دو شعر از بهار زبردست

۱

تاریخ

حکایت نا گفته ی زمین ، زمان

تاریخ

حلقه ی هفت خط روزگار

آدم

از کدامین راه به حقیقت رسید

که بستر تاریخ

تا ابد خاموش ماند

۲

 چقدر تنهاست

درخت بی دست و زبان

از گیسوانش

فقر سرا زیر

گلویش بغز طوفانی

ریشه ها ، دست هایشان را

 از هم رها می کنند

دیگر دستی نیست

تا راه ها را مشخص کند