:: هادی توزندجانی

آن که بی تن از تو
در ورا
        می سوزی‌اش

    ۱   دایره بر دایره می چیند و خطوطی موازی / عمود بر پشت تهران   خود / بر تکانه ای / تلنگری ساعت...

  دو گور دهن باز / دو منتظر در قبرستانی پیر با یک پرانتز خالی / بالای گلو ! و اطراف ؛ –...

ایستاده ام تاریک مثل شمعی / گرفتار شب ! و در پاهای آشنایم راه می رود / مرگ در رگ های جمهور ! . ....