دو شعر از جمشید عزیزی

جمشید عزیزی شاعر و زندانی سیاسی زندان لاکان – رشت

-خط قرمز

در غاری اسیرم
با انگشتانی خون‌بار
هر چیز که بر دیوار می‌کشم
پاک می‌کنند
نئاندرتال‌ها
از شعر می‌ترسند

■

با چماقی در دست
بالای سرت می‌ایستند
می‌نویسی
و آنقدر می‌زنند
که دفترت کبود می‌شود!

زندان لاکان – ۱ مرداد ۱۴۰۳

-وینچستر

پشت این شعرها نخوابیده‌ام
کوه و جنگل مرا خوب می‌شناسند
به شبنم روی لاله‌ها سوگند
یک روز
گند همه چیز در خواهد آمد
ما آزادی را می‌بینیم
حتی اگر کورمان کرده باشند!