دیالکتیک پسازبان
هرگاه ما از امر پسازبانی سخن به میان آورده ایم در مقابل زبان نشسته بودیم. چرا که ماهیت پسازبان چیزی در تضاد با زبان است نه در ادامه ی آن؛ اما گاهی نام پسازبان مخاطب را به این اشتباه می اندازد که انگار از واسازی ماهیت زبان ؛ پسازبان بدست می آید. خیر اینچنین نیست. عنوان پسازبان در دلالت خود، بر تاریخ و زمان پس از مباحث زبانی دلالت می کند نه ماهیت یا ما بعد ماهوی زبان.
از آنجایی که پساساختارگرایی با واسازی خود پایان زبان را رقم زد؛ پسازبان به جریانی مبدل شد تا ساختار را از مرگ حتمی نجات دهد.
این نجات بخشی سیری عمودی و باطنی دارد که قائم بر سیر زمانی زبان است که حرکتی افقی در ظاهر و تاریخ زبان دارد؛ از این رو ظهور این سد و دیالکتیک پس از واسازی زبان و در مقابل آن جریان یافت و پسازبان نام گرفت.
آنچه که برای پسازبانیت اهمیت دارد بازیابی زبان است. بازیابی ساختارهایی که پساساختارگرایان از حفره های هنر و ادبیات به آنها نفوذ کرده و با گفتمان های واسازی تخریب کرده اند کار آسانی نیست. البته بازیابی ساختار ها به مفهوم آن نیست که ساختارها به گذشته ی خود بازگردند بلکه به این مفهوم است که ساختار با ارتقای خود در مقابل واسازی پیشروی کند.
چرا که این عدم مقاومت و آنتروپی ساختار است که منجر به واسازی شده و ستون های جهان انسانی را نقش بر غرایز محض ساخته است.
باری پسازبانیت قوه و استعداد زبان است پیش از آنکه به فعلیت رسیده باشد که حفره های ساختار را در راستای کم کردن آنتروپی ساختارهای هنر و ادبیات جهان منفعل شده است.
#کریم قیطانی فرد
هشتم شهریور ۱۴۰۰
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
عبدالکریم قیطانی فرد، متولد ۱۳۶۶ شاعر، نویسنده، پژوهشگر و مخترع ساکن خوزستان شهرستان دزفول است. او صاحب دو مجموعه شعر، دو اختراع و ده‌ها مقاله است که در آخرین تحقیقات خود مفهوم آنتروپی را وارد علوم انسانی – ادبیات و شعر کرده تا شاید از این طریق پنجره ای نو رو به آسیب شناسی، نقد و بررسی ادبیات و شعر امروز گشوده شود.
