شعری از عباس فتحی‌زاده
خرمن‌های مان را
نه به باد
به طوفان سپرده‌ایم
شمع‌های مان را
نه در جار
در باد نشانده‌ایم
لـوایی که پیچیده شد به دور خویش
نمادش نمایان نیست
آبی نرفته زیر پوست‌مان
که چنین
اندام ریشه‌ی درختان تشنه
هم‌چون
استخوان دنده‌ی کودکان گرسنه
چنگ می‌زند
بر چهره‌ی زمان
این آماس رنج است
نه نوید زایشی فربه
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
