چند شعر از نفس موسوی

 

۱

خستگی های مداوم

مردمک های ترسیده

خبرهای پاره وقت

در واپسین نای قلم هایی گیج

در نی نی چشمانمان می رقصند

 

این آرایه های ملوس

لوس اند

شور اند

بر چاک پنجره می خندند

کنار همهمه های روزانه

پا به پای خیابان می لغزند

 

کجاست دامن خیال باورمان

بهار میان بهت آیینه ها

به دلخوشی هر روزه مان می خندد

 

خوابی گران میان سطرهای پریشان باطله های خواب آلود

بر کاهی مسن چاپخانه ها

بریل می چاپد

چشم واژه های صبور را

و تسلیت تنها

نشانی دست هایی ست

که باد از طلوع آفتاب دزدید…

 

۲

زنی نگرانم

که از دست های غیرتم

سیب های سرخ می افتد

و از خیال چشم هایم

مرواریدهای سیاه تبعیض

 

با من فقط می توانی

در صف طولانی طلب هایم

از دنیا قدم بزنی

و من شعر بگویم

از دشت های سوخته ای

که  پر از مریم و یاسمن و نرگس اند

 

صدای خسته ی مرگ می آید

و قلب عشق می ایستد

 

چرت نزن

چرتکه ی بیکار،

تاریخ

 شمارش معکوس

 حافظه ها را حفظ می کند

و من هنوز

تلخی چایم را هم میزنم

پشت میزی که فنجان های قهوه اش

شیرین می خندند

به یاد سلول های زنده ام

وقتی زخم هایم را ترانه می کنند

 

۳

می خواهم راه بیفتم

جاده ها

مملو از دنیاهایی ست

که مرا نمی شناسند

اما چشم هایم را

هر روز در باغچه ی انتظارشان می کارند

باید راه بیفتم

چمدان ِ سفر ،

رنج ِ خاطره ها ،

شعرهای منند

که در انباشته گی احساس های زنانه

رایحه ای دو گانه بر جای می گذارند

با من نفس می کشند

بغض هایی که

بر قلبم تلنبارند

راه می افتم و

دست هایم را به دستانت گره می زنم

شاید آسمان

تکه ای آفتاب بر دامنم بدوزد

 

۴

گریزان

نسیم زود گذری

که زخم هزار خاطره را

بر تن ِ نازک خیالی مست می نشاند

 

خاموشی یعنی

آغوشی پر از سکوت مفرط،

که طلوع عشق را

تسلیم ِ سازشی نابجا می کند

 

بر تارهای خسته ی خیال

آهنگ ِ باران را می نوازم

تا خواب ِ مردگان ِ احساس

از کابوس ِ “ آه “

بر هم خورد

 

ببین!

هنوز بیراهه های عبور

سر در گریبان،

 صبر می فروشند

و پنجره ، بی پرده

 زمان را

وحشـــــــیانه

به شبی برهنه پرت می کند

#نفس_موسوی