Contact us | تماس با شهرگان

“باز آمد بوی ماه مدرسه بوی بازی های راه مدرسه
….
از میان کوچه های خستگی میگریزم در پناه مدرسه”

نه…نه…شما را به خدا دیگر بس است.با شما هستم،آقا/خانوم…نخوانید.لااقل دیگر دم گوش من نخوانید.نه…نخوانید که چقدر این واژه ها از نظرم نگون بخت و شوریده حالند که این چنین تصنعی و خیالی بیرون رانده می شوند.نه…دیگر نخوانید.دیگر نمی خواهم بشنوم.
آخر از چه بشنوم؟؟؟از کجا؟؟؟”پناه مدرسه؟؟؟”.کدامین پناهگاه؟نکند منظورتان همان میزها و نیمکت هایست که از همان روز اول من را بهشان میخ کردند و گفتند:”همین جا بنشین و فقط بگو چشم.”نکند پناهگاه من همان جایست که انگار هدفش این بود که نقاشی کودکانه من را مچاله کند و برگه ای خط خطی شده نشانم دهد و بگوید:”بنویس…فقط آنچه را که می گویم…فقط بنویس…”
نکند می پرسید کدام نقاشی!!!نمی خواهید بگویی که مرا نمی شناسید!!!نگویید .نه…نه…چشم ها و گوش هایم را می بندم تا حرکات و صداهای موهوم و متعجب شما را نبینم و نشنوم.شاید هنوز کورسوی امیدی از جانبتان در دلم باقیست.
آخر مگر می شود من را به خاطر نیاورید.من همان هستم…آقا/خانوم معلم.آقا/خانوم مدیر…من همان هستم که انتظار آغوش پر مهر و محبتتان را می کشید و گریه های روز اولم از دلتنگی دوری از خانه.نه…آن اشک ها نشانه ترس من از ابراز محبت بود.آری…ترسی که همیشه با من ماند.همان گونه که انگار با من زاده شده بود، با من ماند.
خوهشا خود را به آن راه نزنید.یکدیگر را نگاه نکنید.فقط مرا بنگرید.نه…اصلا پایین را نگاه کنید.حداقل این بار را به من حق بدهید.
“…با شما هستم آقا/خانوم معلم.خواهشا سرتان را بالا نگیرید.”فقط همین یکبار .
با شمایی هستم که گفتید آرزوهایت را نقاشی کن.آری…گفتید بکش آنچه را که می خواهی.ولی چه شد آن نقاشی …به دست کدامیک از شما اسیر شد؟
نکند آن لبخند که با دیدن نقاشیم گوشه ی لبتان نشست از روی محبت نبود و من را به خاطر پناه آوردن ذهن کودکانه ام به صفحه سفید کاغذ که هیچگاه دلم را نمی شکند،تمسخر کردید.
نه نگویید.لااقل بگذارید دوباره چشم ها وگوش هایم را ببندم.مدرسه برای من مفهوم پناهگاه را نداشت.هیچ گاه آن حس ترس و آن تند شدن نفس هایم که هنگام دیدن ماشین مدیر مدرسه از دور و مخصوصا بعد از دیدن چهره ی مدیر هنگامی که در کوچه ی نزدیک خانه قدم می زدم،به من دست داد را از یاد نمی برم.و از یاد نمی برم که با چه سرعتی مسیر را به سمت خانه کج کردم و دوان دوان به آغوش مادرم پریدم.
نکند همان مدرسه ای را می گویید که به من گفتند:”دستانت را قلاب کن پشت صندلی و پاهایت را روی همان نقطه قرمز جلویت ثابت نگاه دار و چشم هایت را ببند و تمام صداها را از گوشت بیرون بپران و فقط تکرار کن…”همان جایی که خانوم معلم من را برای حفظ بودن واژه به واژه کتاب تاریخ تحسین کرد و آری …انکار نمی کنم که در آن لحظات به خودم افتخار می کردم.به خودم می بالیدم.خودم را عاشق مدرسه می دیدم.ولی حال که می اندیشم ؛می خواهم به تک تک واژه ها دشنام دهم.آخر چرا واژه ها؟؟؟…اگر اینها را هم ترد کنم ،دیگر چه امیدی خوام داشت؟
نه…خواهش می کنم سرتان را پایین نگاه دارید.خواهش می کنم .نمی توانم در چشمانتان زل بزنم و صحبت کنم.شاید چون خیلی غریبه هستیم.آخر کدامین پناهگاه؟؟اصلا پناهگاه یعنی چه؟پس بخاطر همین تفاسیر غلط است که ما انسان ها همه خود را به نوعی بی پناه و تنها می بینیم.
