ایستادن روی پل، خم شدن از حفاظ، نگاه کردن به ماشین ها و انتخاب
علی کریمی کلایه متولد ۱۳۵۹ رودبار الموت و ساکن کرج
کتاب‌ها:
پر از ستاره ام اما…نشر شهریار…مجموعه شعر..چاپ ۷۷…مشترک با سید مهدی موسوی و محمد رضا حاج رستمبگلو خانه ای که وسط اتوبان است…نشر الکترونیکی…سال ۸۷…مجموعه شعر
تطبیق با شتاب مجازی…نشر نصیرا…سال ۹۲..مجموعه شعر
کنسرت خیس…نشر افراز…سال ۹۳…مجموعه داستان
گوسفند زنده موجود است…نشر نیماژ…سال ۹۳..مجموعه شعر
روی زغال داغ می رقصم…نشر مانیها سوئد…سال ۹۳…مجموعه شعر
اعتصاب غذا چه خوشمزه بود…نشر شانی..سال ۹۴…مجموعه شعر
تا صبح شود تک تکمان گاو شدیم…نشر شانی…سال ۹۶…مجموعه رباعی
یک شناسنامه دو قبر…نشر کیان افراز…سال ۹۷…مجموعه داستان
بعد از جهنم رفته بودم به جهنم…نشر آنیما…سال ۹۷…مجموعه شعر
در دست چاپ:
دو مرد یک زن و یک قایق…داستان های کوتاه کوتاه..نشر انیما…
نه مرتبه بلندی…گزیده اشعار…نشر شانی
□
وقتی فقط یک فعل داری که می توانی با آن جمله را تمام کنی حق انتخاب در به کار بردن ترکیبات متفاوت مضحک به نظر می رسد، آقای دال خودکشی کرد با آقای دال خودش را زیر بنز مشکی انداخت و خودکشی کرد چه فرق می کند، خودکشی کردن فقط خودکشی کردن است و در تمام زبان ها همین معنی را می دهد، در تمام روزنامه ها، تنها کاری که می توانی بکنی این است که بیشتر واکنش خواننده را برانگیزی، این که با کت و شلوار و کروات خودکشی کنی یا لخت خودت را زیر ماشین بیندازی تأثیر متفاوتی در او ایجاد می کند، حداقل باعث می شود بیشتر روی ستون مکث کند و این تو را به جاودانگی نزدیک تر می کند، چیزی که تمام عمر آرزویش را داشته ای، حتّی می توانی در نحوه ی خودکشی ات هم دخل و تصرّف کنی و با این کار انگیزه های متفاوتی به عملت بدهی، مثلاً خودت را از بالای ساختمان دادگستری پرت کنی یا جلوی خانه ی زنی زیبا توی دهانت شلّیک کنی، می توانی مدّت باز بودن پرونده ات را خودت تعیین کنی، این که کارت شناسایی همراه داشته باشی یا نه، این که سم بخوری یا خودسوزی کنی فقط و فقط به خودت بستگی دارد، شرورانه تر که فکر کنی می توانی کسی دیگر را هم همراه خودت ببری یا حداقل برای مدّتی به دردسر بیندازیش، فقط کمی زیرکی می تواند صحنه ی خودکشی را با قتل جا به جا کند، با تمام این اوصاف فعل قضیّه یکی است خودکشی کردن.
□
از بوق سگ تا آخر شب اونم واسه چندرغاز، دست خالی که برگردی حتّی زنت تو رختخواب جات نمی ده چه برسه به بچّه ها که بدون طرفت و بابا بابا کنن، بدبختی یکی دو تا نیست، ماشینتو یکی دو تا کوچه پایین تر پارک کنی، کفشتو دستت بگیری و عین دزد از پلّه ها بری پایین نکنه صابخونه بو بکشه و بیاد دنبال کرایه ش اونوخ تا صبح این پهلو اون پهلو شی مبادا لکنتتو ببرن.
