دوشعر سپید از مریم گمار
۱
پلک بستهِ پنجره
آه می‌کشد خانه
از زخم زبان و
نگاه پوسیده،
کنار می‌زنم پرده را.
سکانس بعدی؛
شکوفه‌ی امیّد!
اتّفاقی نیست
نهالِ روئیده
در ذهن فردا…
نگاه کن!
گذشته انگشتِ زخم
از جوانه‌ی باغ
مرا به خود بخوان
در واپسین بهار!
۲
ببین!
عبور کرده‌ام
از رد پای پاییز و
لکنت زمستان،
اما هنوز به گِل نَشستِه‌ام.
#مریم_گمار
آرشیو نوشته‌ها و شناسایی نویسنده:
مریم گمار: شاعر، نویسنده و منتقد ادبی
