زانوی ما و تلاش دشمنان
یکی بود یکی نبود، غیر از خدا همین نظام ما بود. ما داشتیم برای خودمان غنی سازی هستهای میکردیم. سازمان ملل که چشم دیدن غنی سازی هستهای را ندارد شروع کرد به صدور کاغذ پاره و اسمشان را گذاشت قطعنامه. از آنطرف کشورهای استعمارگر به سرپرستی آمریکا شروع کردند به تحریم کردن ما، غافل از این که تحریمها برای ما نعمت بودند. در عوض ما پول را که چرک کف دست است، میلیارد میلیاردی به دو کشور روسیه و چین که نه آمریکایی بودند و نه اروپایی و نه استعمارگر، میدادیم و رآکتور اتمی و سانتریفوژ و اینطور چیزهای اسلامی میخریدیم، تا اورانیوم بدبخت و بیچاره را غنی بکنیم.
آخرش کاغذپارهها و نعمات تحریم، موی دماغ ما شدند. لذا ما نرمش قهرمانانه را انجام دادیم و رفتیم پیش آنها و گفتیم که زود به توافق برسیم که ما برویم به کار و زندگی خودمان برسیم اما آنها نه تنها سوء استفاده کرده و زود نجنبیدند، بلکه هی آن را کش دادند و هی تلاش کردند که دیر بکنند. فکر کردند هر چه دیر بکنند سردار فیروزآبادی و آیتالله جنتی و حضرت رهبر و تیمسار نقدی کرکری نمیخوانند. اتفاقاً خداوند به آنها توفیق داد و اینها بیشتر کرکری خواندند. حضرت رهبر هم از اول میدانستند که مذاکرات به جایی نمیرسد اما با آن مخالفتی هم نداشتندو به همین خاطر حالا که مذاکرات هستهای به نتیجه نرسید و مدتش باز هم تمدید شد، ایشان فرمودند: «آمریکا و کشورهای استعمارگر اروپایی دور هم جمع شدند و همه تلاش‌شان را کردند که جمهوری اسلامی را به زانو دربیاورند اما نتوانستند و نخواهند توانست.»
حتم دارم مفسرین و آگاهان سیاسی این فرمایشات ایشان را برای شما تفسیر خواهند کرد من به اندازۀ توان خودم نظر عمهجان و آقا دایی را در اینمورد جویا شدم. عمهجان فرمودند که آمریکا کماکان هیچ غلطی نمیکند. آقا دایی ما گفتند که این بار موافق حضرت رهبر هستند. چون خارجیها میدانند که پاهای ما را بالاتر از زانو بریدهاند برای همین هی اصرار دارند ما را به زانو در بیاورند اما نمیتوانند و نخواهند توانست.
ایجاد امنیت در جیبوتی
جمهوری اسلامی ایران دو ناوشکن خود را به جیبوتی اعزام داشت. گزارشهای نشریات معتبر داخلی حاکی از آن است که ناوشکنهای ما در منطقه جیبوتی امنیت را برقرار کردند. البته این منطقه نا امن نبود، اما کار از محکم کاری عیب نمیکند و جمهوری اسلامی محض احتیاط ناوشکنهای جماران و بوشهر را برای ایجاد امنیت به آبهای بینالمللی این منطقه اعزام داشت و برای آنکه برای خودش دوتا پپسی هم باز کرده باشد، جناب لاریجانی رئیس مجلس با چند نماینده به این منطقه شتافته، از این دو ناوشکن بازدید و از پرسنل آنها برای ایجاد امنیت در این منطقه امنِ شاخ آفریقا تشکر و قدردانی کردند.
همانطور که آگاه هستید، از دیر بازِ تاریخ، شاخ، همیشه وسیلهای بوده غیر قابل اعتماد. دایی ما که چشم دیدن جمهوری اسلامی علیالخصوص حضرت رهبر و برادران لاریجانی را ندارد، فکر میکند که چون جمهوری جیبوتی سرتا پا دویست و سی و یک هزار کیلومتر مربع مساحت و هشتصدهزار نفر جمعیت دارد و هیچ معدنی هم ندارد، استعداد نا امن شدن را دارا نمیباشد و برای همین هیچکدام از کشورهای بزرگ آنجا ناوشکن نفرستادهاند. در صورتیکه این دایی ما نمیداند که نود و چهاردرصد مردم این سرزمین کوچک سنی هستند و جمهوری اسلامی باید برای برقراری امنیت در این منطقهای که استعداد نا امنی ندارد، حضور پیدا کند. عمۀ ما که از لحاظ ایدئولوژیکی با دایی ما لج است میگوید نباید کشورهای جهان را بر اساس وسعت و جمعیت نگاه کرد. برای ما مسلمانان این کشور کوچک باید اندازۀ کشور بزرگ حزبالله لبنان اهمیت داشته باشد. درست است که امروزه آنجا آرام است، اما اگر خدای ناکرده نا امن شد آنوقت چگونه میشود به آنجا ناوشکن فرستاد؟ دایی ما به ما میگوید وقتی طالبان و القاعده و داعش منطقهای را رها کردهاند، آخر چه کسی ممکن است برود آنجا را شلوغ بکند؟ عوض این همه خرج بیهوده چرا در مملکت خودمان امنیت را برقرار نمیکنیم؟ میگویم: ای دایی! اختلافات تو و عمه سر جایش، اما وقتی در کشور خود آدم استان بزرگی مثل سیستان و بلوچستان از خودش استعداد گله به عمل بیاورد.
نظام ما از همان بدو شکل گیری و سکونت حضرت امام در جماران با آنکه ناوشکن جماران نداشت دست به کار شد و امروزه امنیت را در کل منطقه از جمله در افغانستان، عراق، سوریه، لبنان، غزه و یمن برقرار کرده است. حالا که ناوشکن جماران و بوشهر دارد حیف نیست آنها را به جیبوتی اعزام نکند؟
