پاییز پراگ
به یک قدمی در خانه باغ که رسیدم از حرکت باز ایستادم , مکث کوتاهی کردم , انگار سنگینی چمدان را بیشتر احساس می کردم , می دانستم در پشت سر همه اهالی خانه باغ هنوز برای بدرقه به انتظار ایستاده اند , می خواستم سرم را برگردانم و برای آخرین بار به پشت سر نگاه کنم اما می ترسیدم از این که مبادا این آخرین نگاه زمینگیرم کند.
دنیای خانه باغ و آدم هایش برایم کوچک شده بود , تمام توانم را در ساق پاهایم جمع کردم و آخرین قدم را هم برداشتم و در خانه را باز کردم و قدم به کوچه گذاشتم.راننده که در کنار اتومبیل به انتظار ایستاده بود به سویم آمد و چمدان را از دستم گرفت و در صندوق قرار داد.از راننده خواستم که او در خانه را ببندد و سوار اتومبیل شدم.اتومبیل که به حرکت درآمد سرم را برگرداندم و از شیشه پشت برای آخرین بار به خانه باغ و کوچه ایی که از آن دور می شدم نگاه کردم. پراگ _ ۳ اکتبر ۱۹۸۴
نگاهم را از روی یادداشت های روزانه برمی دارم , عمه بهار پشت به من و شهرزاد در کنار پنجره ایستاده است و به نقطه ایی در عمق تاریکی شب خیره شده است , نمی دانم هنوز زیبایی شب های پراگ برای او مسحور کننده است یا نه ؟
شهرزاد همچنان که یک دستش را تکیه گاه چانه اش کرده است از من چشم برنمی دارد , در نگاهش اشتیاق را برای دانستن هر چه بیشتر از نیمه ایرانی اش می خوانم .
* * *
پدر می گفت تقریبا ماهی یک بار دوستان و همفکران خان بابا به خانه باغ می آمدند و جلسات گفت و گو و بحث سیاسی در سرسرای خانه باغ برپا می شد , این گعده ها بخصوص در آخرین سال جدی تر و بیشتر شده بود.ننه ربابه تقریبا هم سن و سال خانم جان بود , از روزی که خانم جان و خان بابا از کرمان به تهران آمدند ننه ربابه هم به عنوان همدم و کمک حال خانم جان همراه شده بود.
و بعد از استقرار در اتاقی در بالاخانه خانه باغ ساکن شده بود , چند سالی که گذشته بود او هم به اصرار خانم جان و خان بابا با جوانکی از اهالی سیرجان ازدواج کرده بود.حاصل این ازدواج پسری به نام خسرو بود که او هم در کنار من و بهار در خانه باغ بزرگ می شد و پر و بال می گرفت.
ننه ربابه سواد چندانی نداشت اما محرومیت ها و سختی ها از او زنی سرد و گرم چشیده روزگار ساخته بود , خانم جان و خان بابا تقریبا همه امور خانه باغ و حتی رتق و فتق امور بچه ها را هم به ننه ربابه سپرده بودند , او آنقدر برای اهالی خانه باغ عزیز و مهرش به دل همگان نشسته بود که اگر از روی خیرخواهی به خان بابا و دوستان همفکرش نهیبی هم می زد کسی به دل نمی گرفت.ننه ربابه از روزی که فهمید بهار قصد ترک خانه باغ را کرده است می گفت بالاخره این دختر هم کتابی شد و مدام به خان بابا غیر مستقیم کنایه می زد که این هم نتیجه نشست و برخواست آقایان روشنفکر فکلی , اما ننه ربابه خبر نداشت که خسرو , پسرش , برای اولین بار کتاب به دست بهار داده بود.
* * *
به روی بلندترین نقطه پل چارلز که می رسیم , شهرزاد می گوید : ” همین جا برای اولین بار محل ملاقات مامان و بابا بوده ” . رود ولتاوا آرام در زیر پل جریان دارد , آنقدر آرام که قوهای زیبا خرامان بر روی آن شناور هستند و دو به دو سر در هم فرو برده اند و چشمان هر رهگذری که از روی پل در حال عبور است را آنقدر نوازش می دهند که چند دقیقه ایی بایستد و سر از روی پل به سوی پایین خم کند و عشق بازی آن ها را ببیند.
امروز قرار است شهرزاد برای اولین بار برای باله دریاچه قو بر روی سن برود , ذوق و شوق این اولین تجربه باعث شده که او تقریبا مرا دارد به دنبال خود می کشاند , شهرزاد برایم از دلباختگی پرنس زیگفرید به اودت می گوید . به او می گویم : ” شهرزاد جان شنیدن قصه عاشقانه با دویدن به روی سنگفرش ها جور در نمیاد کمی آهسته تر “. اما شهرزاد آنقدر در نقش اودت فرو رفته است که همانطور که دارد مرا به دنبال خود می کشاند می گوید : ” نباید اجازه بدیم دوباره گرفتار طلسم روتبارت بشیم “.
* * *
خان بابا سال ها به شوق شنیدن صدای دخترش که برای فارسی زبانان خبر می خواند به رادیو پراگ گوش می کرد.بهار پراگ به خزان رسیده بود و از پشت دیوار آهنین فقط امواج رادیو بود که می توانست مرزها را درنوردد و به رادیوی لامپی خانه باغ برسد , اما حالا این روزها همه اهالی خانه باغ خوشحال هستند از این که دوباره بهار به خانه باغ برگشته است.
بهمن ۱۳۹۹
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
مهدی توکلی تبریزی؛ متولد شهریور ۱۳۵۳ در شهر مشهد، دانش آموخته زبان و ادبیات انگلیسی در مقطع کارشناسی از دانشگاه فردوسی مشهد
آثار چاپ شده:
داستان های کوتاه ” نقطه , سرخط ” در دوهفته نامه امرداد
” یادم , تو را . . . ” در روزنامه شهروند امروز
” شمیم صلح ” در روزنامه همدلی
” آقای جنتلمن ” در روزنامه آفتاب یزد
” شب های خوش دزاشیب ” در روزنامه همبستگی
و…” یادبود ” در روزنامه روزان
