوت‌آلود‎ ‎آن‌ها‎ ‎میناهای‎ ‎شکم‎ ‎زرد‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎شک‎ ‎انداخته، بال‎ ‎می‌لرزانند. دم‎ ‎می‌جنبانند‎.‎‏ جیغ‌های‎ ‎ناآشنا‎ ‎را‎ ‎آواز پنداشته‌اند‎!‎‏ ‏گیج‎ ‎شده‌اند،‎ ‎نمی‌فهمند‎ ‎پس‎ ‎کجایند‎ ‎این‎ ‎پرندگان تازه‎ ‎کوچیده‎ ‎به‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ؟
اما‎ ‎میلیون‌ها‎ ‎میغمیغا‎ ‎دورتادور‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎را‎ ‎حفاظت می‌کنند.‏‎ ‎نه‎ ‎پرنده،‎ ‎نه‎ ‎خواستگار‎ ‎و‎ ‎نه‎ ‎خریدار‎ ‎سیب‌های سفت! نه‎ ‎کسی‎ ‎می‌آید،‎ ‎نه‎ ‎کسی‎ ‎می‌رود‎. ‎پسرها‎ ‎جلق‎ ‎می‌زنند و‎ ‎دخترها‎ ‎طَبَق‎.‎
عرعر‎ ‎غافلگیرانهٔ‎ ‎الاغ‎ ‎سفید،‎ ‎حتی‎ ‎میغمیغاها‎ ‎را‎ ‎لحظه‌ای‎ ‎از تک‎ ‎و‎ ‎تا‎ ‎انداخت‎.‎
دخترانِ‎ ‎خوف خورده،‎ ‎اول‎ ‎شرشر‎ ‎چسب‎ ‎از‎ ‎روی‎ ‎زبان‎ ‎الاغ‎ ‎را دیدند‎ ‎و‎ ‎سپس‎ ‎ریختن‎ ‎آتش‎ ‎از‎ ‎روی‎ ‎دهان‎ ‎اژدهایی‎ ‎که‎ ‎پشت ‏الاغ‎ ‎ایستاده‎ ‎بود‎.‎
هیچ‌کدام‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎سه‎ ‎انسان‎ ‎و‎ ‎یک‎ ‎حیوان،‎ ) ‎یا‎ ‎به‎ ‎قول‎ ‎مادر‎:‎‏ دو‎ ‎حیوان‎ ‎و‎ ‎دو‎ ‎انسان‎(‎هنوز‎ ‎انزال‎ ‎نشده‎ ‎بودند‎.‎
پدر‎ ‎نمی‌توانست‎ ‎زمان‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎عقب‎ ‎برگرداند‎. ‎ناگزیر،‎ ‎لگد محکمش‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎کون‎ ‎الاغ‎ ‎کوبید‎.‎‏ سپس‎ ‎با‎ ‎جهشی‎ ‎بلند‎ ‎از‎ ‎روی ‏سنگچین‎ ‎و‎ ‎تنه‌های‎ ‎خشکیده،‎ ‎عقاب‎ ‎آسا‎ ‎فرود‎ ‎آمد‎ ‎روی‎ ‎مادرم؛ پنجه‌اش‎ ‎را‎ ‎گذاشت‎ ‎روی‎ ‎پستان‌ها؛‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎چون‎ ‎گنجشکی‎ ‎در ‏برگرفت‎.‎