نه…من را یاد آن جایی نیاندازید که به پول می گفتند:”چرک کف دست”.اما مدام در وجودم ارزش انسانیت ،ارزش زندگی و هر آنچه که در ذهن بلند پروازم هست را با همین چرک شستشو می دادند.
آقا/خانوم معلم …می دانید من نقاشیم را کجا پیدا کردم؟؟!!آری…من لاشه نقاشی دوران کودکی ام را در سطل زباله دفتر مدیر دیدم.هنگامی که من را بخاطر غیبت در مدرسه توبیخ کرده بود.نه…دیگر نخوانید.لااقل جلوی چشمان من نخوانید.
من دیگر پر شده ام….پر از خشم…خشم از همان دیوارهایی که بجای پناهگاه،حکم زندان پیدا کرده اند.خشم و ترس از همان کلاس هایی که پنجره هایش را بخاطر اینکه رو به مدرسه دخترانه بود،بستند.اما پیش خود نگفتند که گل های این اتاقک برای رشد ،نیاز به هوا دارند.نیاز به دستان گرمابخش خورشید و نیاز به نسیم ملایمی که نوازششان کند.آقای معلم،آن هنگام که فرمول های شیمیایی را بر تن تخته حک می کردی و پیوندهایی را نقطه چین می گذاشتی،یاد نوع پیوندهای بین من و خودت هم بودی؟و یاد این هم بودی که من و تو نسبت به هم چه آرایشی داریم؟آن هنگام که رنگ محلول ها را می گفتی حفظ کن،یاد این هم بودی که من چگونه قرار است رنگ محلول زندگیم حفظ کنم؟در حالیکه فقط و فقط این خودم هستم که باید آن رنگ را بسازم.(بخدا حفظ کردنی نیست)
نه…من دلم برای آغوشت تنگ نخواهد شد.
ای شما آقا/خانوم معلم ،آقا/خانوم مدیر،هیچ می دانید یکی از بزرگترین تفریح بچه های مدرسه ما چه بود؟؟نه…آن حس لذت از آموختن نبود.حس لذت از تبدیل شدن به یک هارددیسک هزاز گیگابایتی بی مغز که قرار است فردا جایی را به اسم جامع بسازد،نبود.
آن مسخره کردن بود.مسخره کردن شما هنگامی که کلامی را اشتباه به زبان می آوردید و یا از مشغله زیاد با موهای شانه نکرده به مدرسه می آمدید و خندیدن به صدای زنگ موبایلی که یادتان رفته بود قبل از ورود به کلاس ساکتش کنید.و یا مسخره کردن خودمان.خندیدن و به تمسخر گرفتن افکار یکدیگر.
نه…من فکر می کنم دیوار های آن پناهگاه خیالی شما مدت هاست که متلاشی شده و یا شاید اصلا هیچگاه ساخته نشده باشد.
آخر کدام ماه مهر؟آیا تنها همین لبخند ساده ظاهری و گمراه کننده کافیست؟من خنده ی شما را نمی خواهم.اصلا به من اخم کنید.مانند همان هایی که تا به ایشان سلام می کنی ،روی خود را کج می کنند که مبادا با پاسخ دادنشان آغازگر یک دوستی باشند.آری…من نگاه شما را نخواستم.از شما لاشه ی برگه نقاشی ام را می خواهم.آقای مدیر…همان آقایی که در انتهای صف ایستاده اید،من از شما توقع ندارم که نوشته هایم را تحسین کنید(می دانم،از نظر شما ذهن من آینده تاریکی در پیش دارد)اما این توقع را داشتم که لااقل من را در حالیکه شخصیت ادبی صدا می کنید،به خاطر لباسی که پوشیده ام،مواخذه نکنید.
