ﻳﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩ
ﺳﻮﺍﺭ ﮐﻪ ﺷﺪ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑُﺨﺎﺭی ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﻨﻢ. ﻇﺎﻫﺮﺵ ﻫﻴﭻ ﺑﻪ زن‌های ﻭﻟﮕﺮﺩ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﮐﺎﭘﺸﻦ ﻭ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﺟﻴﻦ ﺗﻨﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﻮﺭ ﺁبی ﺭﻭﺷﻦ. ﺳﻲ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ می‌رسید. ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ طلایی‌اش ﺭﺍ ﺑﺎ ﻻﻗﻴﺪی ﺭﻭی شانه‌اش ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮐﻪ خواب‌آلود ﺑﻪ ﻧﻈﺮ می‌رسید، ﻫﻴﭻ ﺁﺭﺍﻳﺸﻲ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ نمی‌خورد.
درحالی‌که ﺭﺍﻩ می‌افتادم، ﻣﻘﺼﺪﺵ ﺭﺍ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ. بی ﺁﻧﮑﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﺣﺴﺎبی ﺳﺮﺩﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺗﺐ دست‌هایش ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺑﻐﻞ می‌برد ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ می‌چسباند. ﺑﺨﺎﺭی ﺭﺍ ﺭﻭی ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺩﺭﺟﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: “ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺩﺗﻮﻧﻪ.”
ﮔﻔﺖ: “ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻳﺦ می‌زدم.”
ﻫﻮﺍی ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ شیشه‌های ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺨﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ، ﻳﮏِ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ می‌داد ﻭ خیابان‌ها ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﻳﺎ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻭ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺴﺖ ﻋﺎﺯﻡ خانه‌هایشان ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻳﺎ ﻣﻠﻮﺍﻧﺎﻥ کشتی‌های ﺗﺠﺎﺭﺗﻲ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ، ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻴﮕﺴﺎﺭی ﻭ خوش‌گذرانی، ﺑﻪ لنگرگاه‌هایشان برمی‌گشتند.
ﺯنی ﮐﻪ ﺳﻮﺍﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮﺩ. ﻭلی ﺍﺯ ﮐﺴﺎنی ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺳﻮﺍﺭ ﺗﺎﮐﺴﻲ می‌شوند ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﺩﺭﺱ ﻭ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﺗﻮی خیابان‌ها ﺭﺍﻩ می‌افتند، ﺧﻴﺮی ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﮐﻪ ﺭﺩ ﮐﺮﺩﻡ، ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: “ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ میﺗﻮﻧﻢ ﻣﻘﺼﺪﺗﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟” لحظه‌ای ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: “ﺍﻳﺮﺍنی ﻫﺴﺘﻲ؟”
ﺍﻳﻦ سؤال ﺑﻪ ﻗﺪﺭی ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺗﮑﺮﺍﺭی ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﺗﻔﺎﻕ می‌افتاد ﺍﺯ ﺩﺍﺩﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻃﻔﺮﻩ ﺑﺮﻭﻡ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ می‌رسید ﻭﻗﺘﻲ می‌گویم ﺍﻳﺮﺍنی ﻫﺴﺘﻢ، ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺑﻤﺐ ﻭ ﺗﺮﻭﺭ ﺗﺪﺍﻋﻲ می‌کنم. ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﭽﻪ ی ﺭﺿﺎﻳﻴﻪ ﻫﺴﺘﻢ.»
ﺳﻌﻲ ﮐﺮﺩ کلمه‌ی رضائیه ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻆ ﮐﻨﺪ. ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺩﻳﮕﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﮐﺸﻮﺭ ﮐﻮﭼﮑﻴﻪ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺒﺮﻳﺰ.»
ﮔﻔﺖ: «ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﻭﻡﹺ ﺍﻳﻨﺎ ﺭﻭ ﻧمی ﺷﻨﺎﺳﻢ.» ﺑﻌﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ: «ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﺸﻮﺭﺍی ﮐﻮﭼﮏِ ﺯﻳﺎﺩی ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧمی ﺷﻨﺎﺳﻢ.»
ﭼﻨﺪ چهارراه ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺭﺩ ﺷﺪﻳﻢ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺮﺍی ﺑﺎﺭ ﺳﻮّﻡ آدرسش ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﻢ. ﻭ ﺍﻭ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻔﻲ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: «ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﺮﻭ. ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺑﺎﺷﻪ، می ﮔﻢ ﮐﻪ ﺑﭙﻴچی.» ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «می ﺗﻮﻧﻢ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺑﮑﺸﻢ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺍﺷﮑﺎلی ﻧﺪﺍﺭﻩ. ﻟﻄﻔﺎﹰ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﻭ ﮐمی ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺪﻩ.» ﺳﻴﮕﺎﺭی ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﭘُﮏِ ﻋﻤﻴﻖ، ﺩﻭﺩ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.
ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﻞ ﻻﻳﻨﺰﮔﻴﺖ، ﮐﻪ ﺩﻭ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺻﻞ می‌کند، ﻧﺰﺩﻳﮏ می‌شدیم. ﻣﺴﻴﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﻞ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﮔﻔﺘﻢ: «می ﺩﻭﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ می ﺭﻳﻢ.»
ﺳﺮی ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻔﺖ.
منظره‌ی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﺍﺯ ﺑﺎﻻی ﭘﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎیی ﺑﻮﺩ ﻭ کشتی‌هایی ﮐﻪ ﺑﻪ فاصله‌های ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻟﻨﮕﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، چشم‌انداز ﺁﺏ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﺎیی ﺟﻠﻮﻩ می‌دادند. ﺯﻥ ﮐﻪ ﮐمی ﮔﺮﻣﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺯﻳﭗ کاپشنش ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﭘﮏ می‌زد ﻭ بی‌توجه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ می‌کرد.
ﺍﺯ ﭘﻞ ﮐﻪ ﺭﺩ ﺷﺪﻳﻢ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «ﻓﮑﺮ می کنی می ﺷﻪ ﺍﻻﻥ ﺍﺯ ﺟﺎیی ﺁﺑﺠﻮ ﺧﺮﻳﺪ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺍﻳﻦ ﻭﻗﺖ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ. ﻓﮑﺮ ﻧمی ﮐﻨﻢ.»
ﭘﺮﺳﻴﺪ: «ﭘﺲ ﭼﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ؟»
لحظه‌ای ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: «می ﺧﻮﺍیی ﺳﺮ ﺟﺎی ﺍﻭﻟﺖ ﺑَﺮﺕ ﮔﺮﺩﻭﻧﻢ؟»
ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ: «ﺍﻭﻩ ﻧﻪ، ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺮﻧمی ﮔﺮﺩﻡ.»
ﺑﻌﺪ، ﭘُﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﻋﻮﺍﻡ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺩﻡ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺮﻧمی ﮔﺮﺩﻡ.»
ﭼﻴﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ. ﻳﻌﻨﻲ نمی‌دانستم ﭼﻪ عکس‌‌العملی ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ.
ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﭼﻨﺪ ﺯﻥ ﺑﺎ دامن‌های ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ سینه‌های ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ بافاصله ﺍﺯ ﻫﻢ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ماشین‌هایی ﮐﻪ ﺭﺩ می‌شدند، ﺍﺷﺎﺭﻩ می‌کردند. ﺯﻥ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ آن‌ها ﮔﻔﺖ: «ﺧﺪﺍی ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺎ ﺳﺮﺩﺷﻮﻥ ﻧﻴﺴﺖ!»
ﻭ ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﭼﻴﺰﻫﺎیی ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «ﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺎ چی؟ ﻓﮑﺮ می کنی ﺍﻳﻨﺠﺎﻫﺎ ﺑﺸﻪ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﮔﻴﺮ ﺁﻭﺭﺩ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﻓﮑﺮ ﻧمی ﮐﻨﻢ.»
ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻼﻓﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ نمی‌داند ﮐﺠﺎ می‌خواهد ﺑﺮﻭﺩ. ﺩﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ، ﮔﻔﺖ: «می ﺩﻭنی ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺩﻋﻮﺍﻡ ﺷﺪ؟ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻳﮏ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ. ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ! ﻣﻴﺪﻭنی، ﻣﺮﺩﺍ ﻭﺍقعاً ﺍﺣﻤﻘﻦ.»
ﺑﺮﺍی ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ، ﮔﻔﺘﻢ: «ﺧﺐ ﺩﻳﮕﻪ، ﭼﮑﺎﺭﺵ ﻣﻴﺸﻪ ﮐﺮﺩ!»
می‌دانستم ﮐﻪ حوصله‌‌ی ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺳﮑﻮﺕ ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﻳﺪ ﮔﻔﺖ: «ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ، ﻣﻦ ﮐﻼﹰ ﻣﺮﺩِ ﺧﻮﺏ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺍﻡ.» ﺑﻌﺪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ: «ﺍﺻﻼﹰ می ﺩﻭنی چی ﺷﺪ؟»
ﺣﺲ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ.
