شعری از مریم گمار
ای صدای سبز!
چطور دست بردارم از تو؟
که آفتاب ،گنجشک می چیند از شانه هات
و زمین می رقصد در انعکاس چشمانت
بگو چگونه شکوفا نشوم ؟
مجاور فوکو و تودورف
که رخنه کرده ای در زاویه دیدشان
و به اعجاز می کشانی انگشت های جهان را
دست پروده ی کدام درخت تناوری؟
که جوانه را خوب می فهمی
درست در همین سطر
در همین نقطه
ریشه های این شعر
تاویل می کند
ارتعاش پرواز را
نگو درنگ کن!
که تو ندیده ای
غلت زدن بهار را بر موج نگاهت
باید بنشینم به مکالمه با باختین
تا تو فرم شعر را دگرگون کنی
وآب از آستین آسمان نیفتد
ای صدای سبز!
هر چند در گذرم
اما از روشنایی کلمه عبور نمی کنم.
#مریم_گمار
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
مریم گمار: شاعر، نویسنده و منتقد ادبی