آخر من به کدامیک از شما پناه بیاورم؟خیلی هاتان هم میدانم…می دانم که دست خودتان هم نیست..فکر می کنید که حتما این بهتر است.اما اشتباه بزرگ همین جاست که یکبار هم که شده از قلب رعوفتان نپرسیده اید که من خودم چه چیزی را برای زندگیم بهتر میدانم و آنگاه مرا راهنما باشید.من حس می کنم تمام تلاش همان پناهگاه آرامش بخش،تقدیم روزمرگی و عادت کردن به همه چیز به من بوده است.آقای معلم زبان فارسی من اولین بار از خود شما شنیدم که گفتید:”عادت بزرگترین مانع پیشرفت بشر است.”اگر یادتان نمی آید می خواهید آدرس صفحه ای که این جمله را یادداشت کرده ام بهتان بدهم.
آه…چقدر دردناک است ،هنگامیکه حس می کنی هر آنچه در ذهن داری،بسیاری از آن چیزهایی که وجودت حس کی کند،در میان ترس همه از جدید بودن و ایجاد تغییر پایمال شود.چقدر سخت است هنگامیکه به سال هایی فکر می کنم که همین مدرسه می توانست با نگاه امید بخشش،شخصیت من را ،افکار من را،توانی هایم را به سمت بیشتر و بیشتر خواستن سوق دهد.اما آنها از من چه خواستند جز حرکت به سمت هرآنچه از نگاه آن ها خوش تر و دلپذیرتر است.
من از شما بیش از این ها توقع داشتم.از همه تان.می دانید…شما خوب بودید اما گاهی اوقات فقط حس خوب بودن کافی نیست.من بیشتر می خواستم.شاید هم من پرتوقع هستم.آری…اصلا شاید ایراد از من است.شاید هم بهتر باشد که ایراد از من باشد.من ناسازگارم…
آقا/خانوم معلم ببخشید…من را ببخشید اگر جوشش خشمناک کلماتی که هیچ گاه رو در رو بیان نشد،خاطرتان را مکدر کرد.آقای شاعر ،از حضورتان عذر می خواهم،اما چه کنم که این شعر مدت هاست که دیگر به دلم نمی نشیند.
و شما آقا/خانوم خواننده.شما هم باید مرا عفو کنید اگرکه تلخی کلماتم در دلتان فریاد شد و ترتیب نت های موسیقیتان را بر هم زد.شاید هم اصلا احساس همدردی نکنید.گفتم که شاید تقصیر از من است.
اما…حس دیگری نیز در وجودم هست.واقعیاتی که دوست ندارم انکارشان کنم.میدانید قرار گذاشته ام که حداقل سعی کنم با خودم صادق باشم.هر چند مفهوم اشعار تکراری هر سال،برای من بسیار گنگ می نماید.با وجود تمام رنگ هایی که می دانم در و دیوار مدرسه من کم داشته وبا تمام ای کاشک هایی که همیشه هستند من چیزاهای بسیار زیادی هم یاد گرفته ام.چیزهایی که اگر بخواهم می توانند برایم سرآغاز اندیشه های تازه باشند.میدانم که هیچ چیز دقیقا کامل نیست.اصلا ذات انسان ناراضیست.
آری…با همه این ها،نمی توانم خاطرات خوب را هم نادیده بگیرم.حال اصلا هرچقدر هم که می خواهند،سطحی باشند.همان هایی که گهگاه قطراتی را از گوشه ی چشم بر گونه هایم سر می دهند.همان هایی که خیلی هاشان هنوز هم اندکی دل گرمم می کنند.چه کنم…دست خودم نیست.هنگامیکه خوبمی اندیشم؛حس می کنم با تمام این ها باز هم لحظاتی هستند و خواهند بود که دلم را برای خیلی از همان روزها بلرزانند.

“دلنوشته های یک پناهنده”

سلام.لطفا به اسم “فرشاد وکیلی” چاپ بشه.