ﺳﺮ چهارراهی ﻣﺎﺷﻴﻦ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺎ چراغ‌های ﺭﻭﺷﻦ ﭘﺎﺭﮎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﻋﺘﻢ ﺭﺍ ﮐﻢ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺴﻴﺮﻡ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ. ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «می ﺩﻭنی چی ﺷﺪ؟»
ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ: «چی ﺷﺪ؟»
ﮔﻔﺖ: «ﺑﺒﻴﻦ، ﻫﻔﺘﻪ ی ﭘﻴﺶ ﺗﺼﺎﺩفاً ﺑﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻡ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﭘﺴﺮ ﺧﻮبی ﺑﻮﺩ. ﺍﻭﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺍی ﺍﺩﺍﻣﻪ ی ﺩﺭﺱ ﻭ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺍﺵ می ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﻩ ﺗﻮﺭﻧﺘﻮ. ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻮﺭﻧﺘﻮ ﻗﺒﻮﻟﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻣﻨﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﺵ ﺑﺮﻡ. ﻭلی ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺑﺮﻑ ﻭ ﺳﺮﻣﺎ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﺮﺍﺵ ﺑﺮﻡ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺑﻄﻪ ی ﺧﺎﺻﹼﻲ ﺑﺎ ﮐﺴﻲ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﻓﻌﻠﻲ ﺍﻡ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ. ﺍﻳﻦ یکی ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺎﺳﺒﻲ ﺍﺵ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ. ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺁﺩﻡ ﺑﺪی ﻧﻴﺴﺖ. ﻓﻘﻂ ﻳﻪ ﮐﻢ ﺍﺣﻤﻘﻪ! ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺯﻧﺪگی ﻣﻮﻥ ﺑﺪ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﻔﺘﻪ ی ﭘﻴﺶ ﺗﺼﺎﺩﻓﺎﹰ ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺭﻭ ﺩﻳﺪﻡ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ، ﻳﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﻣﻴﺪﻭنی، ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺏ ﺑﻮﺩ. ﻫﻢ ﺑﺮﺍی ﻣﻦ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍی ﺍﻭﻥ. ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻫﺘﻞ ﺭﻓﺘﻴﻢ، ﺭﻗﺼﻴﺪﻳﻢ. ﺧﹸﺐ، ﺳﮑﺲ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻴﻢ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺷﻮﻫﺮﻣﻮ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ، ﻭلی… ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﺍﺯ ﻣﺎﺟﺮﺍ بی ﺧﺒﺮ ﺑﻤﻮﻧﻪ. ﻳﻌﻨﻲ ﻧمی ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﻡ ﻣﺨﻔﻲ ﮐﻨﻢ. ﮐﺎﺭی ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﻣﺸﺐ ﭼﻨﺪ ﮔﻴﻼﺱ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺳﺮﻡ ﮔﺮﻡ ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻟﻢ ﻳﮏ ﻃﻮﺭی ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻧمی ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﺯی ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. می ﺩﻭنی، ﺁﺩﻡ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭی ﻧﻴﺴﺘﻢ… ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﻳﺪ، ﺩﻭﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻡ ﻭ ﻳﮏ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻳﻢ. ﻫﻤﻮﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﺵ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮﺩ. ﻋﺼبی ﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ. ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﺵ ﺑﺬﺍﺭﻡ. ﻣﻴﺪﻭنی، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭی ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﻣﺮﺩِ ﺁﺭﻭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍی ﺑﻮﺩ. ﻭلی ﻳﻬﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﻮﺽ ﺷﺪ. ﻣﻴﺪﻭﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﻪ ﺧﻮﺩﺷﻢ ﺑﻮﺩ، ﻫﻤﻮﻥ ﮐﺎﺭی ﺭﻭ می ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﺩﻡ. ﻧمی ﺩﻭﻧﻢ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧمی ﮐﺮﺩ. ﻭلی ﮐﺎﻣﻼﹰ ﺗﺼﺎﺩﻓﻲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻨﻮ میﻓﻬﻤﻴﺪ.»
ﭘُﮑﻲ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺯﺩ ﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ: «میﻓﻬمی چی ﺩﺍﺭﻡ میﮔﻢ؟»
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺗﻘﺮﻳباً.»
ﻭلی ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻳﻌنی ﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻔﻬﻤﻢ، ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺑﺎﻭﺭﮐﺮﺩنی ﻧﺒﻮﺩ. ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﻳﺎﺩ همشهری‌مان ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻥِ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺳِﺮّی ﺑﺎ ﮐسی ﺩﺍﺭﺩ، ﺭﻭﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﺼﻒ ﮔﺎﻟﻦ ﻧﻔﺖ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﯼ ﺳﺮﺵ ﻭ ﮐﺒﺮﻳﺖ ﺭﺍ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ…
ﺯﻥ ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺷﻴﺸﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪ. ﺩﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺗﺎﺑﻠﻮی subway ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺍ نگه‌دارم. می‌خواست ﺳﺎﻧﺪﻭﻳﭻ ﺑﺨﺮﺩ. ﺗﺎﮐﺴﻲ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﭘﺎﺭﮎ ﮐﺮﺩﻡ. ﭘﺮﺳﻴﺪ: «ﭼﻘﺪﺭ میﺷﻪ؟» ﻭلی ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﻳﮏ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺩﻻﺭی ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭی ﺻﻨﺪلی ﺟﻠﻮ ﻭ ﮔﻔﺖ: «ﻣﺮﺳﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎﻡ ﮔﻮﺵ ﮐﺮﺩی.»
ﻭ بی ﺁﻧﮑﻪ بقیه‌ی ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ؛ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﻧﺪﻭﻳچی ﺷﺪ.
[برگرفته از کتاب مجموعه داستان: «ﮐﺎﺵ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﻧﺠﺎﺕ می‌داد»]
