نه بخاطر ویروس کرونا بلکه برای آسیایی بودنم می‌ترسم از خانه بیرون بروم!
آیا این یکی از عوارض جانبی ویروس کروناست؟
لیندزی لازارتی
با انتشار موج عظیم خبرها در باره COVID-19، بزرگترین نگرانی من سلامتی و ایمنی من و عزیزانم بوده است. علاوه بر آن، مانند بسیاری دیگر، من همچنین نگران این موضوع هستم که این ویروس در نهایت چه مدت دوام خواهد آورد و پس از اتمام آن نتیجه چه خواهد شد. من نگران تعدادی که جان خود را از دست داده‌اند، و نیز تاثیر اقتصادی این ویروس بر روی افرادی که موفق به زنده ماندن از همه این بحران‌ها شده‌اند، هستم.
بودن در شهر نیویورک، در مرکز شیوع “ویروس” در ایالات متحده، ترس‌های من با افزایش تعداد قربانیان ادامه می یابد. و این ترس‌ها، دقیقاً مانند تعداد دیگری در سراسر جهان، فراتر از نگرانی‌های اولیه من درباره سلامتی و اقتصاد است.
من به زودی شروع به فکر کردن در مورد دیگر اثرات ماندگار این ویروس بر روی افراد کردم. آن آسیب روحی وعاطفی است که به‌طور بالقوه ممکن است مردم را برای ادامه زندگی خود با اثر زخمی باقی بگذارد. با این همه، سرانجام نگرانی‌هایم را به یک گروه از افراد جامعه به ویژه – جامعه آسیایی – از جمله خودم، تغییر دادم.
در توئیتر، اخیراً با مقاله‌ای روبرو شدم که فرانک شیونگ در لس‌آنجلس تایمز منتشر کرده است. وی در مقاله خود درباره چندین برخورد متفاوت نژادپرستی و بیگانه‌هراسی که توسط مردم آسیایی تجربه می‌شود، در بحبوحه بحران سالم ماندن افراد از همه‌گیری فعلی می‌نویسد. پس از پایان خوانش مقاله، بلافاصله مملو از خشم و اندوه شدم. یکی از افرادی که با او مصاحبه شده‌بود ابراز کرد،
«من فقط نزد خدایم دعا می‌کنم که اجازه دهید زندگی کنیم. بگذارید آسایش داشته باشیم. من نمی‌فهمم که چه اتفاقی دارد می‌افتد».
این خواهش برای صلح و آسایش همان چیزی است که من مدتها – پیش از آن که COVID-19 راهی تمام کشورها شود – فریاد کشیدم.
این احساس آشنایی است که به نظر می رسد اکنون فقط با تأثیر ویروس کرونا در سراسر جهان شدت یافته‌است. این یک خواهشی‌است که یک‌بار دیگر آن را فریاد می زنم.
قبل از خواندن مقاله لس‌آنجلس تایمز، خواهرم به طور تصادفی مقاله مشابهی را که در نیویورک تایمز به‌قلم، سابرینا تاورنسیس و ریچارد ا. اُپل جونیور منتشر شده بود، برای من فرستاد.
وقتی او این مقاله را برای من ارسال کرد، به او گفتم که نمی خواهم آن را بخوانم زیرا می‌دانستم ناراحت کننده‌است. اندکی پس از خواندن مقاله لس‌آنجلس تایمز، به خواندن مقاله نیویورک تایمز رسیدم و آن را خواندم.
قلبم حتی بیشتر فشرده شد.
دیدن مطالب بیشتر مانند موارد مشابه، بیشتر باعث شعله‌ور شدنی می‌شود که قبلاً درون من را می‌سوزاند. مشابه مقاله شیونگ، و نویسندگان نیویورک تایمز، همچنین مصاحبه با افراد آسیایی که صحبت از تجارب مشابهی از نژاد پرستی و بیگانه‌هراسی می‌کردند و با آن روبرو شدند. یکی از این افراد ابراز می‌کند،
«به ویژه وقتی سخت می‌شود که در این کشور بزرگ شده‌باشی و انتظار داری این دنیا به همان اندازه متعلق به تو نیز باشد.»
من هرگز به بیش‌از یک گفته مرتبط نشدم.
من به عنوان یک نسل اول آسیایی-آمریکایی، در تمام زندگی‌ام برای هویت‌ام مبارزه کردم. من به دلیل آسیایی بودنم ایام سختی را داشتم تا به شرایطی برسم که آیا من به اندازه کافی آمریکایی هستم یا نه.
چندین برخورد با نژاد پرستی وجود داشته است که من آنها را تجربه کرده‌ام و زخم‌های روحی آن در من بجا‌مانده‌است – که سعی در فراموش کردن آنها داشتم. و دقیقاً در همین لحظات، بعد از خواندن این مقاله‌ها، تمام آن برخوردها مثل امواج در درون ذهن من دوباره زنده شدند.
درست وقتی که بالاخره شروع کردم به آغوش خودم بازگردم که کی هستم، COVID-19 از زیرپایم بیرون می‌آید و آن را از من می‌گیرد.
من از ۱۲ مارس در خانه کار می کنم. به رهنمودهایی که مقامات بهداشت و دولت اعمال کرده‌اند رعایت کرده‌ام. به استثنای خرید در فروشگاه‌های مواد غذایی محله خودم که به سرعت انجام می‌گیرد، به بیرون از خانه نرفته‌ام.
من تقریباً در طول دو هفته با کسی به جز نامزد و خواهرم آن هم به مدت کم برخورد رودررویی با حفظ فاصله‌بندی نداشته‌ام. گفته‌اند که راه‌روی کوتاه‌مدت در بیرون امکان‌پذیر شده است، با این حال، علیرغم اینکه شدیداً دوست دارم بیرون کمی راه بروم، ولی مقاومت کرده‌ام.
من در واقع به دلیل ترس از ابتلا به کرونا ویروس در مقابل این خواسته‌ام مقاومت نکردم، بلکه از ترس اینکه به‌دلیل آسیایی بودنم مورد آزار و اذیت جسمی یا کلامی قرار بگیرم – شبیه آنچه در مصاحبه‌های لس‌آنجلس تایمز و نیویورک تایمز اتفاق افتاد – مقاومت کردم تا در خانه بمانم.
در حال حاضر برای من به عنوان زن بودن، به اندازه کافی سخت است که بتوانم از آپارتمانم به بروکلین بروم. اکنون ، یک لایه از نژادپرستی هم به آن اضافه کنید و آن تبدیل به یک فعالیت بسیار ترسناک‌تر می‌شود.
من هرگز فکر نکرده‌ام برای انجام کاری که دوست دارم، اصلاً ترس داشته باشم. من هرگز فکر نمی‌کردم چیزی شبیه به این باعث شود تا کارهایی که می‌خواهم انجام دهم، مرا متوقف کند، اما اکنون به نظر می‌رسد که چنین چیزی وجود دارد.
من برای بیرون رفتن بخاطر کروناویروس نمی‌ترسم، اما چون یک آسیایی هستم، می ترسم. و این ترسی است که مرا نگران می‌کند، بسیاری از افراد دیگر نیز ممکن است همین را احساس کنند. ترسم از این است که پس از آمدن و از بین رفتن COVID-19 نگران تأثیر ماندگار آن باشیم.
بله، ممکن است ما بتوانیم بر ویروس غلبه کنیم، اما آیا نژادپرستی و بیگانه‌هراسی نسبت به مردم آسیا نیز بر طرف می‌شود؟ آیا این یکی از عوارض جانبی ویروس کرونا خواهد بود؟ من فقط امیدوارم و دعا می‌کنم که اینگونه نباشد، اما کاملاً صادقانه بگویم، مطمئن نیستم.
منبع: Medium
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
