چند شعر از سریا داودی حموله

 

۱

زن از بستر کدام رود برخاست

که ماه

میان درختان زیتون مرد؟

 

عشق

بوی ماهیان مرده می دهد

نه تو همان تو هستی

نه ماه

همان چراغی که گم شده است

 

۲

زن پیاده رویی خسته ست

نمی داند

روزی عشق تمام می شود

و ماه سایه های زمین را می بلعد

آسمان را به فعل های اندوه صرف می کند

 

دلواپس پنج شنبه های سه در چهار

و تقویمی با روزهای بیشتر

چه می داند

از باد که  بگذرد

مات می شود

 

۳

دیگر نمی توانم

در پیراهن تو سکوت کنم

نامم را به زنی خواهم سپرد

تا تب به جان علف ها بسوزاند

به اندازه ی شعری کوتاه

 دوستم بدار

عشق هنوز مجوز نشر نگرفته است

 

۴

پیراهن تو را که می پوشم

عشق تاب بر می دارد

و ماه  به وقت آمدنم عطسه می کند

برای دوباره دیدن تو

باید آفتاب گردانی بکارم

آسمانی که نام تو را دارد

آیینه را به سمت من چرخانده است

 

۵

بعد از این

نه به ماه نگاه کن

نه مرا صدا بزن

با تقویمی پر از کرشمه برگرد

تا ادامه ی رویاها را تکه دوزی کنم

و بگردم

دنبال آیینه ای که جوانی ام را شکست

 

۶

به هر دری بزنی

زنی

 فرنگیس ام می کند

این بار با سیب سرخی برگرد 

و سررسیدی

که تحمل عشق ما را داشته باشد

 

۷

ماه را به تو داده ام

که خواب عشق ببینی

نه بنفشه ها را

کنار پیاده روها بکاری

 

۸

با زخمی دیگر بیا

ای ماه

تا هیچ حرفی نتواند

از میان ما بگذرد

 

عشق را به پای یک نفر می نویسند

دیوانگی را

به پای همه امضاء می کنند