گزارش سازمان محیط‌زیست: کانادا به اهداف پیمان پاریس نمی‌رسد
گزارش سازمان محیط‌زیست کانادا می‌گوید که در سال ۲۰۳۰، کانادا ۳۰ درصد فراتر از آنچه قولش را در پیمان پاریس داده است، گازهای گلخانه‌ای تولید خواهد کرد.
این گزارش با عنوان «پیش‌رفت در موضوع اهداف کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای،» پیش‌بینی می‌کند که کانادا در ۲۰۳۰، معادل ۷۴۲ میلیون تن دی اکسید کربن، انواع گازهای گلخانه‌ای تولید کند.
این رقم میانگین حداکثر و حداقل پیش‌بینی سازمان محیط است. بر پایه این پیش‌بینی، در ۲۰۳۰ کانادا حداقل معادل ۶۹۷ میلیون تن و حداکثر معادل ۷۹۰ میلیون تن دی اکسید کربن، انواع گازهای گلخانه‌های به اتمسفر زمین خواهد فرستاد.
این ۳۰ درصد بیشتر از اهدافی است که برابر پیمان پاریس، کانادا بایستی بدان دست پیدا کند.
در همین زمینه در شهرگان بخوانید: تا وقتی ریچموند و دلتا زیر آب برود؛ مانیفست جهش، دعوت به کانادایی بر پایه مراقبت از زمین و همدیگر؛ تصویب خط لوله کی‌استون ایکس‌ال و تبدیل زمین «به سرزمینی ناشناخته»
پیمان پاریس با هدف محدود کردن افزایش فزاینده دمای میانگین زمین به ۲ درجه سانتی‌گراد در مقایسه با شروع عصر صنعتی شدن امضا شده است.
جدول ناسا از افزایش فزاینده دمای میانگین زمین از شروع عصر صنعتی شدن تا پیش‌بینی سال ۲۰۲۰ میلادی
هرچند هدف نخست این پیمان، محدود کردن این افزایش به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد است.
کشورهای پیمان، خود مشخص کرده‌اند که چه اهدافی را برای کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و به چه شکلی دنبال می‌کنند. هرچند اگر تمامی کشورها هم به اهداف خود عمل کنند، این پیمان نمی‌تواند مانعی در برابر افزایش دمای میانگین زمین باشد.
در اول نوامبر گذشته، دولت فدرال، برنامه عمل کشور در موضوع رشد تمیز و تغییرات اقلیمی را منتشر کرده است.
ای برنامه که با هماهنگی دولت‌های استانی به نتیجه رسیده است، می‌خواهد تولید گازهای گلخانه‌ای کشور را در سال ۲۰۳۰ به ۵۲۳ میلیون تن محدود کند – که ۳۰ درصد کمتر از تولید گازهای گلخانه‌ای در سال ۲۰۰۵ باشد.
ابزار عمل دولت، مالیات بر کربن است که از ۲۰۱۸ در تمامی کشور وضع خواهد شد و همچنین تا ۲۰۳۰، از مصرف ذغال‌سنگ برای تولید انرژی، خودداری خواهد شد.
هرچند در مقابل حزب لیبرال حاکم بر دولت فدرال، به خط لوله کیندر مورگان و پروژه‌های استخراج و صدور گاز مایع (ال‌ان‌جی) چراغ سبز نشان داده است.
همچنین این دولت برخلاف قول‌های انتخاباتی‌اش، فرآیند تصویب پروژه‌های سوخت‌های فسیلی را به روز نکرده است، سوبسید سوخت‌های فسیلی را قطع نکرده است، به ملت‌های بومی حق وتو در موضوع پروژه‌های منابع طبیعی نداده است و سرمایه‌گذاری تاثیرگذار و عمده در پروژه‌های تولید انرژی از منابع تجدیدپذیر و همچنین گسترش حمل و نقل عمومی انجام نداده است.
