شعری از محمدرضا سلطانی
درختان
این شهر
نفس را که هیچ
سیگار را بلعیدن
و خدای پیری
که هر صبح
در رویاها دعا می‌کند
و بیرون می‌کشد
خورشید را
از جیب‌اش
تا ققنوس مغموم مهاجر
به یاد بیاورد پرواز را
و در آغوش آسمان
عشق را
ستاره‌باران کند
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