خاله‎ ‎و‎ ‎الاغ‎ ‎می‌دویدند‎ ‎سمت‎ ‎خرمن،‎ ‎هر‎ ‎دو‎ ‎وحشت‌زده، با‎ ‎سرگیجه‌های‎ ‎الاغی‎ ‎و‎ ‎انسانی‎ ‎از‎ ‎لذت‎ ‎نیمه‌تمام‎.‎
خاله‎ ‎نمی‌دانست‎ ‎اگر‎ ‎پیش‎ ‎خواهرش‎ ‎می‌ماند‎ ‎بهتر‎ ‎بود‎ ‎یا همین‌که‎ ‎برمی‌گردد‎ ‎بهتر‎ ‎است. توی‎ ‎راه‎ ‎بارها‎ ‎پشیمان‎ ‎شد اما‎ ‎مسیر‎ ‎را‎ ‎ادامه‎ ‎داد؛‎ ‎نمی‌دانست‎ ‎کجا‎ ‎به‎ ‎کجاست‎.‎
قطب‎ ‎نمای‎ ‎خاله،‎ ‎قمبلِ‎ ‎قلنبهٔ‎ ‎الاغ‎ ‎است‎.‎‏ چشم‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎برنمی‌دارد،‎ ‎مبادا‎ ‎راه‎ ‎را‎ ‎گم‎ ‎کند‎. ‎پسری‎ ‎که‎ ‎ترتیب‎ ‎قطب‎ ‎نمای سفید‎ ‎او‎ ‎را‎ ‎داده‎ ‎بود،‎ ‎حالا‎ ‎داشت‎ ‎با‎ ‎کفلی‎ ‎ور‌می‌رفت‎ ‎که همین‎ ‎چند‎ ‎لحظه‎ ‎قبل،‎ ‎توی‎ ‎دس‌های‎ ‎خاله‎ ‎بود‎.‎
خاله‎ ‎جز‎ ‎گیجی،‎ ‎احساس‎ ‎تهوع‎ ‎هم‎ ‎دارد‎ ‎اما‎ ‎فرصتش‎ ‎را ندارد‎.‎‏ ترس،‎ ‎وحشت‎ ‎و‎ ‎تشعشعات‎ ‎مخرب‎ ‎لذتی‎ ‎که‎ ‎ناتمام ماند،‎ ‎روانش‎ ‎را‎ ‎به‌هم‌ریخته‎.‎
تنوری‎ ‎توی‎ ‎تنش‎ ‎تنوره‎ ‎می‌کشد؛‎ ‎آتشی‎ ‎که‎ ‎آبش‎ ‎می‌کند؛ ماهی‌هایش‎ ‎کباب‎ ‎شده‌اند‎ ‎روی‎ ‎سینه‌اش‎.‎‏ می‌گفت‎ ‎حس‎ ‎کردم‎ ‎زانوهایم‎ ‎خاکسترشده‎. ‎سکندری خوردم،‎ ‎افتادم‎ ‎زمین،‎ ‎می‌خواستم‎ ‎بدنم‎ ‎را‎ ‎نجات‎ ‎بدهم‎ ‎از شعله‌ها‎.‎
پنجه‌ها‎ ‎را‎ ‎می‌زند‎ ‎به‎ ‎خاک،‎ ‎به‌جای‎ ‎فرونشستن‎ ‎حریق،‎ ‎فقط پشگل‎ ‎گوسفند‎ ‎و‎ ‎تپالهٔ‎ ‎گاو‎ ‎می‌چسبد‎ ‎به‎ ‎دستان‎ ‎افروخته‌اش‎.‎
دست‌هایش‎ ‎مشعل‎ ‎شده‌اند‎.‎
چنگ‎ ‎می‌اندازد‎ ‎به‎ ‎آسمان‎ ‎و‎ ‎ناخن‎ ‎می‌کشد‎ ‎روی‎ ‎صورت خورشیدِ‎ ‎ساعت ۳. هور‎ ‎مذاب‎ ‎در‎ ‎آسمان‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ،‎ ‎خنک‌تر است‎ ‎از‎ ‎جسم‎ ‎دختر‎ ‎باکره‌ای‎ ‎که‎ ‎دارد‎ ‎جزغاله‎ ‎می‌شود‎.‎
