:: مریم گمار

  ۱_ ایستاده‌ام بر پیشانی آفتابو نام تو مرور می‌شودبر حروف ناتمام کلمهکنار یاکوبسن و بارت و...

  ای ستاره‌ی مستنشسته بر استخوان شببگو چطور ریشه گرفتی ‌از بطن آسمان در ریزش ‌این همه دردنمی بینی...

    ۱ شانه‌‌های صبح   از اضطراب این همه صدا می گذرم رسیده‌ام به نام‌ کوچک درخت...

    نشسته ای بر شاخه های رها و باد را به طاعتی مُوهوم فرا می خوانی ونمی دانی دست های او در انحنای...

مریم گمار   گردن چرخانده ای به اضطراب در پس حفره های مجروح صدا میزنی مرا   ای بابونه اندوه بگو...

مریم گمار      چند ضلعیست؟ غروربلندت که رسیده به نور، به بلندترین شاخه که از تجسم دست هات یاس می...