کافه روژیا
اتومبیل رییس پلیس شهر استانبول و دو خودروی پلیس همراه دیگری که در مقابل کافه روژیا توقف می کنند به یک باره مورد هجوم تمام لنزهای دوربین های عکاسان خبری و فیلمبرداران حاضر در صحنه قرار می گیرند.راننده به سرعت از پشت فرمان خارج شده و از اتومبیل پیاده می شود و در عقب را برای فرمانده ارشد پلیس باز می کند تا او هم بتواند پیاده شود. رییس پلیس با نگاهی فضای پیرامونش را رصد می کند , چند لحظه ایی بیش طول نمی کشد که خود را در محاصره خبرنگاران مطبوعات و شبکه های تلویزیونی محلی که با اطلاع از وقوع حادثه خود را به محل کافه روژیا در محله بالات رسانده بودند و به صورت زنده خبر را گزارش می کردند , می بیند.او در جواب سوالات پی در پی خبرنگاران کنجکاو می گوید : ” به زودی نتیجه تحقیقات پلیس اعلام می شود ” و به سرعت با افسران همراهش به سوی محل وقوع حادثه قدم بر می دارد.
در مسیر اداره پلیس شهر استانبول , تمام خاطرات سال های حضور آیشن در دانشکده ادبیات مثل صحنه های متوالی یک فیلم از مقابل چشمانش رژه می روند , بر خلاف روزهای دیگر او هیچ علاقه ایی به باز شدن گره کور ترافیک خیابان ها ندارد و دلش می خواهد این مسیر هر چه می تواند کش بیاید و طولانی تر شود.
آیشن در اولین مراجعه به اداره آموزش دانشکده برای انجام امور ثبت نام خود مستاصل در گوشه ایی از اتاق بر روی یک صندلی کز کرده بود.با ورود مهراد به داخل اتاق کارمند مسئول ثبت نام رو به همکارش گفته بود : ” فرشته نجاتمون اومد ” , و با اشاره به آیشن از مهراد خواسته بود که در نقش یک مترجم در پروسه ثبت نام به آن ها کمک کند.مهراد بعدها به آیشن گفته بود که از فردای آن روز چقدر تلاش کرده بود علاوه بر زبان آذری که از خانواده پدری به او به ارث رسیده بود , زبان ترکی استانبولی هم تمرین کند که بتواند ارتباط کلامی بهتری با آیشن داشته باشد.روزهای نخست آشنایی مهراد چند باری برای روبرو نشدن با آیشن سعی کرده بود که در مسیر او قرار نگیرد اما آیشن به محض اینکه مهراد را در میان دانشجویان دیگر پیدا می کرد با فریاد اسمش را صدا می زد و مهراد هم در مقابل عمل انجام شده قرار می گرفت و خودش را به آیشن می رساند , بعدها چقدر با هم خندیده بودند به این عمل آیشن.
آیشن برای تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی از ترکیه به ایران رفته بود و مهراد هم دانشجوی رشته زبان و ادبیات انگلیسی دانشکده ادبیات بود . حضور مهراد در دانشکده همیشه قوت قلبی برای آیشن بود , گاهی اوقات که مهراد از پشت در بسته کلاس و از پنجره کوچک آن نگاهی به درون کلاس می انداخت و منتظر می ماند تا آیشن متوجه حضورش شود , چقدر همین نگاه به آیشن آرامش می داد.
خبر که به گوش دانشجویان دانشگاه کادیرحاص رسیده بود خود را به محل کافه رسانده بودند و در گروه های چند نفره به صورت دستجمعی مشغول خواندن ترانه هایی بودند که در همین کافه واژه واژه هایشان متولد شده بودند و بارها آن ها را در کنار هم زمزمه کرده بودند.شاید نشستن کردها , ترک ها, یونانی ها , ارامنه , آذری ها , ایرانی ها و عراقی ها در کنار هم و دور یک میز امری غیر قابل تصور بود , اما مهراد این آرزوی دیرینش را با کمک آیشن در کافه روژیا جامه عمل پوشانده بود و حالا همه این آدم ها آمده بودند در سوگ کسی که در کافه اش آن ها را در کنار هم نشانده بود ترانه های صلح بخوانند.
در اداره مرکزی پلیس شهر استانبول افسر تحقیق پرونده به آیشن از دستگیری متهمین حادثه می گوید و این که قتل با انگیزه های سیاسی انجام شده است.آیشن مصرانه از افسر مربوطه می خواهد که خواسته اش را به مقامات ارشد پلیس منتقل کند و آن این که به احترام باورها و تلاش های صلح آمیز مهراد هویت و ملیت عاملین ترور به طور مشخص فاش نشود.
آیشن بعد از خروج از قرارگاه پلیس به سوی کافه در محله بالات حرکت می کند و می خواهد دوباره چراغ کافه روژیا را روشن کند.
_ مهرماه ۱۳۹۸
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
مهدی توکلی تبریزی؛ متولد شهریور ۱۳۵۳ در شهر مشهد، دانش آموخته زبان و ادبیات انگلیسی در مقطع کارشناسی از دانشگاه فردوسی مشهد
آثار چاپ شده:
داستان های کوتاه ” نقطه , سرخط ” در دوهفته نامه امرداد
” یادم , تو را . . . ” در روزنامه شهروند امروز
” شمیم صلح ” در روزنامه همدلی
” آقای جنتلمن ” در روزنامه آفتاب یزد
” شب های خوش دزاشیب ” در روزنامه همبستگی
و…” یادبود ” در روزنامه روزان