خدا بیامرز ابوی همین که دید دستمون تو جیبمون می ره و بیرون نمیاد بعد که بو برد جیبمونم سولاخه دست اوّلین دختر آفتاب مهتاب ندیده ای رو که دید گرفت و با وعده ی سر خرمن کشوند سر سفره ی عقد، ما هم که هنو نه ماه نشده اوّلین تولّه رو پس انداختیم و هنو واسه اوّلی سجل نگرفته بودیم که دیّمی ام سر و کلّه ش پیدا شد بعدشم که دیدیم با رگ بی خیالی نمی شه سفره پهن کرد با هزار قرض و قوله و رو انداختن به کس و ناکس این لکنته رو خریدیم که خرجش از دخلش خیلی بیشتره، چیزیم که عین پشگل ریخته تاکسی ی نو، جوونا به بهونه ی ضبط و پیرا به بهونه ی کولر سوار نشده پیاده می شن و من خر بایس واسه یه قرون دو شاهی سگ دو بزنم، زنم که این حرفا تو کتش نمی ره کافیه دستت خالی باشه سر تا پاتو گلاب بگیره بعدم به بهونه ی این که بوی گریس می دی پرتت کنه گوشه ی هال کپه ی مرگت رو بذاری.
□
صدای کشیده شدن خط ترمز، راننده سریع پیاده می شود و به طرف جنازه می دود بعد با پا جنازه را تکان می دهد، دور و برش را می پاید و می گریزد.
□
ای تف تو این شانس، این دیگه چه بلایی بود از آسمون نازل شد؟ نکنه کسی دیده باشه؟ دیده بود. پدال گاز را تا ته چسباند. سعی کرد از کوچه پس کوچه ها برود. کنار اوّلین جوی آبی که رسید دستمالش را برداشت خون را پاک کند. بوی خون توی دماغش پیچید. داشت بالا می آورد. ترس تا زانوهایش پایین می رفت و با کوچکترین صدایی دوباره برمی گشت. مدام دور و برش را می پایید. دستمالش را توی جو انداخت و استارت زد. بی صاحاب روشن نمی شه. دوباره استارت زد. ماشین تکان شدیدی خورد و راه افتاد. خواست برگردد امّا ترس مانع می شد. ماشین را جلوی خانه پارک کرد. با کفش از راهرو دوید پایین. چی شده؟ رفت توی اتاق بچّه ها و در را بست. کسی دیده باشه چی؟ دیده بود. مدام از پنجره بیرون را نگاه می کرد. من که مقصّر نبودم. ثابت کن. چی شده؟ هیچ چی. چیزی شده بود. تا صبح هزار جور فکر به ذهنش خطور کرد.
□
حالا چه جوری برم سرکار؟ باید می رفت. زندگی این حرف ها سرش نمی شد. نکنه زنده مونده باشه؟ پیچ رادیو را باز نکرد. از جلوی کلانتری رد نشد. جاده ی بیرون شهر را انتخاب کرد. تا کی باید فرار کنم؟ بالاخره گیر می افتاد. به اوّلین ایست بازرسی که رسید جفت پا رفت روی ترمز. دور زد. توی آینه نگاه کرد. نکنه پشت سرم باشن؟ بودند. ماشین هایی که داشتند به هر دلیل برمی گشتند. پیچ رادیو را باز کرد.”برزیل۴-آرژانتین۲″. پیچ رادیو را بست. پس هنوز خبردار نشدن. می شوند. آنوقت کنار یکی از همین ماشین هایی که رادیو ی شان روشن است، کنار یکی از همین دکّه هایی که روزنامه های صبح را آویزان کرده اند و از دهان یکی از همین آدم هایی که ایستاده اند، خودت را می شنوی که مردی در حال کشیدن سیگار از پنجره ی باز اتاقش، کارتن خوابی کنار پیاده رو یا جنازه ای قبل از جنازه شدن، سرنخ هایی به پلیس داده اند. آیا هیچ حرفی برای گفتن دارید؟ و تو چه حرفی برای گفتن داری وقتی آن را باور نمی کنند. دستت را روی گلویت می کشی و از مسیری دیگر برمی گردی سر صحنه ی تصادف، ماشینت را قبل از پل پارک می کنی، روی پل می ایستی، از حفاظ خم می شوی، نگاه می کنی به ماشین ها و انتخاب…
- درباره نویسنده:
- تازه‌ترین‌ها:
In touch with the Iranian cultural diaspora.
Shahrgon is an online magazine for Canada’s Iranian cultural diaspora and Persian-speaking languages.
Shahrgon started working in Vancouver, Canada, in 1992 with the publication “Namai Iran” and then in the evolution of “Ayandeh” and “Shahrvand-E Vancouver,” it transformed into Shahrgon.
Shahrgon; The magazine of the Iranian cultural diaspora;
شهرگان مجله‌ی دیاسپورای ایران فرهنگی در ونکوور کانادا از سال ۱۹۹۲ با نشریه‌‌ی «نمای ایران» آغاز به‌کار کرده و سپس در فرگشتی از «آینده» و «شهروند ونکوور» به شهرگان فراروئید