از‎ ‎دهکده‎ ‎غیر‎ ‎از‎ ‎رنگ‎ ‎و‎ ‎بوی‎ ‎دود،‎ ‎آوای‎ ‎بالابان‎ ‎می‌آمد‎ ‎و نوای‎ ‎عاشیق‌ها‎. ‎الاغ‎ ‎زودتر‎ ‎رسید‎ ‎اما‎ ‎لکهٔ‎ ‎سرخ‌روی‎ ‎کفل، جای ‏خالی‎ ‎خورجین‎ ‎یا‎ ‎لرزش‎ ‎عصبی‎ ‎جفتک‌هایش‎ ‎کافی‎ ‎نبود برای‎ ‎آگاه‎ ‎کردن‎ ‎قُبادِ‎ ‎آسیابان‎.‎
خاله‎ ‎هم‎ ‎با‎ ‎عبور‎ ‎از‎ ‎عرض‎ ‎نهر‎ ‎قرّانقو،‎ ‎مالیک‎ ‎را‎ ‎دید‎ ‎ماهیگیری می‌کند؛‎ ‎اما‎ ‎دیگر‎ ‎دیر‎ ‎شده‎.‎‏ تا‎ ‎مالیک‎ ‎تورش‎ ‎را‎ ‎جمع‎ ‎کند‎ ‎و ‏نگاهی‎ ‎به‎ ‎پاچه‌های‎ ‎نیمه‌لخت‎ ‎خاله‎ ‎بیاندازد،‎ ‎نطفه‌ام‎ ‎کاشته شده‎ ‎در‎ ‎باغ‎ ‎سیب‎.‎
‏«سروان‎ ‎سوراخ‎» ‎در‎ ‎پادگان‎ ‎مریوان‎ ‎بی‌آنکه‎ ‎اطلاعی‎ ‎از ماجرای‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎داشته‎ ‎باشد،‎ ‎الاغ‎ ‎صدایم‎ ‎می‌زد‎!‎
اگر‎ ‎نفیر‎ ‎عرعر‎ ‎نبود‎ ‎زیر‎ ‎ستیغ‎ ‎آفتاب،‎ ‎مسیری‎ ‎که‎ ‎از‎ ‎ابتدا‎ ‎در پیش‎ ‎گرفته‎ ‎بودم‎ ‎تغییر‎ ‎نمی‌کرد؛‎ ‎نیمی‎ ‎از‎ ‎راه‎ ‎را‎ ‎چهارپا‎ ‎بودم، آن‎ ‎بانگ‎ ‎سرنوشت‌ساز،‎ ‎یک‎ ‎جفت‎ ‎از‎ ‎پاهایم‎ ‎را‎ ‎دَست‎ ‎کرد‎.‎
خانواده‌ام‎ ‎سال‎ ‎‏۱۳۵۶‏‎ ‎که‎ ‎به‌حساب آن موقع‎ ‎می‌شد‎ ‎سال ۲۵۳۵، از‎ ‎کوئیل‎ ‎بولاغ‎ ‎در‎ ‎سراسکند‎ ‎به‎ ‎جنوبی‌ترین‎ ‎نواحی تهران‎ ‎کوچیدند‎.‎
مادرم‎ ‎از‎ ‎آن‎ ‎روزهای بی‎ ‎نفتی‎ ‎در‎ ‎زمستان،‎ ‎بی‌برقی‎ ‎در‎ ‎تابستان، بیکاری‎ ‎چهارفصل‎ ‎پدر‎ ‎و‎ ‎مارمولک‌هایی‎ ‎را‎ ‎به‎ ‎یاد‎ ‎دارد که‎ ‎از ‏کاه‌گل‎ ‎دیوار‎ ‎زاده‎ ‎می‌شدند‎.‎
مارمولک؟‎… ‎مادرم‎ ‎می‌خندد. مارمولک‎ ‎ناچیزترین‎ ‎دغدغه بود‎ ‎برای‎ ‎خانواده‌ای‎ ‎که‎ ‎با‎ ‎‏۷۰۰‏‎ ‎کیلومتر‎ ‎فاصله،‎ ‎هنوز‎ ‎زخم ‏میغمیغاهای‎ ‎سیخ‎ ‎دندان‎ ‎را‎ ‎در‎ ‎بدن‎ ‎داشت‎.‎

آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:

>> واپسین نوشته‌ها

تازه‌ترین نسخه دیجیتال شهرگان

ویدیویی

شهرگان در شبکه‌های اجتماعی

آرشیو شهرگان

دسته‌بندی مطالب

پیوندها: