رقص و اعتراض
«ماتس اک» سوئدی طراح معروف رقص «کروگراف» می‌گوید: “رقص، اندیشیدن با تن است”.
حسن درویش‌پور
■ آیا طرح موضوع «با تن اندیشیدن» آن هم در شرایطی که جوانان ما بخاطر نداشتن کار و مسکن و آزادی به خیابان‌ها ریخته‌اند، امری ضروری‌ست؟
■ سال‌هاست که رقص حضوری چشم‌گیر در اعتراض‌های صنفی و اجتماعی_سیاسی جهان دارد. همه‌ی کسانی که رقص را نوعی ابزار بیان یا زبان نمایشی اندیشیدن می‌فهمند، بر این باورند که رقص تنها ابزار کاربردی و تأثیرگزار در شرایط کنونی ایران است.
■ یادتان هست که چگونه نیروهای امنیتی چند سال پیش چهار جوان [دو دختر و دو پسر] را بخاطر اجرای موسیقی «هیپ هاپ» (Hip hop music) بر روی پشتِ بام خانه‌شان در کوتاه‌ترین زمان ممکن شناسایی، دستگیر و وادار به مصاحبه‌ی تلویزیونی کرده بودند؟
معمای واقعی آن همه شتاب و آن همه مایه‌گذاشتن‌های نیروهای امنیتی در شناسایی و دستگیری چهار جوان بی خبر از دنیا، تنها یک علت و یک پاسخ داشت: که آن‌ها ناخواسته انگشت‌شان را گذاشته بودند روی «رگِ خواب» نظام اسلامی.
■ در جامعه‌ای که تنها فرهنگ مسلط و رایج در آن به‌معنای واقعی فرهنگ گریه و عزاداری و مُرده‌پرستی است، و حکومت نیز با سرمایه‌گذاری‌های بی‌دریغ خود در چهل سال گذشته، دامنه‌ی آن‌را گسترش داده است؛ برای «زنده ماندن» و «زیستن بهداشتی» و از هر نظر شاد و استاندارد و منطبق بر زمانه، چاره‌ای جز توسل به تاکتیک رقص نداریم. بی‌شک هدف‌ها و ابزارهای مهم‌تر از رقص هم وجود دارند اما اگر اهل خودفریبی نباشیم، فهم یک نکته دشوار نیست که در درون نظام اسلامی ضد فرهنگ و اصلاح‌ناپذیر، رقص شاید یگانه پرچم واقعی مبارزه علیه تبعیض‌های جنسی، حقوقی، سیاسی، قومی و دینی باشد!
«عکس مربوط به دو سال قبل است»
