توسعه و توانمندی داخلی

دوران تحریم لطمات سنگی‌تر از جنگ تحمیلی بر اقتصاد و اجتماع وارد کرده است. اگر در جنگ بسیاری از ظرفیت‌های کشور تابود شدند در دوران تحریم با اعمال سیاست‌های نادرست سیاسی – اقتصادی کشور هم ظرفیت های ایجاد شده از بین رفتند و هم فرصت‌های سیاسی – اقتصادی را از دست دادیم بطوریکه لشکر بیکاران جامعه برقم  ۷ میلیون رسیده و بجای صادرات نفت و گاز و خدمات فنی و مهندسی ، صادرات مغز و نخبه و مهندس و دکتر و متخصص بوجود آورده ایم و در صادرات نیروی کار نخبه بارقمی حدود ۳۰ میلیارد دلار رتبه اول جهان را کسب کرده ایم.در مقابل ظاهرا استیصال دولت در پاکسازی خرابیهای ناشی ازنابخردی و توهم ،کاررا بجائی رسانده  که ظاهرا قرار شده هزینه بی کفایتی دولت گذشته را با افزایش قیمت تعرفه اب ، برق و گاز و خدمات عمومی و هزینه  سوخت مطالبات بزرگ بدهکاران و آقازاده و … را با کاهش سود سپردهای مردم تامین کنند . یعنی بجای ریشه یابی اینهمه فساد و خشکانیدن منابع کشور و محاکمه مجریان و عوامل سقوط کشور ، مردم جور آنها را بکشند اما واقعیت اقتصاد به روایت مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی که می‌تواند به عنوان سند رهایی از تحریم و بازگشایی قفل‌های ناامیدی با کلید امید تولید و صنعت تلقی گردد دارای حداقل نکات زیر است:

چشم‌انداز بخش‌های اقتصادی کشور

دست‌یابی به اهداف فوق که امری کاملاً ممکن است مشروط بر احیای سیستم فرسوده اقتصادی، بر قرار شایسته سالاری، از بین بردن نظام رانت دولتی و عمومی برکناری (بازنشستگی) مدیران ناکارآمد فعلی، به‌کارگماری مدیران متخصص بدون توجه به رابطه و سفارشات، حمایت از تولید و خدمات داخلی، حمایت از اشتغال از طریق معافیت‌های مالیاتی و بیمه‌ای، الزام تعرفه‌های بالای گمرکی بر واردات کالاهایی که در داخل تولید با کیفیت عرضه می‌شوند. سر به زیر نهادن سیاسی به مدت حداقل پنجسال  سال و غرق شدن در برنامه‌های توسعه بدون اعلام شعارهای نابجا و نادرست تا درخت توسعه تناور گردد و فراموش نکنیم امروزه قدرت سیاسی از تفنگ بیرون نمی‌آید بلکه قدرت سیاسی از اقتصاد نشأت می‌گیردو تجربه نمونه آلمان، دانمارک، نروژ کاملاً ملموس و قابل استفاده هستند.

حتی امروزه چین از نظر سطح فنی نظامی قابل مقایسه با امریکا و ناتو نمی‌باشد امّا اقتصاد چین، اقتصاد جهانی را به گوشه رینگ کشانیده است. لذا کار و تولید و تولید و عدالت اجتماعی – اقتصادی شعار اصلی پیشرفت و توسعه به شمار می‌روند. بدون شک غرق شدن در برنامه توسعه سیاسی – اقتصادی میتواند کشوررا از موج بیکاری هفت میلیون نفری و ارائه طرحهای نابخردانه حذف امتیازات رفاهی – اجتماعی ( که دیگر چیزی بای نمانده است ) ، نظیر خصوصی کردن تن و جان مردم و پولی کردن آموزش عمومی و واگذاری بیمارستانها به باندهای پزشکی و …. خلاص نماید که در غیذر اینضورت تجربه یونان  پیش چشم ما قرار دارد.

• درباره نویسنده:
• ‌‌تازه‌ترین‌ها:

غلامحسین دوانی

غلامحسین دوانی؛ پژوهش‌گر اقتصادی و عضو انجمن اقتصاددانان حرفه‌ای بریتیش کلمبیا و از اعضای حسابداران خبره آمریکای شمالی

• بازگشت مجدد ترامپ، راز پیروزی ترامپیسم با عدد و رقم!
• متروپولیست‌ها
• خصولتی سازی استقلال و پرسپولیس