شعری از سروش مظفر مقدم

 

 

در تنگ جای جهان

در بیکران زمان

در گوشه ای از زمین آلمان

در سر پناه سبز درختان و زمین سرد

بنشسته ام

با تیره ابرهای اندوهان

از سرزمین خویش، لت خورده و مجروح و پریشان

بر منجنیق حوادث سوار

برداشتمی جان

برکف خویش گرفته آبرو و امان

چون بید می لرزم، بر سر آن ایمان

اما،

باقی است نیمه جان،

در گرد باد حوادث،

تنوره ی دیوان

هر گوشه‌ی روشن و پاکی از سرزمینم را 

کرده‌ست آلوده، به قدوم نحسِ دسته کوران 

اکنون، بی سرزمین ترینم من

در زیر سقف کهنه‌ی آسمان..

ای مردمان.. خدایان…

آیا شود که بازی تقدیر و سرنبشت،

خطی دگر رقم زند بر دوران؟

آیا شود که موج‌های حادثه، بار دگر در آید به خروش و به عصیان؟

گاهی بدین اندیشه می‌کنم

در معبد دل خویش، سودای بازگشت می جویم:

«من ماهی ام، نهنگ ام.. عمانم آرزوست!»

باد بهار ز بوستان و باغ می شود وزان

اما دلم؟ خزان…

سالم ز چهل رفته کنون

پرّان، چو مرغان آسمان..

روزی، گفتا به من، پیری خمیده و لرزان

به شهر کهنِ دامغان:

پیرانه سر به عشق وطن می‌شود جوان

ای سرزمین من

ای زخم دیده به حرمان

ایران مهربان..

مرا بخوان..

دگر بار،

 

مرا به خود بخوان!

 

 

خرداد ماه ۱۴۰۲

———-

# سروش مظفر مقدم