نویسنده: مریم گمار

    نشسته ای بر شاخه های رها و باد را به طاعتی مُوهوم فرا می خوانی ونمی دانی دست های او در انحنای...

مریم گمار   گردن چرخانده ای به اضطراب در پس حفره های مجروح صدا میزنی مرا   ای بابونه اندوه بگو...

مریم گمار      چند ضلعیست؟ غروربلندت که رسیده به نور، به بلندترین شاخه که از تجسم دست هات یاس می...